Σχόλια/Κριτική
Η ληστεία του αιώνα | Den of Thieves (2018) είναι μια ταινία που μοιάζει να θέλει να σταθεί ως ο πνευματικός απόγονος του Heat (1995) του Μάικλ Μαν, αλλά τελικά καταλήγει να είναι κάτι διαφορετικό: ένα βίαιο, τραχύ, σχεδόν πρωτόγονο heist thriller που χτίζει τη δική του ταυτότητα μέσα από την αρρενωπότητα-σκληρότητα των χαρακτήρων του και ένα σενάριο γεμάτο ανατροπές. Σε σκηνοθεσία του Κρίστιαν Γκούντγκαστ, η ταινία μάς τοποθετεί στη γεμάτη εγκληματικότητα καρδιά του Λος Άντζελες, εκεί όπου μια σκληροτράχηλη ομάδα αστυνομικών με ηγέτη τον αλκοολικό, ανορθόδοξο αλλά πανέξυπνο Νικ Ο'Μπράιαν (Τζέραρντ Μπάτλερ) έρχεται αντιμέτωπη με μια οργανωμένη συμμορία ληστών τραπεζών που σχεδιάζει να διαπράξει το απόλυτο χτύπημα: να κλέψει τη Federal Reserve. Η ταινία ξεκινά με μια εντυπωσιακή σκηνή ληστείας, γεμάτη ρεαλιστική δράση, ωμότητα και έναν σχεδόν ντοκιμαντερίστικο τόνο που δίνει την αίσθηση αυθεντικότητας. Ο Μπάτλερ, σε έναν από τους πιο τραχιούς ρόλους του, υποδύεται έναν αστυνομικό που δεν διαφέρει και πολύ από τους ίδιους τους εγκληματίες που κυνηγά—ένας άντρας βίαιος, κυνικός, στα όρια της κατάρρευσης, με μια προσωπική ζωή που διαλύεται εξαιτίας της εμμονής του με τη δουλειά. Από την άλλη, ο Πάμπλο Σράιμπερ στον ρόλο του Ρέι Μέριμεν, αρχηγού των ληστών, αποδίδει με τρομερή ακρίβεια τον βετεράνο στρατιώτη που ξέρει να ελίσσεται, να σκέφτεται σαν στρατηγός και να κινείται στη λεπτή γραμμή μεταξύ ηθικής και αναγκαιότητας. Ο 50 Cent, σε έναν μικρότερο αλλά αξιοσημείωτο ρόλο, δίνει μια σιωπηλή αλλά απειλητική παρουσία, ενώ η ταινία διαθέτει μία από τις πιο διασκεδαστικές σκηνές όπου ένας πατέρας και οι φίλοι του προειδοποιούν τον νεαρό φίλο της κόρης του με τρόπο που ισορροπεί ανάμεσα στο χιούμορ και τον τρόμο. Το φινάλε είναι από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της ταινίας, με μια μεγάλη ανατροπή που δίνει νέο νόημα σε όσα προηγήθηκαν, φέρνοντας μια αίσθηση ικανοποίησης αλλά και έκπληξης. Η παραγωγή είχε αρκετές δυσκολίες, καθώς ο Μπάτλερ τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και χρειάστηκε να συνεχίσει παρά τον πόνο, ενώ πολλές από τις σκηνές δράσης γυρίστηκαν με πραγματικά όπλα για μεγαλύτερη αληθοφάνεια. Αν και η ταινία δεν φτάνει στο επίπεδο των μεγάλων heist movies, καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον, να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα ωμής επιβίωσης και να αποτυπώσει τη λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον νόμο και το χάος, κάτι που κάνει το Den of Thieves ένα απολαυστικό, αν και ατελές, φιλμ του είδους του. Με δυο λόγια - γιατί να δω την ταινία: Γιατί σου αρέσουν οι αστυνομικές ταινίες με γρήγορο ρυθμό και με καλογυρισμένες σκηνές δράσης. Δεν θα δεις την ταινία του αιώνα. ούτε καν της χρονιάς, αλλά μια ταινία δράσης με όλα τα κλισέ, αυτό δηλαδή που περιμένεις.
