ο έρωτας στά χρόνια τής φοβέρας

Εδώ καί δεκαετίες, δέν ερωτευόταν κανείς πιά μιά ματιά γεμάτη γλύκα καί πόθο ή κάποιου είδους ευγένεια, καλοσύνη ή θάρρος, αλλά «ένα πακέτο» πού δήθεν ολιστικά συμπεριλάμβανε τά παραπάνω ίσως, πρωτίστως όμως καί «ό,τι θά μάς έκανε τή ζωή ευκολότερη»


Αρεσκόμεθα νά αναφερόμαστε σέ «εποχές μίζερες καί περίεργες», λές καί η καθημερινότητά μας μπορεί νά έχη κάτι τό ασυνεπές πρός τά έργα μας περίεργο ή μεταφυσικό – ή πάλι άλλες φορές παραπονούμεθα γιά τήν έκπτωση ιδεών καί αξιών γιά τόσο μόνον, όσο μέχρι ν’ αλλάξουμε πλευρό στόν ύπνο, καί παλεύουμε νά κατακτήσουμε αυτό πού κατακρίνουμε (τήν υλικότητα, τήν «επιτυχία»), φενακιζόμενοι ότι, άπαξ καί τά κατακτήσαμε, θά τά ανανοηματοδοτήσουμε δήθεν – εμείς προσωπικώς, μόνοι καί πρώτοι μεταξύ τών ανθρώπων. Τί ψευδαίσθηση…

Πώς αλήθεια θά διαμορφωθή ο «έρωτας» στά επικείμενα χρόνια τής λιτότητος; Τόσο καιρό, τόν είχαμε συνηθίσει μιά χαρά στρωμένο καί διαμορφωμένο: ταυτίζοντας τή ζωογόνο του αλκή μέ τήν
κοινωνική ισχύ, τόν διαμορφώσαμε σάν ένα μικρό, φιλοχρήματο, φιλήδονο καί καπριτσιόζικο παιδάριο, πού μέ τό τόξο του έφερνε κοντά τό χρήμα καί τήν εξουσία σέ ένα είδος ομορφιάς καί συμπεριφοράς υπαγορευμένης από πρότυπα αγοραστικά – σχεδόν αγοραία. Εδώ καί δεκαετίες, δέν ερωτευόταν κανείς πιά μιά
ματιά γεμάτη γλύκα καί πόθο ή κάποιου είδους ευγένεια, καλοσύνη ή θάρρος, αλλά «ένα πακέτο» πού δήθεν ολιστικά συμπεριλάμβανε τά παραπάνω ίσως, πρωτίστως όμως καί «ό,τι θά μάς έκανε τή ζωή ευκολότερη». Η δύναμη δέν ήταν πιά ερωτεύσιμη αυτή καθ’ αυτήν, χωρίς τά σύμβολα καί τά σημεία τής ισχύος
της, η ομορφιά δέν ήταν επιθυμητή χωρίς τήν επαρκή προβολή της, η ευγένεια ή τό προσωπικό θάρρος δέν ώφειλαν παρά
νά κρυφτούν αμήχανα ως παλιομοδίτικες προκαταλήψεις μπροστά στό σνομπισμό, τό θράσος καί τήν αναίδεια, κι ό,τι κάποτε ίσως είχε υπάρξει μοναδικά μυστικό ανάμεσα σέ δύο ανθρώπους, δέν οριζόταν πιά σάν «έρωτας» παρά μόνον άν μπορούσε σύν τοίς άλλοις νά αντέξη σάν κοινωνικό σώου στενότερου ή ευρύτερου
καταναλωτικού ενδιαφέροντος. Κι όταν, φυσικά, εκπλήρωνε τά κριτήρια, δέν εκπλήρωνε τό σημαντικότερο – τήν ευτυχία.
Η ενέργεια πού απητείτο γιά τή συντήρηση τής εικόνας, αποστέωνε, αποτινάνωνε καί τελικά κονιορτοποιούσε κάθε αίσθημα. Η πνευματική φτώχια πρώτα, η οικονομική ένδεια σήμερα, ξέσκισαν τό από φθηνό στρατσόχαρτο παραβάν τών ανθρωπίνων σχέσεων κι αποκάλυψαν τόν Έρωτα όπως είχε καταντήσει – έκθετο καί πλάνητα φιγουρατζή μπουλουκτσή. Τί θά κάνη τάχα τώρα ο μικρός θεός πού εγκαταβιούσε στή μυθολογία τής εποχής μας όπως τήν καθορίζουν τά μεσημβρινάδικα καί τά πρωϊνάδικα, τά περιοδικά
ποικίλης αντι-ύλης καί η ψηφιακή αισθηματολογία τών δέκα κιλομπάϊτς – ο θεός πού πιά εδώ καί καιρό δέν ήταν ακριβώς ό,τι η Σαπφώ περιέγραφε σάν «έρωτ’ έλθοντ’ εξ οράνω, πορφυρίαν περθέμενον χλάμυν», καί πού στή φαρέτρα του δέν έχει πιά βέλη πού νά τρυπούν καρδιές, κι ούτε κάν κόκκινα τριαντάφυλλα μέ αγκάθια, αλλά χρωματιστά λιλιά, μπιχλιμπίδια καί ιδιοτέλειες;

Τώρα, πού τήν αμεριμνησία θά διαδεχθή η σαστισμάρα, τή σαστισμάρα η οργή, τήν οργή η υποταγή καί τήν υποταγή κάποιου είδους έντρομη σχεδόν περισυλλογή, ο μικρός φτερωτός Έρωτας τί θά κάνη; Θά μουδιάση απελπισμένος από τήν ανασφάλεια καί τό φόβο; Θά συνεχίση νά κοιτάζη τό είδωλό του, πολλαπλασιασμένο βιονικά από χιλιάδες μηχανήματα αναπαραγωγής, έτσι παραμορφωμένο καί γερασμένο, έτσι άκαρδο; Ή ίσως θά ανασυντάξη τό αρχαίο του οπλοστάσιο, φέρνοντας λέξεις όπως «πάθος», «αγνότητα» ή «λαχτάρα» στήν απτή καθημερινότητα τών ανθρώπων;