Σχόλια/Κριτική
Θα περίμενε κανείς ότι θα είχαμε να κάνουμε με μία ακόμη φασαριόζικη δυναμική διασκεδαστική περιπέτεια του Λίαμ Νίσον (κάτι ανάλογο με την “Αρπαγή” 1,2 & 3) αλλά δυστυχώς δεν φτάνει ούτε σε αυτό το επίπεδο η ταινία τού Μαρκ Γουίλιαμς που ειδικεύεται στο είδος. Και μπορεί να μην έχει τα στοιχεία ξενοφοβίας που διαθέτουν οι “Αρπαγές”, αλλά αυτή τη φορά τα καλά νέα ολοκληρώνονται εδώ. Απ’ τη μια έχουμε έναν μάγο των ληστειών που διαπρέπει σε ανοησία και παράδοξες αποφάσεις (θέλοντας να παραδοθεί για να ζήσει τον έρωτά του, δίνοντας τα κλειδιά με τα χρήματα που είχε κλέψει σε δυο αγνώστους αστυνομικούς κ.ο.κ.) και απ’ την άλλη μία συνταγή γεμάτη κλισέ και ουρανοκατέβατες ευκολίες του είδους- του πιο χαμηλού επιπέδου. Μια σκηνοθεσία βγαλμένη από το εγχειρίδιο διεκπεραίωσης περιπετειών για πρωτάρηδες και με έναν ρυθμό που σκοντάφτει θανάσιμα σε κάθε λακουβίτσα, προκαλώντας στο τέλος νευρικά γέλια. Εύκολη αρπαχτή για τον Λίαμ Νίσον, που πλέον κατρακυλάει σε επίπεδα Ζαν Κλοντ Βαντάμ.
