«…Το καλοκαίρι της πρότεινα να έρθει μαζί μας διακοπές. Να ξαπλώσουμε ένα βράδυ στην παραλία όλοι μαζί, να βλέπουμε τα αστέρια. Θα μου μάθεις τα ονόματα τους; Θυμάσαι τότε που είχα δει πρώτη φορά ένα να πέφτει; Θα της αρέσει νομίζω, τι λες και εσύ;» (Μου μιλάει γι’ αυτήν και ταράζεται, η χροιά της φωνής του αλλάζει, η καρδιά του πάλλεται τόσο δυνατά που έχω την εντύπωση πως το στήθος του σφυροχτυπιέται.)«Θα την ανεβάσουμε και στη μηχανή, εσύ θα οδηγείς, αυτή στη μέση κι εγώ θα κάθομαι πίσω να την κρατώ σφιχτά αγκαλιά…» (κοκκινίζει με τη σκέψη και μόνο…) «…δεν θα έχει και κράνος άλλωστε» (συμπληρώνει για να δικαιολογηθεί). «Μπαμπά, θα την πάμε και στα βραχάκια, έτσι;» (κάναμε τα δυο μας ατέλειωτες βόλτες εκεί τον Σεπτέμβριο, όταν είχαν φύγει όλοι). Σοβαρεύεται… «Θα της κρατάω το χέρι να μην πέσει, είναι επικίνδυνα εκεί».
Ο μικρός μου, ένιωσε να τον τρυπάνε τα βέλη του έρωτα… Για καλή του τύχη, με ανταπόκριση. Η ποθητή, γνήσιο σοφό θηλυκό, αφού πρώτα του απέσπασε δηλώσεις ότι την αγαπάει, εκδηλώθηκε δείχνοντας ανάλογη συγκίνηση. Στον ήχο του τηλεφώνου πετάγεται αλαφιασμένος, περιμένοντας πρόσκληση για παιχνίδι. Στα διαλείμματα στο σχολείο, μου λέει ότι «την προστατεύει» από τα άλλα αγοράκια και ότι μόνο αυτός (ο άντρας ο επιδέξιος, ο δυνατός) την πιάνει όταν την κυνηγάνε… Μικρέ μου, σκέφτομαι, ίσως κάποτε να μάθεις ότι αυτή που αφήνεται να πιαστεί, αυτή πάντα επιλέγει. Αιώνων σοφία έχει υφάνει τη θηλυκή φύση.
Με κοιτoύσε όλο απορία όταν του ζήτησα να την περιγράψει. Αδυνατούσε να μου πει το χρώμα των ματιών της, των μαλλιών της, δεν θυμόταν ούτε καν τι ρούχα συνήθως φορούσε… Τον λάτρεψα ακόμη πιο πολύ για αυτή του την άγνοια και για την ερώτησή του… «μπαμπά γιατί με ρωτάς, αφού σου είπα ότι την αγαπάω». Για τον ερωτευμένο μικρούλη μου είναι ΑΥΤΗ, δεν έχει σημασία η μορφή της, δεν τον νοιάζουν τα χρώματά της αφού τον σαγήνευσε η καρδιά της. Η αιώνια γυναίκα που προσελκύει έναν άνδρα αγγίζοντας τα όρια του πάθους έτσι απλά γιατί είναι ΑΥΤΗ
«Πώς θα αντιμετωπίσει τη ζωή; Έτσι μαλακός σαν βούτυρο που είναι θα τον πατήσουν…» μου έλεγε η θείτσα. «Η ζωή είναι μια συναλλαγή. Αυτός, έτσι που το πάει θα πληγωθεί… Πρέπει να τον προετοιμάσεις….». Δεν νομίζω ότι θέλω να τον «προσγειώσω». Ο μικρός ήδη φαίνεται να βιώνει συναισθήματα καθ’ υπερβολήν. Όπως κάθε ερωτευμένος «ανεβαίνει», για την ακρίβεια ίπταται στον έβδομο ουρανό. Ακριβώς αυτά τα ίδια του τα συναισθήματα του δίνουν αυτοπεποίθηση.
Σίγουρα θα πληγωθεί. Όμως τίποτε δεν πληγώνει περισσότερο από όσο αυτό που δεν έζησες. Από το να φοράει στενό κολάρο που να τον πνίγει και να κρατάει καβάντζες, να κάνει υπολογισμούς, να μετράει πιθανότητες, χίλιες φορές να μείνει έτσι ευαισθητούλης -ανοιχτός στη ζωή κι ας ματώσει. Καμιά φορά η γεύση που έχει το αίμα είναι γλυκιά. Οι πληγές θα επουλωθούν και κάθε τραύμα θα είναι ένα παράσημο. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ότι στα πρώτα του βήματα μαθαίνει να εκδηλώνει τα συναισθήματα και να βιώνει ότι η αγάπη είναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο.
«Για μερικούς το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο είναι μια ίλη ιππικού. Για άλλους μια παρέλαση πεζικού. Για άλλους τέλος, ένας στόλος στη θάλασσα. Αλλά για μένα, είναι να βλέπεις κάποιον να αγαπά κάποιον». (Τάδε έφη τριαντατόσους αιώνες πριν, τις εποχές που υπέρτατη αρετή ήταν η ανδρεία, μια γυναίκα που πρώτη τραγούδησε την αγάπη, η Σαπφώ).
Σπύρος Σαρανταένας
ss@citymedia.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
Ακολουθείστε το Cityportal.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλα τα τελευταία νέα
Cityportal.gr Live ενημέρωση: O κορωνοϊός λεπτό προς λεπτό στην Ελλάδα και παγκοσμίως