Νένα Μεντή («Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου»)

Για δύο συναπτές θεατρικές σαιζόν ταύτισε το όνομά της με αυτό της λαϊκής στιχουργού «Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου», στην ομώνυμη παράσταση που καταμέτρησε πολλά εισιτήρια, βραβεία και στάσεις στην τρέχουσα περιοδεία, μεταξύ άλλων και στην πόλη, στο θέατρο Εγνατία. H Nένα Μεντή έδωσε συνέντευξη στην Γκέλυ Μαδεμλή και το περιοδικό CITY.

Πότε ξεκίνησε η σχέση σας με το έργο;
Πριν από τέσσερα χρόνια, ίσως και τεσσεράμισι, όταν ο Πέτρος Ζούλιας, συγγραφέας και σκηνοθέτης του έργου είχε την ιδέα να κάνουμε έτσι μια παράσταση πολύ «της καρδιάς μας», με αφορμή το πρόσωπο της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Τώρα το πώς του ήρθε εκείνου δεν το ξέρω, ίσως να έβλεπε ότι εγώ θα μπορούσα να έχω μια σχέση, ως ηθοποιός δηλαδή, με ένα τέτοιο θέμα. Έτσι ξεκίνησε, κι από εκεί και πέρα είχαμε και μια πολύ μεγάλη ταλαιπωρία που κράτησε ένα χρόνο, ψάχνοντας να βρούμε χώρο. Δεν βρίσκαμε κι είχαμε, όχι ακριβώς απογοητευτεί, αλλά σίγουρα μείνει απ’ έξω από τη θεατρική πιάτσα. Τότε έπεσε πρόταση από τον Σάκη Μανάφη και τη Νόρα Χριστοδούλου που διάβασαν κάτι στην εφημερίδα, ότι είμαστε σε αναζήτηση, τους άρεσε πολύ η ιδέα, μας πήραν τηλέφωνο, κι αμέσως μας βρήκαν χώρο και βγήκαμε μπροστά, χωρίς να μπορούν να προβλέψουν την τελική επιτυχία και την αποδοχή.

Πρωτύτερα τι γνωρίζατε για το πρόσωπο της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου;
Επειδή πάντα μου άρεσε το λαϊκό τραγούδι, ήξερα τα τραγούδια της, όχι όμως τίποτα παραπάνω. Ήξερα για την ταλαιπωρία που είχε να αναγνωριστούν νομίμως οι στίχοι της, ιδίως στα τραγούδια του Τσιτσάνη, γιατί τα τραγούδια της τα πούλαγε η Ευτυχία για εκατό και διακόσιες δραχμές για να παίξει χαρτιά. Αυτά ήξερα, κι όσα είχα διαβάσει στην εφημερίδα, τίποτα παραπάνω.

Πώς την προσεγγίσατε λοιπόν; Κάνατε έρευνα για τις ανάγκες της παράστασης;
Δεν έγινε μεγάλη έρευνα, μην φανταστείτε, η προσπάθεια άλλωστε δεν ήταν να μιμηθώ την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, αλλά με αφορμή το πρόσωπό της, να κάνω μια αναφορά στην εποχή, τα τραγούδια, τη διαδρομή της ζωής της, που αγγίζει πάρα πολύ κόσμο. Δεν είχα πρόθεση να φτιάξω το πρόσωπό της, γιατί αυτό θα ήταν και ακατόρθωτο και ίσως και να αποτύχαινε η παράσταση. Τα στοιχεία της βγαίνουν, είναι μια προσέγγιση του προσώπου και της εποχής με έναν τρόπο δικό μας.

Ποια στοιχεία της ιδιοσυγκρασίας της σχετίζονται με την εποχή και αξίζει να κρατήσουμε σήμερα;
Αυτή η μεγάλη, πώς να το πω, η ανάγκη της να ζήσει μόνο γι’ αυτά που της άρεσαν, το ότι δεν έκανε παραχωρήσεις, συμβιβασμούς, το ότι δεν την ενδιέφερε το χρήμα, δεν ήταν συμβατική, δεν  την ενδιέφερε η επιτυχία, ήθελε να ζει ακριβώς όπως εκείνη ήξερε.

Δεν ήταν παράξενο για μια γυναίκα να καθιερωθεί στο ρόλο της στιχουργού στις ρεμπέτικες παρέες της εποχής;
Δεν θα έλεγα πως η Ευτυχία έγραψε ακριβώς ρεμπέτικο, ήταν τότε η μετάβαση από το ρεμπέτικο στο λαϊκό τραγούδι. Δεν είναι περίεργο, είναι πολύ συμβατό με την εποχή. Η Ευτυχία έκανε πάρα πολλές δουλειές, ήταν δασκάλα, ήταν ηθοποιός χρόνια… Δεν λειτουργούσε επαγγελματικά, έκανε ό,τι της κατέβαινε στο κεφάλι, ήταν ένας πολύ άναρχος άνθρωπος, ας το πω έτσι.

