Oδός Στρατηγού Καλλάρη: Ένας μικρός δρόμος με μεγάλο όνομα

Η οδός Στρατηγού Καλλάρη είναι μία τις ωραιότερους οδούς του κέντρου της Θεσσαλονίκης. Βρίσκεται λίγα μέτρα απόσταση από την οδό Τσιμισκή. Πολύ κοντά στο Λευκό Πύργο, είναι ο δρόμος που συνδέει την Παύλου Μελά στο ύψος της Πλατείας Φαναριωτών με την παλιά παραλία (Λεωφόρος Νίκης).

Με την χάραξη των καινούριων δρόμων, Στρατηγού Καλλάρη ονομάστηκε ο λίγο λοξός δρόμος ανάμεσα Μοργκεντάου και Δημητρίου Γούναρη που συνδέει τη Λεωφόρο Νίκης με την πλατεία Φαναριωτών. Η Στρατηγού Καλλάρη παλαιότερα ήταν γνωστή ως Βίκτωρος Ουγκώ. Μετά την πρόσφατη ανάπλασή της, ο δρόμος έχει μετατραπεί σε ένα υπέροχο πεζόδρομο, γεμάτο όμορφα μπαρ καφέ και εστιατόρια.

Οδός Στρατηγού Καλλάρη

Η οδός Στρατηγού Καλλάρη σήμερα είναι ένας νεανικός πεζόδρομος γεμάτος ζωή.

Από τα παλαιότερα κτίρια ελάχιστα παραμένουν ακόμα στη θέση τους. Ένα από τα ομορφότερα που θυμίζει τη δόξα του παρελθόντος στεγάζει την Ένωση Συντακτών Ημερησίων εφημερίδων Μακεδονίας Θράκης (ΕΣΗΕΜΘ).

Στη γωνία με την οδό Λώρη Μαργαρίτη με τον χαρακτηριστικό τρούλο στην κορυφή, που συναντάμε σε αρκετά κτίρια στη Θεσσαλονίκη, ήταν το Μέγαρο Ν. Πάνα (1924). Μεταπολεμικά τα γραφεία και τη βιβλιοθήκη της CIA.

Από που πήρε την ονομασία της η Στρατηγού Καλλάρη

Ο όμορφος αυτός δρόμος πήρε το όνομά του από τον πρώτο διοικητή της πόλης, τον αξιωματικό Κωνσταντίνο Καλλάρη. Ήταν ο πρώτος στρατιωτικός διοικητής της Θεσσαλονίκης μετά την απελευθέρωσή της.

Ο Κωνσταντίνος Καλλάρης γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1858 στην Αθήνα όπου και πέθανε στις 4 Μαΐου 1940. Ήταν γιος του Φρούραρχου Αθηνών Γεωργίου Καλλάρη από τα Ψαρά.

Αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1880 και κατατάχθηκε στο Μηχανικό με το βαθμό του ανθυπολοχαγού.

Το 1885 τοποθετήθηκε στην Κέρκυρα, όπου γνώρισε και νυμφεύτηκε τη Νικολίνα Τόμπρου (κόρη του Ριζοσπάστη βουλευτή Κωνσταντίνου Τόμπρου, που συνυπέγραψε την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα, και εγγονή του πολιτικού και διανοουμένου Πέτρου Βράιλα – Αρμένη), με την οποία έμελλε να αποκτήσει επτά παιδιά.

Αφού έλαβε μέρος στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897, καθώς και στο σχεδιασμό και την κατασκευή μεγάλων έργων υποδομής και ανάπτυξης σε όλη την Ελλάδα, ο Καλλάρης ανέλαβε καθήκοντα διοικητή της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, τον Ιούλιο του 1911.

Κατά τη διάρκεια του Α’ Βαλκανικού Πολέμου προήχθη σε υποστράτηγο και ανέλαβε τη διοίκηση της ΙΙ Μεραρχίας, λαμβάνοντας μέρος στις μάχες της Ελασσόνας, του Σαρανταπόρου, του Τριποτάμου και των Γιαννιτσών. Επίσης, ορίστηκε πρώτος στρατιωτικός διοικητής της Θεσσαλονίκης μετά την απελευθέρωση της πόλης από τον τουρκικό ζυγό.

