Σχόλια/Κριτική
Στο πολυβραβευμένο ντεμπούτο του, ο Χρήστος Νίκου, είναι φανερό ότι απευθύνεται κυρίως στο ευρύτερο διεθνές κοινό και όχι στο ελληνικό. Ίσως γι’ αυτό και η ανάμιξη τής χολιγουντιανής σταρ Κέιτ Μπλάνσετ στην παραγωγή και φυσικά η προώθηση της ταινίας ως επίσημη υποβολή της Ελλάδας για το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας. Πρωτότυπη καλή αρχική ιδέα, με τον ήρωα της ταινίας να χάνει τη μνήμη του από μία επιδημία που εξαπλώνεται και οι γιατροί να κάνουν πειράματα πάνω του, προσπαθώντας να του δώσουν μια νέα ταυτότητα. Μια διακριτική σάτιρα, χωρίς, ωστόσο, ιδιαίτερες κωμικές στιγμές, για την αποξένωση, την αλλοτρίωση των ανθρώπων, την επιρροή της τεχνολογίας που πλέον κλέβει τις μνήμες, την ταυτότητα, τα συναισθήματα. Ο Νίκου επιλέγει να κινηματογραφεί με ψυχρό, γκρίζο φωτισμό, αναδεικνύοντας το νοσοκομειακό περιβάλλον της ταινίας του, αλλά κι ενός κόσμου που πλέον είναι έτοιμος να περάσει απέναντι και να δεχθεί δίχως ενστάσεις τη “νέα ταυτότητα”, όπως λέγεται και το επιστημονικό πρόγραμμα που ακολουθεί ο ήρωας. Εντέλει, έχουμε μία δυνατή ιδέα, που μπορεί να μην υλοποιείται πλήρως, φορτώνοντας με πλήθος υπαρξιακών ζητημάτων το σενάριο. Οι σιωπές και τα μακρά πλάνα να ξεκουρδίζουν το ρυθμό της ταινίας, αλλά σίγουρα έχουμε ένα άκρως ενδιαφέρον αποτέλεσμα, που θα προκαλέσει συζητήσεις και διαμάχες ανάμεσα στις παρέες των θεατών. Κι αυτό από μόνο του είναι μία επιτυχία. Ο Νίκος Σερβετάλης, εγκρατής, δωρικός, παίρνει πάνω του την ταινία και προσφέρει τα μέγιστα στον πολλά υποσχόμενο σκηνοθέτη.