Λόγω μεγέθους το αρρωστημένο λιοντάρι βρυχάται, προκαλεί και απειλεί. Φοράει μια λερωμένη τιάρα, αντιγράφει ξεδιάντροπα τον Ρώσο ομόλογό του και προσπαθεί βγάζοντας δόντια στην Ελλάδα να επαναλάβει το έργο «εισβολή στην Ουκρανία», όπως ακριβώς το διδάχθηκε από τον δάσκαλό του.
Σουλτάνος, πολεμοχαρής, αμφισβητούμενος πολιτικός που ασκεί εδώ και χρόνια οποιαδήποτε αυθαίρετη επιβουλή και του οποίου ο καταχρηστικός λόγος επέχει θέση νόμου εις βάρος συμπολιτών του, μωροφιλόδοξος, μισαλλόδοξος και άκρατος ιμπεριαλιστής. Οι φυλακές του είναι γεμάτες από πολίτες αντιφρονούντες Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές.
Το καυτό ζήτημα των ημερών δεν είναι τόσο ένα θερμό επεισόδιο από την γείτονα, όπως διαμηνύει και στα Ελληνικά ο Τούρκος Πρόεδρός της, αλλά η στάση μας απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Πόσο έτοιμοι είμαστε; Πόσο ενωμένοι; Τι σημαίνει για τη χώρα μας και τον λαό της η «εθνική ομοψυχία»; Διαβάζω καθημερινά στα social media τόσο αντικρουόμενες αναρτήσεις απλών πολιτών, με τέτοιο φανατισμένο πάθος και ορμή, ώστε δεν ξέρω ποιον να κατονομάσω χειριστή και ποιον χειραγωγούμενο.
Στην πατρίδα μας, δυστυχώς, η νοοτροπία ηγετών – και κατ’ επέκταση οπαδών τους- έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, σχεδόν τα ίδια εδώ και αιώνες:
- Έντονος, σχεδόν ναρκισσιστικός εγωισμός, που τους εμφορεί με μια αίσθηση ανωτερότητας και τους καθιστά ανίκανους να αναγνωρίζουνε την όποια υπεροχή των άλλων ή ακόμη και την υπεροχή κοινών κανόνων και του κοινού συμφέροντος που αυτοί εκφράζουν.
- Έλλειψη εμπιστοσύνης στους άλλους, εκτός εάν αυτοί αποτελούν μέρος του στενού οικογενειακού τους κύκλου ή του πολιτικού τους πεδίου.
- Αδυναμία επιτυχούς συνεργασίας με ομάδες ή κόμματα που προϋποθέτουν αντιδημοφιλές (όχι αντιλαϊκό) πρόγραμμα, μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και πειθαρχημένο τρόπο ζωής, χάριν του κοινού συμφέροντος.
- Ιδιαίτερη ευθιξία και διάθεση για συνεχείς φιλονικίες, αδυσώπητος ανταγωνισμός προς τους άλλους, ακόμη και με ανέντιμα μέσα (ρεβανσισμός, εμπάθεια, λασπολογία), μέχρι «τελικής πτώσεως», αλλά και τάσεις αυτοκαταστροφής «μετά των αλλοφύλων», ρευστότητα πολιτικών αντιλήψεων λόγω ιδιοτέλειας, ευκαιριακή συνεργασία με πρώην αντιπάλους ή και με εχθρούς της χώρας, ως αποτέλεσμα φιλαρχίας, φθόνου και διχαστικού πνεύματος.
Σήμερα, για μια ακόμη φορά αντιμετωπίζουμε την τουρκική απειλή. Βασικό μας όπλο για την αντιμετώπισή της είναι η οικοδόμηση της εθνικής ομοψυχίας. Μια στάση που θα έπρεπε να είναι δεδομένη, όμως το πολιτικό μας σύστημα την αγνοεί και δεν εργάζεται γι’ αυτήν.
Αν ανατρέξουμε στην Ιστορία της Ελλάδας, θα διαπιστώσουμε ότι ο διχασμός αποτελεί την κατάρα του έθνους μας.
Σχεδόν πάντοτε στο παρελθόν, οι πολιτικές ανατροπές αδυνάτιζαν τη θέση της χώρας σε κρίσιμες ιστορικές καμπές. Η διαίρεση ήταν παρούσα ακόμη κι όταν οι εθνικοί κίνδυνοι ήταν ορατοί. Και όταν αυτή υπερίσχυε της εθνικής ομοψυχίας, οδηγούμασταν σε εθνικές καταστροφικές περιπέτειες.
