Ο φασισμός του ποδηλάτη…

Κυριακή βράδυ.
Το γνωστό ψιλόβροχο της πόλης που με χτυπούσε στα μάτια κατάφερε να γεμίσει με νερά το πλακόστρωτο της παραλίας και να αδειάσει τη διαδρομή από τους λιγοστούς βραδινούς περιπατητές. Οχυρωμένος κάτω από μια κουκούλα, σχεδόν χαρούμενος, λίγο κοντά στα μεσάνυχτα ακολουθούσα τηn κλασική διαδρομή Λευκός πύργος – Μέγαρο Μουσικής.

Ήταν ξάφνιασμα το κουδούνι του ποδηλάτου που ακούστηκε πίσω μου να σκίζει τη φιλόδοξη μελαγχολία της ώρας. Ακόμη περισσότερο όταν το άκουσα να επαναλαμβάνεται και άλλες φορές πιο έντονο. Τότε πρόσεξα ότι αφηρημένα κινιόμουν επάνω στη λωρίδα ποδηλασίας. Ο απόμακρος ήχος πλησίασε και με προσπέρασε. Ένας ποδηλάτης με είχε προσπεράσει με το αίσθημα μιας αστικής ανωτερότητας συνοδευμένο από το απαξιωτικό κούνημα του κεφαλιού του για τον αγενή περιπατητή που από ολόκληρη τη παραλία επέλεξε τη ΔΙΚΗ του λωρίδα

Η δική μου και η δική σου λοιπόν….
Σε μια έρημη από κόσμο παραλία όταν συναντάς άγρια μεσάνυχτα, έναν έστω καθυστερημένο να κυκλοφορεί εντός της ποδηλατικής ζώνης, είναι αφύσικο να μην κάνεις μια μικρή παράκαμψη να τον προσπεράσεις. Είναι τραγικό να θεωρείς λογικό να του κορνάρεις για να φύγει από τη διαδρομή ΣΟΥ. Το πιο απλό πράγμα να περάσεις από δίπλα μου, να μου πεις ένα γεια, να ανταλλάξουμε ματιές και να συνεχίσουμε, είναι τελικά δύσκολο.

Όλα είναι μέλι-γάλα βέβαια όσο ακολουθούμε τις προκαθορισμένες μας διαδρομές. Αυτές που μας έχουν χαράξει. Τα αυτοκίνητα στη λωρίδα τους, οι πεζοί από τις διαβάσεις, τα ποδήλατα στη δική τους λωρίδα, τα γίδια αριστερά, τα βόδια δεξιά, κάθε τι αποκλειστικά στη δική του γραμμή επικοινωνίας – παραγωγής.

Αλλά απ? την άλλη αυτή τη νομιμότητα τη θεωρώ ευνουχισμό. Ο δρόμος να είναι άδειος κι εγώ να περιμένω σήμα από το φανάρι για να τον διασχίσω. Είναι μιας μορφής επικίνδυνος ιδρυματισμός… Άπειρα ποιο επικίνδυνο να μάθεις να περιμένεις να ανάψουν κουμπάκια για να κινηθείς.

Ναι, κατανοώ ότι κανονικά δεν πρέπει να μπαίνω σε μονόδρομο, αλλά και όταν γίνεται και συμβεί να έρθει κάποιος από την αντίθετη νόμιμη κατεύθυνση, πάντα κάποιο τρόπο βρίσκουμε για να εξυπηρετηθούμε αμφότεροι. Σήμερα εγώ, αύριο εσύ θα είσαι σε μια παρόμοια θέση. Ναι, δεν προσπερνάμε παραβιάζοντας τη διπλή γραμμή, μα όταν μπορεί να γίνει χωρίς να κινδυνέψει κάποιος, γιατί να μένουμε κολλημένοι σε μια ρομποτική αντίληψη; Καιόταν η κυκλοφορία στο δρόμο το επιτρέπει φυσικά και δεν θα περάσω από τη διάβαση. Και αν ο δρόμος είναι άδειος, θα κάνω και επιτόπου στροφή.

Πριν χρόνια σε ένα ταξίδι στην Πράγα είχα πιάσει φιλίες με την Τσέχα ξεναγό που μου περιέγραφε γλαφυρά τη στείρα λογική των συμπατριωτών της. Μετά την κατάρρευση του κουμμουνισμού, μου εξήγησε, υπήρχαν στη χώρα χιλιάδες άνεργοι, παρόλο που υπήρχαν και αντίστοιχα εκατοντάδες προσφορές εργασίας. Όμως οι άνθρωποι δεν είχαν μάθει να αναζητούν δουλειά, το σύστημα ήταν αυτό που μέχρι να διαλυθεί αναλάμβανε να τις μοιράσει.Και τώρα μαθημένοι ότι άλλος κανονίζει τη ζωή τους, τους ήταν αδιανόητο πώς μπορούσαν να ψάξουν μόνοι τους και να επιλέξουν ανάμεσα σε δεκάδες διαφορετικές περιπτώσεις.

Κουβαλάμε μέσα μας, όπως φαίνεται, όλοι λίγο πολύ την τρελή μαστούρα της παράνοιας των ορίων. Μοιάζει με το περιφρονητικό βλέμμα των παλιών θεατών της όπερας όταν συναντάνε τη ανεμελιά του ντυσίματος των νέων που κάθονται στη διπλανή θέση.

Οι αδαείς πεζοπόροι απειλούνται από μια κάστα νομοταγών οδηγών που εφόσον είναι αναμμένο το φανάρι τους είσαι ένα σκουπίδι στο δρόμο τους. Σπάνια θα φρενάρουν για να περάσει ένας παραβάτης πεζός. «Πάρε δρόμο, θα σε πατήσω» ουρλιάζει μια κόρνα. Η αγένεια του ισχυρού της στιγμής, στο μεγαλείο της.

Και όλοι οχυρώνονται πίσω από μια ομάδα εξ ου και οι διάφορες ενώσεις, πεζών, οδηγών ΙΧ, ποδηλάτων, μοτοσικλετιστών, μουσικών, στιχουργών, δημοσιογράφων, βοσκών, λογοτεχνών, μαγείρων κλπ με τη λογική προστατεύω τα δικαιώματα μου (!!!!!!). Όμως δεν μπορώ να είμαι μόνο κάτι, είμαι και οδηγός αυτοκινήτου και μηχανής και ποδήλατου και πεζός και μουσικός και πάνω από όλα άνθρωπος με σάρκα και οστά. Το να εντάσσεται κάποιος επιλεκτικά σε μια ομάδα και αυτή να προτάσσει ως κύριο χαρακτηριστικό του, έχει σαν αποτέλεσμα να σύρεται μακιαβελικά στα ρετιρέ μια ιδιάζουσας παράνοιας, που οριοθετεί ουσιαστικά την οριστική απόσπασή του από το γενικό σύνολο και απέχει ένα βήμα από το μέτωπο που κηρύττεται πόλεμος στην άγρια μέθη της ελεύθερης σκέψης.

Η τυφλή υπακοή σε όρια βλάπτει σοβαρά. Μόνο ό,τι αγαπάμε πραγματικά ξ ε π ε ρ ν ά ε ι το όρια, καταγράφει συγκρούσεις και χιμάει στα αστέρια

Μοιάζει με μεθύσι…
(θα προσπαθήσω να το εξηγήσω την επόμενη εβδομάδα…)

Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr