Η Χίμαιρα (2023)

Κάθε ταινία της Αλίτσε Ρόρβαχερ είναι μια κοσμογονία: μια άσκηση δημιουργικής ελευθερίας, ένα ταξίδι σε κόσμους που θεωρούσαμε για πάντα χαμένους, μια ανασκαφή με την αρχαιολογική σκαπάνη στις θαμμένες γενεαλογίες των συναισθημάτων. Στην τελευταία της ταινία αυτή η ενέργεια μετατρέπεται σε μεθοδολογία και θεματική, καθώς σκιαγραφεί το πρόσωπο της Χίμαιρας για τον καθένα μας. Σε μια μικρή πόλη της Ιταλίας που βρίθει ερειπίων, για τους tombaroli –τους αρχαιοκάπηλους– η Χίμαιρα σημαίνει λύτρωση από τη δουλειά και όνειρα για εύκολο πλούτο. Για τον Άρθουρ η Χίμαιρα μοιάζει με τη γυναίκα που έχασε, την Μπενιαμίνα. Για να τη βρει, προκαλεί το αόρατο, ψάχνει παντού, πηγαίνει μέσα στη γη αναζητώντας την πόρτα στη μετά θάνατον ζωή για την οποία μιλούν οι μύθοι. Σε ένα περιπετειώδες ταξίδι μεταξύ ζωντανών και νεκρών, ανάμεσα σε δάση και πόλεις, σε γιορτές και μοναξιές, ξετυλίγονται τα αλληλένδετα πεπρωμένα αυτών των χαρακτήρων, όλα σε αναζήτηση της Χίμαιρας.