Οι συγγενείς της Παπαγιαννοπούλου πώς είδαν το τελικό αποτέλεσμα επί σκηνής;
Το έργο που έγραψε ο Ζούλιας, οι πληροφορίες δηλαδή, είναι στηριγμένες στο βιβλίο της εγγονής της Ευτυχίας,  της Ρέας Μανέλη. Από εκεί πήραμε το υλικό, αλλά η παράσταση είναι ένα καθαρό θεατρικό έργο, δεν έχει άλλη σχέση με το βιβλίο, που μάλιστα είναι και εξαιρετικό. Εκ των υστέρων, όταν ανέβηκε η παράσταση γνώρισα και κάποιους συγγενείς της Ευτυχίας που ζουν, γνώρισα τη μια της κόρη και τον εγγονό της. Μελετώντας το ρόλο έμαθα πολλά πράγματα γι’ αυτήν, που δεν έχουν να κάνουν με την παράσταση, έχουν να κάνουν με τη δική μου, συναισθηματική πια, σχέση μαζί της. Με ενδιέφερε να μαθαίνω οτιδήποτε γι’ αυτήν. Ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος που δεν πιανόταν εύκολα. Ήταν ένα άφταστο πρόσωπο.

Έχετε σκεφτεί ποτέ υπαρκτά πρόσωπα ή ρόλους που θα θέλατε να ερμηνεύσετε στο θεατρικό σανίδι; Όχι, όχι, ποτέ δεν σκέφτομαι κάτι τέτοιο. Κι αυτό που συζητάμε το πρωτοσκέφτηκα λόγω εποχής και τραγουδιού πιο πολύ, επειδή αγαπώ πολύ το τραγούδι.

Έχετε ίσως κάποια σχέση με την Μικρά Ασία;
Όχι, καμία. Καμία απολύτως. Αυτό με ρωτάνε όλοι οι θεατές που βλέπουν την παράσταση, νομίζουν πως είμαι από εκεί. Αν όχι εγώ, αν είναι η γιαγιά μου, ξέρω ‘γώ. Ούτε ένας, από καμία από τις δύο οικογένειές μου.

Προβλεπόταν από την αρχή να είναι μονόλογος το έργο; Σας έφερε καμιά δυσκολία αυτή η επιλογή;
Ναι, από την αρχή που συλλάβαμε την ιδέα, προβλεπόταν να είναι μονόλογος. Το έργο έχει μια πολύ μεγάλη αρετή και πρωτοτυπία, το ότι αυτή η γυναίκα συνδιαλέγεται με διάφορα πρόσωπα της ζωής της σαν αυτά να είναι πάνω στη σκηνή. Ναι μεν μιλάει μόνο αυτή, αλλά ανοίγει διάλογο με πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια. Απ’ ό,τι μου λένε οι θεατές δηλαδή, στην παράσταση είναι σαν να παίζουν κι άλλα πρόσωπα -δεν είναι μόνο μπλα μπλα. Άρα έχει μια τέτοια γοητεία το έργο και νομίζω πως αυτό είναι ένα στοιχείο συγκινητικό και ενδιαφέρον για το κοινό.

Πέρσι το χειμώνα κάνατε ένα διάλειμμα και παίξατε την Εκάβη από το «Τρίτο Στεφάνι», που είχατε υποδυθεί και σε παραγωγή της ελληνικής τηλεόρασης…
Ναι, έκανα αυτή την παρένθεση γιατί είχα αυτήν την εξαιρετική πρόταση, ανέβηκε λοιπόν η παράσταση στο Εθνικό και πήγε εξαιρετικά και επέστρεψα στην Παπαγιαννοπούλου κατόπιν απαιτήσεως, επειδή έγιναν πολλές sold out παραστάσεις, ξέρουμε πως υπάρχει πολύς κόσμος που δεν την έχει δει. Επίσης, κάτι που ήταν μοναδικό, και για μένα δηλαδή, είναι το ότι ερχόντουσαν άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι για δεύτερη, για τρίτη φορά… Συναντώ στο δρόμο ανθρώπους, ακόμα και το καλοκαίρι που ήμουν διακοπές, που μου έλεγαν πως είδαν την παράσταση δυο φορές και σκοπεύουν να το δουν και τρίτη! Αυτό σημαίνει πως κάτι κινητοποιεί αυτή η παράσταση, δεν είναι απλώς ένα σουξέ. Έτσι πιστεύω δηλαδή.

Και η συνέχεια τι επιφυλάσσει;
Ψαχνόμαστε, σκεφτόμαστε πράγματα. Είναι λίγο δύσκολο μετά από αυτό… μετά από αυτήν την επικοινωνία με τον κόσμο… Θα δούμε, είναι δύσκολη επιλογή. Και αυτό έχει να κάνει με μένα, μου έδωσε τόσο μεγάλη χαρά αυτή η παράσταση, τέτοια ικανοποίηση, που είναι δύσκολο το επόμενο βήμα. Κι ο κόσμος ίσως να περιμένει από μένα κάτι, δεν ξέρω. Η επικοινωνία με τον κόσμο είναι που με ενδιαφέρει περισσότερο.

info: