Ο ταλαντούχος κ. Τσιόδρας

Συμπαθέστατος, μειλίχιος, ήρεμος, χωρίς τον τρόμο στο μάτι και στη γλώσσα, είναι ο καθημερινός μας «ιεροκήρυκας». Στις 18.00 ώρα Ελλάδος, οι απανταχού των καναλιών φλυαρούντες περί κορωνοϊού, για χιλιοστή φορά, διακόπτουν τον ειρμό τους ή τον συνομιλητή τους, κάποιον επιστήμονα ή κάποιον Έλληνα κάτοικο του εξωτερικού ή κάποιον ανταποκριτή, όπου γης, και ευλαβικά ανακοινώνουν την εμφάνιση του τιμ του Υπουργείου Υγείας.

Ο πράος κ. Τσιόδρας μιλάει πάντα πρώτος. Σκύβει στα χαρτιά του και ενημερώνει. Με αριθμούς στην αρχή. Τόσοι νέοι θάνατοι, τόσα νέα κρούσματα, αυτός ο σημερινός απολογισμός. Έχω προσέξει ότι τις επόμενες φράσεις τις ξεστομίζει διστακτικά. Νομίζω δε, ότι κοκκινίζουν αμφότερες οι παρειές. Περνά τη γλώσσα πάνω από τα χείλη, μαζεύει τα χέρια του, κομπιάζει λίγο και λέει αυτά που, μάλλον, δε θέλει να τα πει αλλά είναι υποχρεωμένος. Ότι ο μέσος όρος των θανόντων είναι τα 70 χρόνια ή τα 68 ή τα 72, ανάλογα με τα ημερήσια δεδομένα. Σαν να ρίχνει ένα βάλσαμο στις ταραγμένες ηλικίες που αγωνιούν. Τις μεσαίες, κυρίως. Σαν να τους καθησυχάζει ότι δεν τους λογαριάζει ο ιός τους μεσήλικες- πολύ περισσότερο τους νέους – για μελλοθανάτους, τουλάχιστον όχι όσο τους της τρίτης ηλικίας. Σαν να πρέπει να λειάνει τον φόβο του θανάτου στο μεγάλο πλήθος.
 

Εδώ είναι η διατάραξη. Της ισορροπίας. Σε μια χώρα γερόντων, μια χώρα συνταξιούχων, λόγω της αθρόας μετανάστευσης νέου αίματος σε ξένες οικονομίες, το ακροατήριο που αραδιάζεται μπροστά στις οθόνες τα απογεύματα είναι άνθρωποι ώριμοι και με υποκείμενα νοσήματα. Ποιος λίγο, ποιος πολύ, όλοι οι πάνω από 60 έχουμε τα θεματάκια μας ή και χρόνια μεγαλοπροβλήματα. Και ποιος ακριβώς είναι ο λόγος της αναφοράς του μέσου όρου εκείνων που μας αφήνουν καθημερινά; Γιατί αυτή η επιμονή για ανθρώπους που πεθαίνουν αλλά στιγματίζονται από τηλεοράσεως – εμμέσως, πλην σαφώς- ως μικρή απώλεια;

 

Δύσκολη έννοια η ισορροπία. Ποιος άνθρωπος, όποιας ηλικίας, δε θέλει ν ανοίξει το πρωί το παράθυρό του, να δει τη φύση, να εξερευνήσει ό,τι έμεινε από τη χθεσινή; Η κάθε καινούργια μέρα εκπλήσσει. Όπως κι ο εαυτός μας. Επειδή καθημερινά μαθαίνουμε.

Έχουμε καινούργιες προσλαμβάνουσες, νέες μυρωδιές, φρέσκα χρώματα, φρέσκες ανάσες.

Η ισορροπία είναι μεγάλη λέξη, σπουδαία υπόθεση. Γι αυτό και οι άνθρωποι σχεδόν ποτέ δεν την αναπαράστησαν. Ισορροπία σημαίνει στέκομαι στα πόδια μου χωρίς να εξαρτώμαι από τον άλλον με τρόπο μίζερο, φτωχικό, κακορίζικο. Δέχομαι να εξαρτηθώ από κάποιον, αλλά με τρόπο γαλαντόμο, αν όχι πλούσιο. Ας πούμε από μια σχέση ερωτική ή φιλική. Γιατί τότε υπάρχει μια εξάρτηση, αφού είσαι μέσα σε μια ετερότητα που δεν είναι, όμως, καθόλου αλλοτριωτική. Μπορείς να δεις τον άλλον και να σε δει, χωρίς να είστε ζωγραφιές.

Κι από τη στιγμή που ο απένατί σου διαθέτει ένα βάθος που δεν μπορείς να το εξερευνήσεις ολοκληρωτικά, διατηρείται εκείνη η διαρκής νεότητα της έκπληξης. Από την άλλη, σε τρέφει αυτή η δύναμη της διείσδυσης μες στον άλλον. Κι αυτό δεν είναι περιέργεια. Είναι ανάγκη. Φοβάμαι, ότι οι σχέσεις μας είναι της περιέργειας, πια.
 

Ο ταλαντούχος κ. Τσιόδρας γνωρίζει πού καλά ότι αυτή η αναφορά είναι μαχαίρι. Είμαι σίγουρος ότι πονάει κι ο ίδιος, κάθε που το «κραδαίνει» στο μικρόφωνο. Σπεύδει να επουλώσει πληγές, όπως- όπως, αμέσως μετά την ενοχλητική υποχρέωση και αρθρώνει τα ουσιώδη. Ότι ο ιός δεν κάνει διακρίσεις. Ότι ο ιός είναι επικίνδυνος εντελώς όμοια για τον οποιοδήποτε τον δεχτεί. Ακριβώς γι? αυτό ανακοινώνονται επονείδιστα μέτρα για τους Έλληνες. Που δε σηκώνει ζυγό ο τράχηλός τους, σύμφωνα με ηρωικές παραμυθολογίες.

Εμείς οι μεγαλύτεροι μάθαμε να καθρεφτίζουμε τη μοναξιά μας στην απομόνωση, την εκούσια. Να βλέπουμε την αντανάκλαση ενός άνθους που μπορεί να είναι κυκλάμινο, μπορεί να είναι χαμόγελο παιδιού μας, εγγονιού μας, φίλου μας, ανθρώπου μας. Αρκεί να είναι γαλαντόμοι εκείνοι και να χαρίζουν το κτητικό «δικό μας» στους ηλικιωμένους της καραντίνας. Έτσι προχωράει η ζωή και μέσα στους τέσσερις τοίχους.
 

Τα υπόλοιπα που λέει ο ταλαντούχος κ. Τσιόδρας είναι αναγκαία μέτρα. Σεβασμός στη ζωή. Ακολουθία οδηγιών χωρίς καμία παρέκκλιση. Και μη μένετε στον μέσο όρο των τεθνεώτων που υποχρεούται ο συμπαθής λοιμωξιολόγος καθημερινά να αναφέρει πρώτον – πρώτον. Ας πούμε ότι εκτελεί εντολές. Με πειθαρχία και συστολή που τη δείχνει. Αυτήν την πειθαρχία που πρέπει να τηρήσουμε όλοι μας ως το τέλος. Επειδή, κάποια στιγμή θα μπει και η τελεία. Στην πανδημία. Ζήτημα χρόνου είναι.
 

cityportal.gr/ Γράφει ο Παύλος Λεμοντζής