Επιστρέφει στο θέατρο «Εγνατία» για να μας διηγηθεί την συγκινητική ιστορία της μεγάλης «στιχουργού και ποιήτριας» -όπως την αποκαλεί- του ελληνικού τραγουδιού, της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, σε ένα μονόλογο που σκηνοθέτησε ο Πέτρος Ζούλιας.
Η Νένα Μεντή έδωσε συνέντευξη στον Xρήστο Mιχαλέρη και το περιοδικό CITY.
Τι τύπος γυναίκας ήταν, τελικά, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου;
Δεν έχει «τελικά» για την Ευτυχία! Η Ευτυχία είναι αρχικά, προ – αρχικά, δεν μπορώ να λέω άλλα, αυτός ο άνθρωπος είναι ένας ποταμός αντιφάσεων, εικόνων, συναισθημάτων, έντασης, έχει χιλιάδες στοιχεία, που δεν μπορείς να την μεταφέρεις με δύο – τρία.
Ποια η μεγαλύτερη δυσκολία με την οποία αναμετράσαι στην παράσταση αυτή;
Εκεί που είχα ένα φόβο και μια αντίδραση ήταν στο μονόλογο επειδή δεν είχα ξανακάνει και γενικά, δεν είμαι του ρεσιτάλ. Είμαι πιο πολύ του θεάτρου που είναι μια ομαδική ιστορία, έτσι κι αλλιώς. Ένιωθα πάντα ότι με το μονόλογο ο ηθοποιός κάνει μια επίδειξη δεξιοτεχνίας και δεν μου αρέσει αυτό, εκτός κι αν έπρεπε να γίνει. Έτσι κάπως ξεκίνησε και αρχίσαμε να το δουλεύουμε, τα βρήκαμε πάρα πολύ με τον Πέτρο Ζούλια, θέλαμε να βγάλουμε τα κοινά πράγματα από το θέμα μας. Αυτή η ταύτιση δύο ανθρώπων και ο τρόπος που έγραψε το έργο, γιατί δεν είναι ένας μονόλογος ακριβώς, αυτή η γυναίκα συνομιλεί με οκτώ πρόσωπα, τα οποία είναι σαν να είναι παρόντα πάνω στη σκηνή, έχει ένα διάλογο συνέχεια με πρόσωπα της ζωής της.
Η ποίηση, οι στίχοι, ο γραπτός λόγος, γενικά, φαίνεται πως δυσκολεύονται στην εποχή μας…
Τώρα πια, πάσχουν όλα. Πρέπει να φύγει πρώτα αυτό το κακό… Εδώ και καιρό οι άνθρωποι έχουμε χάσει τη μπάλα. Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου δεν είναι το μέτρο, το λέω αυτό ως πολίτης που ακούει πολύ τραγούδι ελληνικό και το ξέρει, είναι μια ποιήτρια λαϊκή, που τουλάχιστον σε γυναίκα δεν το είχαμε ποτέ. Αυτή η γυναίκα, συνδύαζε την μόρφωση τη διανοούμενη μαζί με το λαϊκό στοιχείο, σαν λούμπεν. Αυτός ο συνδυασμός δεν υπάρχει, σκοτώνει, είχε κι ένα αντρικό στοιχείο μέσα της, με την έννοια της δύναμης, της σκληράδας και της τρυφεράδας. Έγραφε την εποχή του ’50 και του ’60 που τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά για τη γυναίκα, η Ευτυχία ήταν πάρα πολύ μπροστά. Και δεν έγραφε μόνο ένα ερωτικό τραγούδι, έγραφε ένα κοινωνικό τραγούδι και πανανθρώπινο.
Η παράσταση πρόλαβε να παιχτεί και στην προ «κρίσης» εποχή στην Αθήνα…
Σήμερα νομίζω είναι πιο χρήσιμη η παράσταση γιατί αυτό που αφήνει είναι πως λέει με πολύ απλό τρόπο και πολύ λιτό πως ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει με πολύ λίγα, αλλά και κάνοντας αυτό που θέλει ο ίδιος, το κέφι του, χωρίς να μας τα επιβάλλουν οι άλλοι, όπως γίνεται σήμερα. Τώρα η Ευτυχία είναι πολύ μεγάλη ανάσα, σαν τη δόση μας..
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση μέχρι τώρα…
Έρχομαι στη Θεσσαλονίκη με πολύ μεγάλη χαρά, είναι μια πόλη που έχω πολλούς δεσμούς και προσωπικούς. Έρχομαι πάρα πολλά χρόνια με θέατρα και κάθε φορά βρίσκω αυτό το κοινό το πολύ ζωντανό, το πολύ δύσκολο και το πολύ ουσιαστικό, το εννοώ αυτό. Η παράσταση παιζόταν για τέσσερα χρόνια στην Αθήνα, και πέρσι παίχτηκε και στη Θεσσαλονίκη. Ξεκινήσαμε σε μικρό θέατρο και καταλήξαμε με πολύ κόσμο σε μεγάλα θέατρα. Η ιδέα ξεκίνησε έξι χρόνια πριν, ο Πέτρος ο Ζούλιας που είναι και ο σκηνοθέτης της παράστασης και είμαστε και φίλοι, μου το πρότεινε, είχε την ιδέα. Τη θαύμαζα την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ως στιχουργό και ποιήτρια, αλλά δεν ήξερα τίποτε για τη ζωή της. Είχα μια καχυποψία για το μονόλογο, αλλά μου πέρασε από τη στιγμή που είχε τέτοια επαφή με τον κόσμο και πήρε τις διαστάσεις μιας παράστασης πολύ λαϊκής, με την καλή έννοια, μου έφυγε αυτό, ξεχάστηκε.
Την περιμένατε τέτοια επιτυχία με αυτό το έργο;
Καθόλου, στην αρχή δεν μας είχε περάσει καν από το μυαλό. Ήμασταν έτοιμοι να παίξουμε μια παράσταση για έναν – δύο μήνες για το δικό μας κέφι.
Ποιο από τα τραγούδια της σε έχει συγκινήσει περισσότερο;
Έχω πολλά! Δεν ξεχωρίζω κάποιο, έχει σαράντα τραγούδια μέσα η παράσταση. Ο κόσμος εντυπωσιάζεται πολύ ότι όλα αυτά τα τραγούδια τα έχει γράψει η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.
Τι νομίζεις ότι θα ζήλευες από εκείνη;
Πάρα πολλά! Και το σημαντικότερο είναι ο τρόπος που αντιμετώπιζε τη ζωή της με τα πάνω και τα κάτω της, αλλά βασικά τα κάτω της. Και το φοβερό της χιούμορ. Αυτό είναι που συγκίνησε και πάρα πολύ τον κόσμο, η αντοχή της μέσα από τον αυτοσαρκασμό της. Τίποτε δεν έβλεπε και δεν το βάρυνε με μια τραγικότητα, ακόμα και τους θανάτους των αγαπημένων της, είχε έναν τρόπο να τα ξεπερνάει όλα και να είναι από πάνω, μία δύναμη, ένα ταλέντο ζωής.
info:
«Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» στο Θέατρο Εγνατία
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
Ακολουθείστε το Cityportal.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλα τα τελευταία νέα
Cityportal.gr Live ενημέρωση: O κορωνοϊός λεπτό προς λεπτό στην Ελλάδα και παγκοσμίως