Αν αναλογισθούμε ποια θα ήταν η εξέλιξη της ελληνικής ιστορίας και ποια η τύχη της χώρας μας, εφόσον κυριαρχούσε πνεύμα εθνικής ενότητας όταν το απαιτούσε η περίσταση. Ίσως ντραπούμε για τις αρνητικές εξελίξεις.
Αν αποφεύγονταν οι διχόνοιες, οι εμφύλιοι πόλεμοι και οι διχασμοί, όπως η διαμάχη Σπάρτης και Αθήνας, δηλαδή ο Πελοποννησιακός πόλεμος που κράτησε 27 χρόνια (404- 431 π.Χ.), όπως η Μικρασιατική καταστροφή του 1922, αλλά όπως κι ο εμφύλιος πόλεμος του 1946-49 .
Δυστυχώς, μετά τις καταστροφές που υπέστη η χώρα στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, επακολούθησε ο αδελφοκτόνος πόλεμος. Την ώρα που η καθημαγμένη Ευρώπη προσπαθούσε να σταθεί όρθια και οι πολιτικές δυνάμεις συνεργάζονταν για την ανοικοδόμηση των χωρών τους, στην Ελλάδα ο «περιούσιος» λαός της ξεκινούσε έναν δεύτερο πόλεμο, ακόμη πιο τραγικό.
Τέλος, αν δεν ξεσπούσε το βασιλικό πραξικόπημα και η αποστασία του 1965, που οδήγησαν τον τόπο στην πολιτική ανωμαλία, τότε δε θα επακολουθούσε η δικτατορία του 1967 και η προδοσία της Κύπρου το 1974.
Αν έλειπαν όλα αυτά από τα κιτάπια της αιματοβαμμένης Ιστορίας μας, θα ήταν πολύ διαφορετική η θέση μας στον χάρτη της οικουμένης.
Η Τουρκία εκμεταλλεύτηκε τα εγκλήματα της Χούντας και κατέλαβε τη μισή Κύπρο. Η Τουρκία σήμερα με Πρόεδρο τον παραδοσιακό Κεμαλιστή Ερντογάν, αυτόν που έρχεται σε αντίθεση με τις ίδιες τις έννοιες της δημοκρατίας και της πολυπολιτισμικότητας, καιροφυλαχτεί. Κι όταν το ελληνικό μέτωπο δεν είναι αρραγές, πιθανώς να καταφέρει καίριο πλήγμα.
Είναι, λοιπόν, εθνική ανάγκη, καθώς απειλούμαστε με «θερμό» επεισόδιο» από έναν λυσσασμένο Τούρκο Πρόεδρο για ανατροπή του καταβαραθρωμένου γοήτρου του, να στρέψουμε τα βλέμματά μας προς τα πίσω και να υπολογίσουμε σοβαρά τα αναγκαία ιστορικά παραδείγματα, αυτά που μας οδήγησαν σε εθνικές καταστροφές.
Όμως, για να επιτευχθεί η ενότητα του Λαού απαιτούνται προϋποθέσεις. Αυτή δεν έρχεται με ευχολόγια. Χρειάζεται η λειτουργία ομαλού πολιτικού βίου με την αποφυγή ακραίων πολιτικών συμπεριφορών, που δηλητηριάζουν τη δημόσια ζωή και αδυνατίζουν το εθνικό μέτωπο. Είναι αναγκαία η λειτουργία ενός μη νοσηρού πολιτικού συστήματος, που θα συμβάλει στην πολυπόθητη ενότητα. Οι ιδεολογικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις είναι γνώρισμα της Δημοκρατίας και αποτελούν προϋπόθεση της δημοκρατικής πορείας της χώρας, αλλά όταν ο δημόσιος βίος κυριαρχείται από ύβρεις, απειλές για τους λειτουργούς των θεσμών, απειλές για εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων, όταν την πολιτική συνεννόηση αντικαθιστά ο πολιτικός φθόνος, τότε δεν μπορούμε να οικοδομήσουμε εθνική ενότητα, αλλά στρώνουμε δρόμο για νέες ήττες.
Γράφει ο Παύλος Λεμοντζής
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
