Ο Δράκος του Σειχ Σου

Η υπόθεση Δράκος του Σειχ Σου ή αλλιώς υπόθεση Παγκρατίδη έσπειρε τον τρόμο στη πόλη της Θεσσαλονίκης (τέλη δεκαετίας 50 & δεκαετία 60) συνδέοντας το δάσος του Σειχ Σου ίσως με την πρώτη περίπτωση serial-killer στην μετεμφυλιακή Ελλάδα. Δολοφονίες, ληστείες, βιασμοί, επιθέσεις και μία εσπευσμένη καταδίκη αμφίβολης ορθότητας γέμιζαν τα πρωτοσέλιδα των τοπικών εφημερίδων και δίχαζαν τους Θεσσαλονικείς. Και όλα αυτά σε μία περίοδο, όπου η δολοφονία του Γρ.Λαμπράκη ήταν ακόμα νωπή.

Γεννημένος το 1940 στα Λαγκαδίκια λίγο πιο έξω από την Θεσσαλονίκη, μετακόμισε με την μητέρα του και τα αδέρφια του στην πόλη όταν ο πατέρας του σκότωσε κάποιον συγχωριανό του και σκοτώθηκε ο ίδιος αργότερα στον εμφύλιο. Στα δώδεκά του χρόνια κακοποιείτε σεξουαλικά. Αμόρφωτο παιδί από φτωχή οικογένεια, κάνει δουλειές του ποδαριού για να βοηθήσει το σπίτι του, κλεφταράκος. Eνίοτε πουλά το κορμί του για να κοπάσει την πείνα του.

Το δάσος του Σειχ-Σου πάντοτε αποτελούσε χώρο περιπάτου αλλά και ρομαντικών συνευρέσεων των κατοίκων της Θεσσαλονίκης. Το 1957 και πριν η «πιστοποίηση» ύπαρξης Δράκου στοιχειώσει τους βραδινούς περιπάτους, μία γυναίκα δέχεται επίθεση με πέτρα κατά τον νυχτερινό της περίπατο στο δάσος. Η ίδια θα σωθεί από περαστικούς που θα ακούσουν τις φωνές της και θα τρέξουν στο σημείο, τρέποντας τον άγνωστο δράστη σε φυγή. Θα ακολουθήσουν δύο ακόμα επιθέσεις σε ανυποψίαστα ζευγάρια, χωρίς κάποια δυσάρεστη εξέλιξη.

Δύο χρόνια αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1959, μία νέα νυχτερινή επίθεση σε ζευγάρι στην περιοχή του Σειχ Σου θα πείσει τις αρχές και τους κατοίκους ότι ανάμεσά τους κυκλοφορεί ένας άκρως επικίνδυνος εγκληματίας. Το πρωί της 20ης Φεβρουαρίου “…ένας μικρός καταδιώκων την μπάλλαν του…” θα ανακαλύψει τους Αθανασίου Παναγιώτου & Ελεονώρα Βλάχου αιμόφυρτους και ημιθανείς στο δάσος. Μέσα στην ατυχία του το ζευγάρι έχοντας δεχθεί πολλαπλά χτυπήματα από πέτρα στο κεφάλι θα σωθεί από το κρύο του Σειχ Σου το οποίο θα σταματήσει την αιμορραγία στο σώμα τους. Η επίθεση συνοδεύεται από ληστεία και από βιασμό της κοπέλας. Η πρωτοφανής βιαιότητα της συγκεκριμένης εγκληματικής ενέργειας θα «γεννήσει» την υπόθεση: Δράκος του Σειχ Σου.

Σε διάστημα μόλις μιας εβδομάδας αργότερα, ένα ζευγάρι δε θα έχει την ίδια τύχη με το προηγούμενο. Στις 6 Μαρτίου του 1959, οι Κων/νος Ραισης & Ευδοκία Παληογιάννη βρίσκονται δολοφονημένοι στην Μίκρα. Έχουν λιθοβολιθεί, ληστευθεί και η άτυχη κοπέλα έχει βιασθεί.

Ένα μήνα μετά τον Απρίλιο του 1959, στο Δημοτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης που γειτνιάζει με το δάσος, μία τρίτη γυναίκα η Μελπομένη Πατρικίου θα δολοφονηθεί κατά τον ίδιο τρόπο και μία συνάδελφός της η Φανή Τσαμπάζη θα γλυτώσει την τελευταία στιγμή από τις άγριες διαθέσεις του Δράκου.

Μετά και το τελευταίο χτύπημα του Δράκου, η πόλη ζει μέσα στον τρόμο και τον φόβο κάποιας μελλοντικής επίθεσης. Τις βραδινές ώρες η πόλη μοιάζει με πόλη-φάντασμα. Οι πόρτες διπλοκλειδώνονται, ο παραμικρός θόρυβος προκαλεί πανικό, έπιπλα μετακινούνται για να ασφαλίσουν πόρτες και παράθυρα. Ακόμα και η αγορά της Θεσσαλονίκης παρουσιάζει κάθετη οικονομική πτώση. Οι έρευνες της αστυνομίας δεν μπορούν να καταλήξουν σε σύλληψη του δολοφόνου αλλά αρχίζει να κατασκευάζεται η ιστορία του Δράκου, ο οποίος επικηρύσσεται με το ποσό των 100.000 δραχμών.

Το 1963, ο 23χρονος τότε Αριστείδης Παγκρατίδης συλλαμβάνεται μεθυσμένος για την παράνομη είσοδό του στο ορφανοτροφείο θηλέων Μ.Αλέξανδρος και για την προσπάθειά ασέλγειας σε ένα 12χρονο κορίτσι. Μετά από ανακρίσεις ο Παγκρατίδης θα ομολογήσει ότι αυτός είναι ο Δράκος, θα οδηγηθεί σε δίκη το 1966 και θα καταδικαστεί «τετράκις εις θάνατον».

Τον Φεβρουάριο του 1968, το εκτελεστικό απόσπασμα θα εκτελέσει δια πυροβολισμού τον Αριστείδη Παγκρατίδη στο δάσος του Σειχ Σου. Στο σημείο δεν υπάρχει κάποιο συγγενικό πρόσωπο του Παγκρατίδη μόνο δημοσιογράφοι και η νεκροφόρα που ακολουθούσε το αυτοκίνητο που μετέφερε τον Παγκρατίδη στον τόπο της εκτέλεσης.

Ο δημοσιογράφος Κώστας Τσαρούχας που βρισκόταν στον τόπο της εκτέλεσης θα αναγγείλει στην μητέρα του Αριστείδη Παγκρατίδη τον θάνατο του γιού της. Η μητέρα του Αρίστου θα πεί στον δημοσιογράφο: “ Σήμερα το ξημέρωμα έπεσε και έσπασε η καντήλα από το εικονοστάσι”.

Η θρυλική μορφή της Θεσσαλονίκης Γιάννη Κυριακίδη, φωτορεπόρτερ όλων των μεγάλων στιγμών της πόλης, φωτογράφισε τον Παγκρατίδη στην εκτέλεσή του.

Απαρχές χούντας, παρακρατούπολη, δολοφονία Λαμπράκη όλα αυτά συνθέτουν το κλίμα της εποχής στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Ο Παγκρατίδης παραπέμπεται σε δίκη με την κατηγορία ληστείας μετά φόνου. Η υπόθεση έπρεπε να κλείσει άμεσα και να αποσυμφορίσει το βαρύ αίσθημα της κοινωνίας.

Η δίκη του, που όπως ήταν αναμενόμενο, συγκέντρωνε κάθε μέρα πλήθη κόσμου, ήταν το πιο σημαντικό γεγονός για την Θεσσαλονίκη, εκείνο τον καιρό.

Άρχισε την Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 1966 στο Πενταμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης[8] και τελείωσε στις 22 Φεβρουαρίου 1966, με την κήρυξη του Παγκρατίδη ενός ενόχου για όλα τα εγκλήματα που κατηγορήθηκε και με ποινή τετράκις εις θάνατο

– Η αίτηση των συνηγόρων να ταυτοποιηθούν με τον Παγκρατίδη ευρήματα στους χώρους των εγκλημάτων, όπως αποτυπώματα και τρίχες απερρίφθη από το δικαστήριο.

– Ο εισαγγελέας της δίκης Δελαπόρτας προτείνει ως ποινή την ισόβια κάθειρξη λόγω αμφιβολιών. Μετά από σύσκεψη δεκαπέντε λεπτών η ποινή που αποφασίζουν οι δικαστές είναι εις θάνατον.

– Ο ξάδερφος και συνονόματος του Παγκρατίδη καταγγέλλοντας σε δημοσιογράφο τις συνθήκες ανάκρισης του Αρίστου δέχεται απειλές για τη ζωή του.

– Το αυτοκίνητο του δολοφονημένου ζευγαριού στη Μίκρα είχε μετακινηθεί. Ο Παγκρατίδης δεν ήξερε να οδηγεί.

– Η μοναδική αυτόπτης μάρτυρας που είδε από κοντά τον δράστη, Φανή Τσαμπαζη δεν αναγνώρισε τον Παγκρατίδη. Στην κατάθεσή της στο δικαστήριο η Τσαμπάζη ανέφερε ότι έμοιαζε μόνο στην όψη του δολοφόνου και ότι η συνομιλία της με τον Παγκρατίδη της αποκόμισε την εντύπωση ότι ο Αρίστος μιλούσε σαν καθυστερημένος ενώ ο δράστης πρέπει να είναι πανέξυπνος.

Πενήντα χρόνια αργότερα η κυρία Τσαμπαζη, σε συνέντευξή της στην τηλεοπτική εκπομπή Αληθινά Σενάρια της Ερτ3 αναφέρει τα εξής: Ο δράστης είχε πιο τραχιά και ανοιχτόχρωμα μαλλιά και η σωματική διάπλαση του δολοφόνου ήταν πιο ογκώδης. Άξιο αναφοράς αποτελεί το γεγονός ότι η Τσαμπαζη- μετά την εκτέλεση του Παγκρατίδη- επί 2,5 χρόνια είχε αστυνομική συνοδεία όχι τόσο από άποψη ενδιαφέροντος αλλά γιατί οι αρχές φοβόταν κάποια επίθεση από τον αληθινό Δράκο.

Η αθωότητα ή η ενοχή του Αριστείδη Παγκρατίδη εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να προκαλεί έντονες συζητήσεις και να αφήνει πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Θύτης ή αποδιοπομπαίος τράγος του πολιτικού κλίματος της περιόδου και σίγουρα θύμα μιας φτωχής και ταραγμένης κοινωνίας, ο Δράκος του Σειχ Σου θα τιμωρηθεί. Ή μήπως παραμένει ατιμώρητος?

Πίσω από τις πόρτες, οι ψίθυροι μιλούσαν για εντολές εκ των άνω και κουκούλωμα της πραγματικής ταυτότητας του Δράκου. Ο Δράκος λένε ήταν Δράκοι. Κάποιος μεγαλόσχημος βιομήχανος της πόλης ο οποίος με βοηθό τον οδηγό του ικανοποιούσε τις αρρωστημένες ορέξεις του. Ο οδηγός σκότωνε τα θύματα με την πέτρα και ο βιομήχανος ασελγούσε στις ημιθανείς ή νεκρές γυναίκες.

Περίεργο παραμένει και το γεγονός ότι δεν ήταν λίγοι οι άμεσα εμπλεκόμενοι με την διερεύνηση της υπόθεσης που ειπώθηκε δέχτηκαν απειλές για τη ζωή τους ή για την οικογένειά τους. Και αυτό  προκειμένου να κρατήσουν κλειστό το στόμα τους για την υπόθεση.

Η ταινία Υπόθεση Παγκρατίδη (αθώος ή ένοχος) σε σενάριο Γ.Τζιώτη και σκηνοθεσία Δ.Αρβανίτη βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Κώστα Τσαρουχά προσπαθεί να δει αντικειμενικά την ζωή του Παγκρατίδη και την ιστορία του ως Δράκος του Σειχ Σου. Μπορείτε να την δείτε στο youtube, αν και σε μέτρια ποιότητα εικόνας.

πηγή cityportal.gr / Ο Δράκος του Σειχ Σου / γράφει η  Αριστέα Αθ. Βραζιώτη