Ο χωρισμός δεν είναι ποτέ ευχάριστος (;)

Ένας χωρισμός δεν είναι ποτέ ευχάριστος._ Ή τουλάχιστον αυτό φαίνεται να είναι καταχωρημένο στο μυαλό μας.

Μήπως, άλλωστε, αυτός δεν είναι και ο λόγος, που σχεδόν ένα στα δύο ζευγάρια αποφασίζουν να δώσουνε ξανά μία «ευκαιρία» ακόμα; Είτε το έχουμε αποφασίσει εμείς, είτε ανήκουμε στην πλευρά που δεχόμαστε την απόφαση του συντρόφου μας, ένα είναι σίγουρο ότι θα βιώσουμε κάποια δυσάρεστα συναισθήματα.

Η διάλυση μιας σχέσης βιώνεται στην καλύτερη περίπτωση ως μια «αποτυχία» και στη χειρότερη, θα χρειαστεί να περάσουμε μια περίοδο πένθους, για ό,τι χάσαμε, ακόμη και αν αυτό για το οποίο πενθούμε δεν είναι παρά η φαντασίωση της τέλειας σχέσης.

Με δεδομένα τα παραπάνω δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι ένας χωρισμός δεν αφήνει αμέτοχο το σώμα µας. Όταν περνάμε έντονες συναισθηματικές φάσεις στη ζωή, επηρεάζεται η λειτουργία του σώματός μας. Πονάμε και πονάει και αυτό. Η σχέση φεύγει, το στρες έρχεται.

Κάθε φορά που αγχώνομαι το σώμα μου υπερλειτουργεί… αισθάνομαι να απειλούμαι. Στην περίπτωση αυτή, δυστυχώς, εκεί στη θέση των ορμονών και των νευροδιαβιβαστών της χαράς και της ηδονής της σχέσης, με εγκαταλείπουν οι αγαπημένες μου ενδορφίνες, σεροτονίνες, ωκυτοκίνες και αρχίζει πλέον ο φαύλος κύκλος του πένθους, του θυμού, της απελπισίας έρχεται ακάλεστη η κορτιζόλη και διακατέχομαι από κατεχολαμίνες, η ντοπαμίνη και η επινεφρίνη κατακλύζουν το σώμα μου.

Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί χώρισα. Και ακόμα χειρότερα, γιατί με χώρισαν. Ηττηθήκαμε κατά κράτος.

Σε μια τέτοια περίπτωση, τι κάνω; Πάω και τον βρίσκω να τον φέρω ξανά πίσω στην σπηλιά μου. Γιατί, γιατί έτσι πιστεύω ότι θα ξεφορτωθώ τις κατεχολαμίνες. Φρούδες ελπίδες.

«Αν σκέφτεσαι να τα ξαναβρείτε, να είσαι εντελώς ειλικρινής με τον εαυτό σου. Εξέτασε τα κίνητρά σου για κάτι τέτοιο. Μην επιστρέφεις σε εκείνον επειδή φοβάσαι.», μου λέει η μια φωνή μου μέσα μου.

Αλλά που; Τρέχω να τον προλάβω προσφέροντας γη και ύδωρ, μην και τον προλάβει άλλη. Παραδίδομαι, παραιτούμενη από κάθε δικαίωμα στο όνειρο. Καμία συζήτηση, καμία απαίτηση, κανένα όριο και με μόνη απολαβή ένα καλό σεξ συμφιλίωσης.

Μήπως, όμως; Μήπως, υπάρχει και η άλλη εκδοχή; Αφήνω τον εαυτό μου να περάσει αυτό το μικρό «πένθος». Τρώω κανένα τρίκιλο παγωτό παραπάνω, με λίγο φιλέ αμυγδάλου και σιρόπι σοκολάτας και με λίγα κιλά παραπάνω, βλέπω τη ζωή αλλιώς… Δεν λέω, κλισέ το παγωτό – αλλά λειτουργεί πάντα. Ποτέ δεν μας πρόδωσε.

Μόλις πάρω τα πάνω μου λίγο, τον διαγράφω από το Facebook, το Skype, τον κάνω unfollow από το Twitter και το Spotify και όλα τα συναφή social media… για να μην βλέπω. Όταν δεν βλέπω, δεν τον θυμάμαι. Σταμάτα να μπαίνεις συνέχεια στο προφίλ του στο Facebook και να παρακολουθείς ποιος του κάνει like.

Δε θα βγω ραντεβού με τον προ-πρώην. Πάμε γι’ άλλα.

Χάνω τα κιλά που πήρα όσο ήμουν ζευγαρωμένη και βολεμένη. Πλέον είμαι player ξανά.
Μπορώ να κάνω ό,τι θέλω.
Και να μπω στην playlist που άκουγα πριν αρχίσω να κάνω παρέα με τους φίλους του…

Μην βιάζεσαι, κοριτσάκι … άλλωστε, όταν πας στη θάλασσα την αμμουδιά δεν την κουβαλάς από το σπίτι… τη βρίσκεις εκεί να σε περιμένει…

E.Q. : Τα λάθη που δεν κάνουν όσοι έχουν υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη