Τό χειρότερο απ’ όλα γιά τόν προσωπικό μου εγκέφαλο στήν κρίση αυτή (πού, υποτίθεται, μάς κάνει πιό ουσιαστικούς, πιό ανθρώπινους, μάς φέρνει πιό κοντά, μάς διδάσκει νά εκτιμούμε τό καφεδάκι πού ρουφάμε παρέα ή τήν πίτσα πού αργομασάμε καί συμπονάμε καί τό ντελιβερή τόν καημένο, πού, ενώ πιθανώτατα έχει ταλέντο όσο δυόμιση Παβαρόττι ή μυαλό όσο ένα κόμμα εβδομήντα Αϊνστάϊν, παραταύτα αναγκάζεται νά ζή ως πιτσοκομιστής – καί άλλα πολλά φολκλορικά), τό χειρότερο λοιπόν μέ τήν κρίση αυτή, είναι ότι κάνει όλο καί περισσότερους Έλληνες νά προσπαθούν νά ανασκαλέψουν βαθύτερα τόν εθνικό τους εαυτό γιά νά αιτιολογήσουν τά όσα συμβαίνουν καί τήν αντίδρασή μας σέ αυτά. Στήν ουσία, πρόκειται γιά τό πιό γελοίο παραμύθιασμα, ή τήν πιό ανώριμη αντίδραση, καί μάλιστα υπό περιστάσεις πού αξίζουν μάλλον κάτι περισσότερο από τήν απλή φασουλοσκόπηση (η λέξις εκ τού «Φασουλής») – καί τό χειρότερο είναι ότι η επίδοση στό σπόρ είναι πλέον σχεδόν καθολική. Ακούει λοιπόν κανείς :
– Ότι ο Έλληνας έχει τίς πανάρχαιες αρετές καί ελαττώματα τής ράτσας (αδυναμία νά συντονισθή, διχόνοια πού μάς τρώει, ατομισμό – σημειωτέον, η αναφορά γίνεται πάντα στόν Έλληνα τής κλασικής περιόδου, λές καί ήταν μόλις ο παππούς μας). Ουδέν βλακωδέστερον – καθόσον οι αρχαίοι μας (κατ’ ισχυρισμούς μας) πρόγονοι καί συντονισμό είχαν, καί διχόνοια ΔΕΝ είχαν (ή, σέ περίπτωση πού αυτή υφίστατο, είχαν ικανοποιητικούς καί δραστικούς τρόπους νά τήν καταπνίξουν εν τή γενέσει της, εξ ού γεγονότος καί οι τόσες αποικίες μας σέ όλη τή Μεσόγειο), καί ατομισμό ΔΕΝ είχαν (εξ ού καί κληροδότησαν Παρθενώνες, καί όχι βίλλες μέ πισίνες καί τζακούζι).
– Ότι ο ΄Ελληνας στό εξωτερικό κάνει θαύματα, διότι η Ελλάδα τρώει τά παιδιά της (ναί, είχα δή κάποτε καί άνοιξε χωρίς σεισμό ή άλλη εξωκοσμική ή μεταφυσική μεσολάβηση μιά τρύπα στό προαύλιο στό Μέγαρο Μουσικής, καί έπεσε μέσα ένα παιδάκι, καί τότε κατάλαβα καί εγώ ότι όντως η Ελλάδα μάς τρώει !). Μάλιστα, αλλά, οποία σύμπτωσις, στό εξωτερικό ( παρένθεσις : σάν «εξωτερικό» ο Έλληνας εννοεί μόνο τίς πλουσιώτερες από τή δική μας χώρες, οι υπόλοιποι, οι φτωχότεροι, υποδιαιρούνται σέ δύο κατηγορίες, τών Μογγόλων ή Ούννων καί τών Κάφρων – κατά παρεμφερή τρόπο όπως, άς πούμε, ο Αυστραλός, ο Άγγλος, ο Αμερικανός, ο Ιταλός, είναι «ξένοι», ενώ ο Αλβανός, ο Πακιστανός, ο Βεγγαλός, ο Αιγύπτιος, είναι «αλλοδαποί» – κλείνει η παρένθεσις) πλήν τών Ελλήνων κάνουν εξ ίσου συχνά θαύματα καί οι Τούρκοι, καί οι Βιετναμέζοι, καί οι Νυάμ-Νυάμ, κι όλα τά λοιπά νομιστεράκια. Τό γεγονός αυτό ενδεικνύει ισχυρά ότι δέν είναι μόνον οι μονάδες, αλλά καί τό σύστημα – καί στήν Ελλάδα μπορεί νά είναι όλοι στυσιμήκεις, ουδόλως όμως συστημικοί ή συστηματικοί.
– Τρίτος μύθος : εδώ είναι Βαλκάνια, δέν είναι παίξε – γέλασε : Γεγονός είναι ότι «τό φτωχό καί τό χωριάτη ξένες έννοιες τόνε τρώνε» – οπότε, ο κάθε ευπρεπής καί αξιοπρεπής Έλλην πρώτα θά νοιασθή τούς αναξιοπαθούντας (Ιρακινούς, Παλαιστινίους, Ανατολικό Τιμόρ, Σέρβους αδελφούς, υπό τήν προϋπόθεση βεβαίως ότι δέν θά πλακώσουν καί στά σπίτια μας), καί μετά γιά τίς δικές του υποθέσεις (γι’ αυτές, θά φροντίσουν κατά σειράν : τό κράτος, η ΕΕ καί άλλοι οργανισμοί, καί, μετά ταύτα, ο ίδιος ο Θεός, πού αγαπά τήν Ελλάδα διότι είναι Έλλην. Εν πάση περιπτώσει, «Ο Έλλην» είναι πατήρ τής Ευρώπης, τής Ασίας, τής Ωκεανίας (γιατί όχι καί τής Αμερικής ;), ηθικά καί πνευματικά όμως δέν εγκλωβίζεται από καμμιά από αυτές τίς ηπείρους – όθεν καί η περίφημος «ελληνική ιδιαιτερότης», πού στήν πραγματικότητα είναι ένα περίεργο κράμα ατομισμού, παιδισμού, ψωρουπερηφάνειας, ευθυνοφοβίας καί τεμπελιάς. Θίγει πάντως μέ τρόπο ρατσιστικό τά Βαλκάνια η πρόταση τού Διονύση.
– «Ο Έλληνας είναι ξύπνιος καί μεγαλόκαρδος»: σίγουρα καθένας από εμάς είναι ιδιαίτερα επιδέξιος στήν επινόηση καί εφαρμογή τής προσωπικής του εκδοχής τής νομιμότητος. Γιά νά μή χαρακτηρισθούμε δέ ως έθνος παρανομούντων, έχουμε πολυνομία αρκετή νά κατοχυρώση τήν πλήρη ανομία. Στήν ανομία δέ καταφεύγουμε ακριβώς από αλτρουϊστικά κίνητρα (τού στύλ, «άν τό κράτος είναι τόσο ηλίθιο ή ανοργάνωτο ή παράνομο, τότε γιατί νά τού εμπιστευθώ τά χρήματά μου ; γιατί νά οδηγήσω μόνο μέ 50 χιλιόμετρα τήν ώρα ; γιατί νά κάνω ανακύκλωση ; γιατί νά διευκολύνω τόν δίπλα μου ;). Αποτέλεσμα ; κάθε Έλληνας αναγορεύει σέ καθολικώς ισχύουσα τήν προσωπική του λογική. Μάς αποκάλεσαν «έθνος ανάδελφον» – ο κ. Σαρτζετάκης όμως έκανε λάθος ως πρός τή λέξη «έθνος».
– Ο Έλληνας όταν θέλη, μπορεί … μάλιστα … Είναι δύσκολο μάλλον νά διακρίνη κανείς τί θέλει καί τί μπορεί ο Έλληνας. Πρωτίστως θέλει καί μπορεί νά παραμυθιάζεται. Τυπικό παράδειγμα η Ολυμπιάδα (αλήθεια, θά πάρουμε καί καμμιά τρίτη, νά χρεωκοπήσουμε γιά τρίτη φορά ; διότι ιστορικώς έχει παρατηρηθή ότι συντόμως μετά τό σβήσιμο τής Ολυμπιακής φλόγας, τρεμοπαίζει καί σβήνει καί το εθνικό μας καντήλι …): ξένοι τήν προστάξανε, ξένοι τήν οργανώσανε, ξένοι τήν διαφημίσανε, ξένοι τήν σχεδιάσανε, ξένοι τήν στήσανε, ξένοι τή διακοσμήσανε, ξένοι τήν πληρώσανε, καί τελικά, γιά «ωραίο, μεγάλο καί αληθινό» μιλάγαμε. Καί νά γινόταν καί κάνα ρεκόρ τής προκοπής τουλάχιστον …!!! Τελικά, ο έλλην όταν θέλη μπορεί – ωστόσο, παίζει νά «μπορή νά θέλη», ή «νά μή θέλη νά μπορή» ή «νά θέλη νά μή μπορή νά θέλη» ή «νά μπορή νά μή θέλη νά μπορή» – τό αποτέλεσμα είναι εδώ, απτό καί ορατό στήν καθημερινότητα. Τή ρωμηοσύνη μήν τήν κλαίς – είναι γιά άλλου είδους περιχύσεις.
Κι ενώ έχουμε γίνει πρώτου μεγέθους καρπαζοεισπράκτορες (καί πώς όχι ; λεφτά χρωστάμε, τί θέλουμε, νά μή μάς υπαγορεύη τί θά κάνουμε η Μέρκελ ; ο πληρώνων, καί παραγγέλλων, πώς νά γίνη !), κομπάζουμε κι όλας πού όλος ο κόσμος μάς έχει στά πρωτοσέλιδα βδομάδες ολόκληρες. Τέτοια νούμερα …!!!
Leo
leonline@hotmail.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
