Οι άστεγοι του έρωτα

Όλοι έχουμε ανάγκη το καταφύγιο μιας σωστής σχέσης.

Μιας σχέσης πλασμένης με τα ανθεκτικά υλικά της αγάπης και της κατανόησης. Μιας σχέσης θεμελιωμένης στο σταθερό έδαφος της αμοιβαιότητας. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτό, το αποδεικνύουν οι τόσοι χωρισμοί στο βιβλίο των αποτυχημένων δεσμών.

 

Πρωτεργάτες αυτού του οικοδομήματος είναι οι άνθρωποι.

Κι εδώ έγκειται όλη η δυσκολία, διότι ανθρώπινα χέρια προσπαθούν να χτίσουν το γεφύρι, όπου θα σμίξουν με το πλάσμα εκείνο που θα τραγουδάει ο ένας στην καρδιά του άλλου.

 

Κι όλοι οι άνεμοι των μοντέρνων καιρών που ζούμε, φυσάνε κόντρα.

Ο χρόνος τρέχει και μαζί του κι εμείς. Υπάρχουν όμως τέτοιου είδους λεπτές καταστάσεις που απαιτούν όλο τον χρόνο, την φροντίδα και την προσοχή μας σαν τοζυμαράκι που φουσκώνει αργά γεμάτο υπερηφάνεια, για να εξελιχθεί σ ένα πεντανόστιμο καρβέλι ψημένο στον φούρνο της αγάπης.

 

Πόσοι δεν θέλουν να γευτούν μιαν αγάπη ζεστή, να θρέψουν το “μέσα” τους και ν?αντλήσουν ενέργεια από το βασικότερο αγαθό όλων των ανθρώπινων συναισθημάτων;

 

Σίγουρα όλοι το λαχταρούν. Κάποιοι άνθρωποι, όμως, ανάμεσά μας το επιθυμούν περισσότερο από τον καθένα και δεν είναι λίγοι,πιστέψτε με.

 

Άνθρωποι ευάλωτοι, καταπονημένοι, που κουβαλούν το φορτίο της ασθένειας, εκ γενετής, στην πλάτη τους ή της επίκτητης που δεν έχει γιατρειά.

 

Άνθρωποι που γεννήθηκαν με σημαδεμένη την τράπουλα, χωρίς το δώρο μιας σωματικής ακεραιότητας με όλα τα πλεονεκτήματά της.

 

Αυτοί οι αφανείς ήρωες καλούνται να δώσουν, εκτός όλων των άλλων μαχών, που δίνουμε όλοι στην καθημερινότητά μας κι αυτήν, της αντιμετώπισης των συνεπειών που προκαλεί η πάθηση και το γενετικό τους πρόβλημα.

 

Είναι εκείνοι που σφίγγουν τα δόντια κι αγκαλιάζουν τον πόνο με θάρρος και συνεχίζουν την πάλη εναντία στην αδυναμία και στον θάνατο.

 

Είναι εκείνοι που στερούνται απλές χαρές της ζωής όπως το κολύμπι, το τρέξιμο, τις βόλτες, την κοινωνική συναναστροφή και άλλα πολλά, γιατί η αναπηρική καρέκλα ή το κρεβάτι τους, έχει πάρει όρκο αιώνιας αφοσίωσης και τους καθηλώνει επάνω του, λόγω της ασθενικής τους φύσης.

 

Τον περισσότερο χρόνο τους τον δαπανούν στα νοσοκομεία, όπου δοκιμάζεται όχι μόνο το σωματικό αλλά και το ψυχικό τους σθένος.

 

Εκεί έμαθαν να εκτιμούν απεριόριστα την ζωή, ν αξιολογούν διαφορετικά τις σχέσεις και τους συντρόφους τους, να δίνουν βαρύτητα σ ένα απλό, τρυφερό χάδι…ίσως πιο πολύ κι από μία ερωτική συνεύρεση που δεν θα μπορούσαν να έχουν.

 

Αγαπούν το καθετί, από την ανατολή του ήλιου το πρωί μέχρι την λάμψη των άστρων το βράδυ.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι εύκολο ν αγαπηθούν.

Το ξέρουν.

 

Έχοντας προίκα το πρόβλημα υγείας τους δεν γίνονται αποδεκτοί χωρίς δυσκολία.Κι αν συμβεί και δημιουργήσουν σχέση, αυτή δεν διαρκεί πολύ.

 

Μολονότι έχουν κατακτήσει πρώιμα την ωριμότητα κι έχουν εξημερώσει μέσα τους το αγρίμι του εγωισμού.

 

Του εγωισμού που κατατρώει υποσχέσεις πίστης, όνειρα για κοινή ζωή και ό,τι άλλο δηλητηριάζει την συντροφικότητα.

Υπάρχει τόση προσφορά στην αγορά των σχέσεων άλλωστε…

 

Παρόλ?αυτά έχουν τόσα πολλά να δώσουν, γιατί αν έμαθαν κάτι από νωρίς, ήταν να καλλιεργούν το χωράφι της ψυχής με το αλέτρι της δοκιμασίας που τους έδωσε η ζωή, ώστε να είναι πρόσφορο για να φυτρώσει κάθε είδους σπόρος.

 

Κυρίως ο σπόρος του έρωτα.

Κι έχουν τόση ανάγκη έναν έρωτα αμοιβαίο, δυνατό.Έναν έρωτα μαχητή όπως εκείνοι.

Τον δικαιούνται, ίσως, περισσότερο απ΄όλους μας. Ο χρόνος τους μετράει αλλιώς.

Τα λεπτά τους κυλούν σ έναν άλλο ρυθμό πιο αργό, πιο συμπυκνωμένο.

Δεν τους περισσεύει ούτε ένα για ανώφελα πράγματα χωρίς ουσία.

 

Αυτοί οι άστεγοι του έρωτα αναζητούν την σκέπη μιας σχέσης που θα τους στεγνώσει από το ανεμόβροχο της κακουχίας και θα τους ζεστάνει τ ακροδάχτυλα της ύπαρξής τους μέχρι τα τρίσβαθα της καρδιάς. Ας μην τους απαξιώνουμε ερωτικά.

 

Ο εσωτερικός πλούτος που κρύβουν βαραίνει με διαφορά στην ζυγαριά των ανθρώπινων αξιών.

Κι αυτό δεν είναι που μετράει τελικά;

 

πηγή cityculture.gr / Οι άστεγοι του έρωτα / Σαντίνα Δεναξά (Λίκνον )