Οι ΄ανόητες αγάπες΄ ως άλλοθι – Το σύνδρομο της Αννας Καρένινα

Η Αννα Καρένινα, το αριστούργημα του Λέοντος Τολστόι, που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1878, αποκτά στην εποχή μας μια ενδιαφέρουσα επικαιρότητα. Πολλοί ψυχολόγοι εκτιμούν ότι έχουν αυξηθεί επικίνδυνα οι… Αννες Καρένινες, γυναίκες που κυνηγάνε απελπισμένα αδιέξοδους έρωτες.

 

Γοητευμένες από τον κινηματογράφο, τις σαπουνόπερες και τα ροζ βιβλία, ορμώμενες από ζωές άλλων που εκείνες προφανώς δεν έζησαν, αρνούνται συστηματικά την οικειότητα, συνάπτουν σχέσεις επιδερμικές, ή αποταμιεύουν αποθέματα ενέργειας γι’ αυτό το θεωρητικά απόλυτο «ταίριασμα», που θα τις ανυψώσει στη σφαίρα των αθανάτων, μέχρις ότου η αιώνια αναζήτηση του άλλου τους μισού μετατραπεί σε αυτοσκοπό, ένα κυνήγι αδρεναλίνης, ένα στοίχημα με άδοξη ημερομηνία λήξης, ακόμη και στην περίπτωση που το υποτιθέμενο αυτό μισό εντοπιστεί κάπου να χάσκει στην πορεία. Και το κακό με την πραγματικότητα είναι ότι η προσγείωση δεν γίνεται ποτέ με χάρη λογοτεχνική.

 

Η Αννα Καρένινα προσπάθησε να κερδίσει την αγάπη ενός άνδρα που δεν την αγάπησε ποτέ. Η κατάκτησή του τής έγινε αυτοσκοπός και η προσπάθειά της να καταφέρει να την αγαπήσει συνώνυμο ενός συνδρόμου, από το οποίο πάσχουν όλοι όσοι δεν βλέπουν τι έχουν απέναντί τους, όχι επειδή είναι ερωτοχτυπημένοι, όπως ισχυρίζονται, αλλά γιατί είναι εξαιρετικά απασχολημένοι με… τον μοναδικό-πανέμορφο-καταπληκτικό τους εαυτό. Οσοι κυνηγούν Χίμαιρες, όσοι επιθυμούν ευφορίες non stop είναι ανίκανοι να αγαπήσουν κάτι πέρα από το είδωλό τους, ισχυρίζονται οι ψυχολόγοι. Και κάποια στιγμή, την ώρα που πάνε να χαϊδέψουν το υδάτινο ομοίωμά τους, χάνουν την ισορροπία, πέφτουν στα βαθιά νερά της λίμνης και πνίγονται.

Οι σύγχρονες Αννες Καρένινες
 

Η εποχή μας, πέρα από το είναι παραδομένη στην ταχύτητα και στη διαδικτυακή μοναξιά, είναι κι ελαφρώς… φαντασιόπληκτη. Επιπλέον, οι σύγχρονες Αννες Καρένινες εξαντλούν τόσα ζωτικά αποθέματα ενέργειας στο facebook, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να μείνει χώρος για κάποια σχέση ουσίας. Τον «ελεύθερο» χρόνο τους ξεφυλλίζουν τις ηρωίδες της ροζ λογοτεχνίας και φαντασιώνονται ότι κάποια στιγμή θα τύχουν κι εκείνες ενός πάθους Αρλεκιν.

 

Οι ψυχολόγοι προειδοποιούν: Οι υγιείς συναισθηματικά άνθρωποι δεν επιδιώκουν ταύτιση. Συνυπάρχουν, δεν αλληλοεπικαλύπτονται μέχρι… ακύρωσης και εξαφάνισης από προσώπου Γης. Θαυμάζουν, ναι, αλλά δεν μυθοποιούν, ποτέ και κανέναν. Γελάνε. Χαίρονται. Αποχαιρετούν με αξιοπρέπεια. Και οι καλύτεροι σύντροφοι είναι πάνω απ’ όλα δύο πολύ καλοί φίλοι. Ο σύντροφος δεν είναι ο μπαμπάς, δεν είναι η μαμά σου. Αν είναι, φρόντισε να εξελιχθείς. Η αγάπη είναι θαυμασμός, σεβασμός, κατανόηση και ελευθερία.

Πηγές: Guardian, El Pais, psychologytoday.com