Σχόλια/Κριτική
Βαρβάτο ντεμπούτο από την Έμεραλντ Φένελ, μία ηθοποιό με σχετική επιτυχία (“Άννα Καρένινα”, “The Crown”), που γράφει και σκηνοθετεί μία ταινία εκδίκησης, αλλά κυρίως βάζει τα πράγματα στη θέση τους στο ζήτημα του βιασμού, της γυναικείας ταπείνωσης. Χωρίς, να κρύβεται πίσω από αγκυλώσεις ή την πολιτική ορθότητα, που αποδυναμώνει κάθε κινηματογραφική προσπάθεια, η Φένελ βάζει την ηρωίδα της να παίρνει τη δικαιοσύνη στα χέρια της, με έναν, ωστόσο, εναλλακτικό τρόπο.
Η ηρωίδα της, που έχει μία τραυματική εμπειρία από το βιασμό και το χαμό τής καλύτερης φίλης της στο πανεπιστήμιο και βάζει σε εφαρμογή ένα ιδιοφυές σχέδιο εκδίκησης των θυτών, δεν είναι ο θηλυκός “βρόμικος Χάρι”, αλλά μία νέα γυναίκα που ακυρώνει με τεκμήρια και ομολογουμένως σκληράδα τα στερεότυπα περί συνευθύνης των θυμάτων βιασμού ή και των δικαιολογιών για τους θύτες. Όλα αυτά που μας ντροπιάζουν για προκλητικό ντύσιμο και συμπεριφορά ή οποιαδήποτε άλλη δικαιολογία ή και το χειρότερο όλων: “άνδρας είναι, τι να έκανε;”.
Ταυτόχρονα, επιχειρεί να αφυπνίσει το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που μπροστά στο έγκλημα του βιασμού βρίσκει δικαιολογίες, αδιαφορεί ή απλώς αποστρέφει τη ματιά της, προσέχοντας απλώς τα δικά της παιδιά. Όπως συμβαίνει στην ταινία, με τη διευθύντρια του πανεπιστημίου που δικαιολογεί τον “καλύτερο φοιτητή”, τον “άριστο επιστήμονα” μέχρι να παραδεχθεί ότι έκανε τα “στραβά μάτια” για να μη χαλάσει η εικόνα του ιδρύματος, τη γενική εικόνα μιας άρχουσας τάξης που πλέον έχει χάσει κάθε ίχνους συνείδησης.
Η Φένελ, όμως, καταφέρνει και άλλα αρκούντως σημαντικά με την ταινία της, πέρα από το δυνατό και πρωτότυπο σενάριό της, που κέρδισε το Όσκαρ. Καταφέρνει να ξεφύγει από τη νοσηρότητα του θέματός της, να δώσει ένα ψυχαγωγικό θρίλερ, να κρατήσει τους ρυθμούς στα ύψη, να αποδώσει θαυμάσια την ψυχολογία μίας γυναίκας που έμμεσα ζει τις συνθήκες του βιασμού, αλλά και να διασκεδάσει τους θεατές με τις πανούργες κινήσεις εκδίκησης ή κατατρομοκράτησης των βιαστών ή των επίδοξων βιαστών.
Μοναδική ένσταση το απροσδόκητο και για πολλούς σοκαριστικό φινάλε, που μπορεί να δίνει το αίσθημα της θυσίας, αλλά περισσότερο τονίζει τη διαφορετικότητα από μία “αρσενική” ταινία εκδίκησης, προξενώντας ανάμικτα συναισθήματα και κυρίως στο γυναικείο κοινό, που μπορεί να ξαναμπεί στη συμβατική σκέψη των στερεότυπων.
Ειδική μνεία αξίζει η ερμηνεία της Κάρεϊ Μάλιγκαν, η οποία ενσωματώνει την τραυματική εμπειρία, μετατρέπεται σε θανάσιμη απειλή και κρατά ταυτόχρονα τα στοιχεία μιας νέας γυναίκας που έχει το δικαίωμα να ζει χωρίς να φοβάται.