Η τραγική απώλεια

Κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, στις 7 Δεκεμβρίου 1912, σκοτώθηκε ο γιος του Σπύρος, έφεδρος ανθυπολοχαγός, στα χώματα της Μανωλιάσσας.

Όταν ενημερώθηκε για την τραγική απώλεια, ο στρατηγός ζήτησε να τον οδηγήσουν στη σορό του γιου του. Ο Καλλάρης ασπάστηκε το νεκρό παιδί του στο μέτωπο και είπε:

«Η ημέρα αυτή, παιδί μου, είναι ημέρα ευτυχίας διά τον στρατηγόν και δυστυχίας διά τον πατέρα. Ανθυπολοχαγέ Καλλάρη, εξετέλεσες λαμπρά το καθήκον σου. Εύγε! Aιωνία σου η μνήμη, παιδί μου!».

Το τελευταίο χτύπημα

Στις 20 Αυγούστου 1922, κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας απεβίωσε ηρωικά μαχόμενος στο Ουσάκ ο γιος του στρατηγού Καλλάρη, Άγγελος, υπολοχαγός Πυροβολικού.

Σκοτώθηκε, κάθως κάλυπτε την οπισθοχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων με πυροβόλα. Τα ίχνη του χάθηκαν και για πολλές μέρες πίστευαν ότι είχε αιχμαλωτιστεί.

Δυστυχώς, ο Καλλάρης δεν μπόρεσε να βρεθεί κοντά στο Άγγελο, όπως είχε συμβεί με τον Σπύρο. Η οικογένεια έπρεπε να περιμένει νέα του για μέρες, χωρίς να ξέρει αν ζούσε ή αν πέθανε. Τελικά βρέθηκε το πτώμα του και ενημερώθηκε η οικογένειά του στην Αθήνα.

Αριστίνδην γερουσιαστής

Κατά τη διάρκεια του Β’ Βαλκανικού Πολέμου ο Καλλάρης ανέλαβε την εκκαθάριση της Θεσσαλονίκης από τις βουλγαρικές δυνάμεις, έλαβε μέρος σε πολυάριθμες συγκρούσεις με τον εχθρό (Κιλκίς, διαβάσεις όρους Κερκίνης κ.ά.) και τραυματίστηκε στη μάχη της Κρέσνας.

Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ο στρατηγός ανέλαβε τη διοίκηση του Α’ Σώματος Στρατού και διορίστηκε υπουργός Στρατιωτικών (και προσωρινώς Ναυτικών) της κυβερνήσεως Αλέξανδρου Ζαΐμη.

Μολονότι είχε ταχθεί υπέρ της εξόδου της χώρας μας στον πόλεμο παρά το πλευρόν των δυνάμεων της Αντάντ, ο Καλλάρης δεν έλαβε μέρος στο Κίνημα της Θεσσαλονίκης.

Στις 9 Ιανουαρίου 1917 απαλλάχθηκε από τα στρατιωτικά του καθήκοντα και τον Ιούλιο του 1917 τέθηκε σε αυτεπάγγελτη διαθεσιμότητα. Το 1918 ο Καλλάρης αποστρατεύτηκε.

Το 1926, μετά την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος του Θεόδωρου Πάγκαλου, ο Καλλάρης, που ανέκαθεν αντιτασσόταν στην εμπλοκή της πολιτικής στο στράτευμα, αποδέχτηκε τη θέση του προέδρου του Ανωτάτου Στρατιωτικού Συμβουλίου.

Στις 16 Δεκεμβρίου 1929 εξελέγη αριστίνδην γερουσιαστής, ενώ το 1934 διετέλεσε υποψήφιος για το αξίωμα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Ο Κωνσταντίνος Καλλάρης έφυγε από τη ζωή στις 4 Μαΐου 1940.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Οι άγνωστες «Λίστες» των Έρμαν και Καρόλου Σπίρερ