Ένας μελαγχολικός «Περίπατος»
Το Εθνικό Θέατρο θεατροποίησε και παρουσίασε ένα από τα πιο γνωστά ελληνικά παιδικά μυθιστορήματα, τον «Μεγάλο περίπατο του Πέτρου», της σύγχρονης Ελληνίδας δημιουργού, Άλκης Ζέη, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά. Η υπόθεση ξεκινά από την κήρυξη του πολέμου στην Ελλάδα, στις 28 Οκτωβρίου 1940, γεγονός που ανατρέπει τη ζωή του Πέτρου, ενός πανέξυπνου αλλά και μελαγχολικού αγοριού, το οποίο βλέπει τα πάντα να αλλάζουν γύρω του, από τη μια στιγμή στην άλλη. Ξεκινά, λοιπόν, ένας μεγάλος «περίπατος» μέσα στους «κόλπους» της οικογένειας (κρυμμένα μυστικά, μικρά ψεματάκια, δύσκολες αλήθειες) αλλά και στους δρόμους της Αθήνας, γεμάτος περιπέτειες και δυσκολίες, στην κατοχή, και ολοκληρώνεται, μυθιστορηματικά αλλά και θεατρικά, την ημέρα της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς.
Στην παράσταση που είδαμε πριν λίγο καιρό, δεν υπάρχει κάτι το διαφορετικό, κάτι που να σε συναρπάζει. Όλα συμβατικά, όλα επίπεδα, όλα μελαγχολικά, τόσο σε θεατρικό επίπεδο όσο και σε μυθιστορηματικό, τόσο που αναρωτηθήκαμε έντονα γιατί να επιλέξει το Εθνικό αυτό το έργο, ειδικά όταν μπήκαμε σχεδόν στην ΄Ανοιξη (θα ήταν πιο ταιριαστό να παίζεται σε μια περίοδο τέλη Σεπτέμβρη-μέσα Νοέμβρη, που περιλαμβάνει την σχετική εθνική επέτειο)!
Το μόνο που μοιάζει να ξεφεύγει από τα καθιερωμένα είναι η σωστή χρήση των προβολών βίντεο (πολύ καλή δουλειά εδώ του γνωστού κινηματογραφιστή Χρήστου Δήμα) όπου για πρώτη φορά οι κινηματογραφημένες εικόνες δεν μπαίνουν στη θεατρική δράση για να την ομορφύνουν ή να εντυπωσιάσουν τους θεατές, αλλά για να δείξουν μια «πορεία», αυτήν του περιπάτου του κεντρικού ήρωα μέσα στα σοκάκια της Αθήνας! Ταυτόχρονα δίδεται η ευκαιρία στους υπόλοιπους ηθοποιούς να ξεκουραστούν ή να προετοιμάσουν τα αντικείμενα που χρειάζονται στην επόμενη κάθε φορά σκηνή, αφού οι βιντεογραφημένες αυτές εικόνες πέφτουν επί μιας τεράστιας οθόνης (πλισέ κουρτίνα που ανοιγοκλείνει 4-5 φορές σε όλη τη παράσταση) σε μεγέθη που θυμίζουν προβολές σινεμασκόπ (πρώτη φορά που η στήλη βλέπει προβολή βίντεο σε ΟΛΗ την οθόνη μιας θεατρικής σκηνής και όχι σε ένα μικρό κομμάτι της!). Κατά τ’ άλλα δεν μας εντυπωσιάζει πια τίποτε στις προβολές βίντεο, θα λέγαμε, αντιθέτως πως μας κουράζουν και μας απογοητεύουν, μια και όταν πάμε θέατρο θέλουμε να δούμε κάτι θεατρικό και όχι κινηματογραφικό!! Αν θέλουμε να δούμε σινεμά θα πηγαίναμε σε σχετικές σκοτεινές αίθουσες! Και τι νομίζουν οι σύγχρονοι σκηνοθέτες που χρησιμοποιούν βιντεο-προβολές; Πως βγαίνουν κερδισμένοι στην συνείδηση μας; ΟΧΙ !! Εμείς οι κριτικοί, τους χαρακτηρίζουμε καλλιτέχνες που τους έχει τελειώσει η θεατρική έμπνευση και καταφεύγουν σε «εύκολες» τεχνολογικές λύσεις ….
Ούτε πλέον μας εντυπωσιάζουν οι είσοδοι και έξοδοι των ηθοποιών από την πίσω πλευρά των θεατών (πω-πω, τι τρομακτικό εύρημα!). Αντιθέτως, θα λέγαμε πως όταν συμβαίνει αυτό, οι μπροστινοί θεατές δεν μπορούν να δουν τι συμβαίνει στα πλάγια και πίσω! Πρέπει να στραβολαιμιάσουν για να τα παρακολουθήσουν!…
Κρίμα που η παράσταση αυτή δεν στηρίχθηκε σε πολλά ωραία τραγούδια της εποχής του 1940-50 (μόνο ένα ή δυο ακούστηκαν, κι αυτά ως «φόντο» ή εισαγωγή μιας δράσης) που όχι μόνο θα «έδεναν» με την υπόθεση (μια και, σύμφωνα με το μυθιστόρημα, βασικό ρόλο έχουν, στο κείμενο, οι άμεσοι συγγενείς του Πέτρου (πατέρας, μητέρα, θείος, παππούς) αλλά και θα έδιναν την ευκαιρία σε μικρούς θετές (που φλομώνονται πανταχόθεν με σύγχρονα τραγούδια ροκ) να ακούσουν κάποια κομμάτια που θα τους συγκινούσαν πολύ, τόσο που σίγουρα θα γινόταν αμέσως φανατικοί μικροί θαυμαστές τους!
Θα πούμε, ως επιμύθιο, πως η αίθουσα αυτή του υπογείου του REX είναι μερικώς ακατάλληλη για θέατρο, διότι οι τελευταίες 5 σειρές καθισμάτων είναι όχι κλιμακωτά υπερυψωμένες όπως οι μπροστινές (δηλαδή το αμφιθεατρικό κατασκεύασμα των καθισμάτων σταματά στην 10η σειρά και ακολουθεί μια επίπεδη διάταξη θέσεων, ίσως για να αφήσει έναν τεχνητό χώρο στους τεχνικούς ήχου και φωτός) έτσι όσα παιδιά (ή και μεγάλοι) κάθονται εκεί δυσκολεύονται να βλέπουν το τι συμβαίνει επί σκηνής, ειδικά το κάτω μέρος των σωμάτων των ηθοποιών! Εκτός και αν οι σκηνοθέτες φροντίζουν να διδάσκουν σ’ αυτούς απλά το πώς να περπατούν και όχι την πλήρη χρήση του κορμιού τους (συνηθισμένο φαινόμενο στους παλαιότερους αλλά και τους σύγχρονους σκηνοθέτες)! Δεν συμφωνούμε επίσης να δοθεί το όνομα μιας μεγάλης ηθοποιού («Κατίνα Παξινού») σε ένα παιδικό χώρο!! Χάθηκαν οι άλλες σκηνές ή χώροι του Εθνικού; Ποιο «φωτεινό» μυαλό είχε την έμπνευση;
Οι υπόλοιποι συντελεστές είναι
Δραματοποίηση: Σάββας Κυριακίδης – Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνικά – κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική: Δημήτρης Ζαβρός
Κινησιολογία: Αμάλια Μπένετ
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Στίχοι τραγουδιών Δημήτρης Ζαβρός, Νέβι Κανίνια
Βοηθός σκηνοθέτη: Σμαρώ Κώτσια
Διανομή (αλφαβητικά) έχει ως εξής
Αντιγόνη (αδερφή του Πέτρου, πολύ συμπαθητική παρουσία) η Έφη Γούση,
Γιάννης, Ιταλός στρατιώτης, Ψηλέας, Σούρα ο Γιάννης Διαμαντής
Αχιλλέας, Γιαούρτερ, Μάικλ, Κος Λουκάτος ο Ανδρέας Κοντόπουλος
Πατέρας (όχι αισθητή η παρουσία του), Κουκλοπαίχτης Α΄ ο Κωστής Κορωναίος
Δροσούλα η τρυφερή και ευαίσθητη Αννίτα Κούλη
Κα Λεβέντη, Νιούρα η Έλενα Μαρσίδου
Παππούς (συμβατικός και άχρωμος) ο Γιώργος Μάζης
Σωτήρης ο (σωστά μετρημένος αλλά και κωμικότατος) Μιχάλης Μουλακάκης
Πέτρος (άχαρος στο ρόλο, αμήχανος πολλές φορές) ο Δημήτρης Πασσάς
Θείος Άγγελος, Διερμηνέας, Κώστας Αγαρινός, ο (ενίοτε στιβαρός και χάρις στο κορμί του μόνο επιβλητικός) Γρηγόρης Σταμούλης
Ρίτα, Κουκλοπαίχτης B΄ η Ελεάνα Στραβοδήμου
Μητέρα η (ευαίσθητη και δια του σώματος της πολλές φορές ομιλούσα) Μαρία Τσιμά
Φωτογραφίες Μιχάλης Κλουκίνας
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
Ακολουθείστε το Cityportal.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλα τα τελευταία νέα
Cityportal.gr Live ενημέρωση: O κορωνοϊός λεπτό προς λεπτό στην Ελλάδα και παγκοσμίως