Σχόλια/Κριτική
Ο Γιούρι Μπίκοφ, ένας από τους δημοφιλέστερους νέους ρώσους σκηνοθέτες, μετά την εξαιρετική ταινία Ο Ηλίθιος, μια καφκική κοινωνική αλληγορία της μετακομουνιστικής Ρωσίας , επιστρέφει και πάλι με μια ταινία κοινωνικής κριτικής που συνδυάζει δυναμικά τη δράση με το δράμα σε μια ατμόσφαιρα διαρκούς σασπένς. Πιστός στο ιδιαίτερο, προσωπικό ύφος του, δημιουργεί άλλη μια ταινία με ήρωες εγκλωβισμένους σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον, που έρχονται αντιμέτωποι με την διαφθορά, σε μια κοινωνία όπου επικρατεί το «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Ο σκηνοθέτης, αν και στην ταινία μιλάει για την κατάσταση στην πατρίδα του, στην οποία, όπως έχει πει, τα τελευταία χρόνια κλείνει το ένα εργοστάσιο μετά το άλλο, στην πραγματικότητα αναφέρεται στη διαχρονική σύγκρουση φτωχών – πλουσίων σε όλο τον κόσμο. Η κάμερά του καταγράφει με αδρά χρώματα αυτόν τον αγώνα των μη προνομιούχων, των «σύγχρονων σκλάβων», όχι μόνον για τα λεφτά, για τον βιοπορισμό τους, αλλά και για την αξιοπρέπειά τους. Όμως, ο Μπίκοφ φτάνει βαθύτερα από την ταξική διάσταση της πλοκής, εξορύσσοντας το δράμα, την τραγωδία, μέσα από τις ψυχές των ηρώων του. Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο 43ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο.
► Διαβάστε: Ποιες ταινίες παίζουν σήμερα στην τηλεόραση
