Σχόλια/Κριτική
Βαρύ δράμα, απ’ αυτά που σε συνδυασμό με κάποια μελό στοιχεία, προκαλούν υπερκατανάλωση χαρτομάντιλων, αν και θα υπάρξουν θεατές που θα δυσφορήσουν. Όχι μόνο απ’ το στενάχωρο θέμα της ιστορίας, αλλά και από την επίπεδη σκηνοθεσία του Χάρι Μακουίν, που ουσιαστικά επεκτείνει ένα σενάριο μισής ώρας σε ταινία μεγάλου μήκους, επαναλαμβάνοντας, δίχως έμπνευση, συνεχώς τις ίδιες σκηνές, τις σιωπές, τις στιγμές αμηχανίας, την οδύνη του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, μπροστά στην αρρώστια.
Ένα ζευγάρι 60άρηδων, Στάνλεϊ Τούτσι και Κόλιν Φερθ, έχοντας ζήσει μαζί 20 ωραία χρόνια, ταξιδεύοντας στη Βόρεια Αγγλία με ένα τροχόσπιτο, πρέπει να αντιμετωπίσουν το αλτσχάιμερ -σε αρχικό στάδιο- του πρώτου, αλλά και την απόφασή του να αυτοκτονήσει, μην αντέχοντας να ζήσει ανήμπορος και διαλύοντας τη ζωή του συντρόφου του. Μια ασθένεια της εποχής, με βαρύ φορτίο για τον παθόντα και για τους διπλανούς του, ένα δράμα που δεν μπορεί να απαλύνει ούτε η βρετανική εξοχή, ούτε οι ερμηνείες δυο εξαίρετων ηθοποιών και ιδίως του Τούτσι που πρέπει να μπει στο πετσί μίας συνηθισμένης σήμερα, αλλά περίπλοκης νόσου.