Σχόλια/Κριτική
Πολύ φασαρία για το τίποτα; Όχι ακριβώς, αν και είναι φανερό ότι ο Γούντι Άλεν έχει κουραστεί και αυτό φαίνεται και στους ήρωες της ταινίας του. Ο 85χρονος σκηνοθέτης, που εκτός από το βάρος των γηρατειών, είναι φανερό ότι έχει επηρεαστεί και από τα προσωπικά του προβλήματα. Ο Άλεν ξεχώρισε σε αυτά τα 50 χρόνια πορείας του, γιατί ήταν ένας εμπνευσμένος παραμυθάς, ένας άψογος αφηγητής, που ήξερε να χώνει εκεί που χρειάζεται την ξεκαρδιστική ατάκα, να σπάει το δράμα με το γέλιο, να ξέρει πότε να μιλάει και πότε να σιωπά. Μία τέχνη που δύσκολα ξεχνιέται, αλλά και για να την υπηρετήσεις πρέπει να έχεις τη διαύγεια και το κέφι. Και ο Γούντι Άλεν μάλλον έχει απολέσει τη διαύγειά του και έχει χάσει το κέφι του. Έτσι, η ιστορία του -ένας διανοούμενος και ολίγον αστείος τύπος που δουλεύει πάνω σε ένα φιλόδοξο βιβλίο, συνοδεύει την όμορφη και νεότερη γυναίκα του σε ένα φεστιβάλ στην Ισπανία, που έχει ξεμυαλιστεί με ένα νεαρό αυτάρεσκο σκηνοθέτη- αγκομαχά, τα σκηνοθετικά ευρήματα ελάχιστα (ξεχωρίζουν τα εμβόλιμα σκετς με κλασικές ευρωπαϊκές ταινίες στα οποία συμμετέχει και ο ίδιος ο ήρωας), το σενάριο προχειρογραμμένο και εκεί που περιμένεις κάτι που θα απογειώσει την ταινία, αντιθέτως προσγειώνεσαι στην ασφάλεια της αδιαφορίας.
