Δεν θυμάμαι πως έπεσε στα χέρια μου αυτό το βιβλίο. Το ανακάλυψα μέσα στην στίβα αυτών που κάποτε θα τα διάβαζα. Και ήρθε η σειρά του για κακή μου τύχη.
Βαρετό σαν τριτοκλασάτη αμαρτία που εξομολογείται παπαδοπαίδι σε πόρνη. Τι να το κάνω το πολυτονικό και τι τις φιλολογικά σωστές προτάσεις όταν είναι μάπα το καρπούζι; Και εδώ έρχομαι να ρωτήσω, όταν διάβασαν το χειρόγραφο στον εκδοτικό οίκοι τι κάνανε; πετούσαν αετό;
Αναφέρεται σε τρεις γενεές Ελλήνων της Αλεξάνδρειας χωρίς να καταφέρει να μεταφέρει ούτε στο ελάχιστο το χρώμα της εποχής. Εκεί που θα μπορούσε να έχει ένα σφιχτό ζωντανό σενάριο που να εξάπτει τη περιέργεια, σπαταλιέται σε ατέλειωτα μπλα μπλα που περικυκλώνουν το θέμα και στο τέλος το πνίγουν.
Και αυτό ήταν άδικο γιατί έχω την αίσθηση πως συγγραφέας είχε τα προσόντα για να έγραφε κάτι που θα μπορούσε να σταθεί (και γιατί όχι να κάνει και τη διαφορά).
Αντί αυτού σπατάλησε το συγγραφικό του ταλέντο, (γιατί ξέρει να γράφει) σε ατέλειωτες φλυαρίες που κάθε άλλο παρά το βιβλίο εξυπηρετούν. Έφθασα 30-40σελίδες πριν το τέλος και το παράτησα, δεν άντεχα άλλο τα σαλτανάτια του χρόνου που μεταχειρίστηκε με τον χείριστο τρόπο.
Όπως αναφέρει στο οπισθόφυλλο σε μια ντεμέκ αυτοκριτική (με ψεύτικη μετριοφροσύνη) <..ειλικρινά πιστεύω πως αν μπορούσα να μετρήσω το βάθος των νερών μέσα στα οποία διάλεξα να κολυμπήσω, ίσως να μην προχωρούσα σε αυτήν την δοκιμασία. Ο χρόνος θα δείξει αν έκανα τη σωστή επιλογή.>
δεν την έκανες φίλε μου, κρίμα για σένα, κρίμα και για μένα.
O ιδιοκτήτης του LIDO.
Του Νίκου Γρηγοριάδη
Εκδόσεις Ινδικτος
Σελ. 293
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
