Κοιτάω επίμονα τα δυο μου πόδια. Μοιάζει σαν να μην έχω εικόνα πια. Έχω αρχίσει κιόλας ν ακουμπάω τα σύνορα του τίποτα. Κάτι ανεπαίσθητο κυματίζει εντός μου και το ξέρω. Δεν έχω λόγους να μαι ευχαριστημένος απ αυτά που κάνω. Δεν περιμένω να προκύψει κάτι το σημαντικό.
Έτσι κι αλλιώς δεν περιμένω τίποτα. Κι όμως. Νιώθω μια ηρεμία παράξενη. Είμαι στα όρια αυτού που λένε ευτυχία.
Κι όμως, το ξέρω καλά. Κανένα από τα πρόσωπα που αγαπώ δεν πρόκειται να ρθει εδώ αυτή την ώρα, ούτε εξάλλου επιθυμώ να γίνει κάτι τέτοιο. Δεν έχω διάθεση να κάνω ετούτη τη στιγμή κάτι σπουδαίο, διασκεδαστικό ή, έστω, χρήσιμος να γράψω, δηλαδή να ζωγραφίσω ή να διαβάσω, κι είναι απ τις ελάχιστες φορές που αυτή μου η αδράνεια δεν με δυσαρεστεί. Όσο κι αν μοιάζει αυτό παράξενο, νιώθω σχεδόν αυτάρκης. Δεν σκέφτομαι πώς βρίσκομαι κάπου αλλού ή κάπου εδώ μέσα. Δεν έχω χρόνο, δεν μ αφορά ούτε και με τρομάζει αυτό καθόλου.
Σταχυολογήματα: Μαρία Ψωμά-Πετρίδου
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
