Οι φίλοι μου…

Χαμογελά υποδοχής. Βρισκόμαστε κάθε Πέμπτη σε αυστηρά προκαθορισμένη ώρα. Είναι μια μικρή ανάσα μετά το 8ωρο. Σχεδόν ποτέ δεν ταυτίζονται οι απόψεις μας και πάντα μας ενώνουν ορέξεις που τις ποτίζουν ρετσίνες και μπίρες.

Με κάποιους το κοινό στοιχείο είναι η ομάδα μας, πάμε μαζί στο γήπεδο και εκεί εξαντλείται το όριο της επαφής μας. Και όμως, έχοντας το ένστικτο της φιλίας υπάρχει η βεβαιότητα της αλληλοκάλυψης δια βίου. Ναι, λατρεύουμε τα μεγάλα λόγια, αυτά που ποτέ δεν λέγονται.

Με άλλους δεν βρισκόμαστε παρά σπάνια. Δεν προκύπτει. Σωστό ή λάθος, δεν ξέρω. Χαμογελώ όμως, όταν μετά δύο ή τρία χρόνια, σε ανύποπτο χρόνο, γίνεται μια κλήση για βοήθεια, έτσι στα ξαφνικά, με τη σιγουριά «ξέρω ότι είσαι εκεί, τώρα σε χρειάζομαι».

Και με τους πιο παλιούς καρδιακούς συναντιόμαστε σε κάποιο σπίτι ή κάποια σαββατοκύριακα. Καμία σχέση δεν ξεκίνησε με προοπτική, με στόχο και σκοπό. Προέκυψε στη διάρκεια. Ναι, αυτό είναι το άλλο χαρακτηριστικό και η σιγουράντζα μας, η διάρκεια και η αντοχή στο χρόνο, το ασφαλές συναίσθημα που ξεσκίζει τις ανασφάλειες. Γενικά όλοι μαζί οι άνθρωποι που με συνέπεια με αντέχουν μετριούνται στα δάχτυλα.

Στην παρέα μας αποφεύγουμε να μεταφέρουμε τα προβλήματα μας και άλλοτε όταν ο εγκέφαλος στροβιλίζεται τόσο που νομίζεις ότι θα τον χάσεις, πέφτουν μόνα τους στο τραπέζι. Ουδείς δηλώνει δια βοής την αγάπη του, παρά μόνο κάποτε λες και σου κάνει μια αγκαλιά.

Όταν νέα πρόσωπα προκύπτουν, δεν χρειάζονται λόγια για να πούμε αν έγιναν αποδεκτοί ή όχι. Δεν χρειάζεται ούτε καν να ιδωθούνε τα μάτια μας, είναι σε αρμονία το παρελθόν μας. Δεν υπάρχει ενιαία πρακτική, ούτε ποτέ τεθήκαν όροι και όρια.

Είμαστε εντελώς απρόσιτοι, για την προστασία μας. Δηλώνοντας κώλυμα στα κόμματα και τις νέες τάσεις. Σπάνια κάποιος θα επισκεφτεί μια αίθουσα τέχνης.Όταν η τέχνη αναδιαμορφώνει μια πραγματικότητα επιχειρώντας να δείξει την ουσιαστική της όψη, δεν λέει τίποτα σ΄αυτούς που περνάνε τη μέρα στο όρια με τις αντοχές τους. Μπορεί πάλι και να μην είναι έτσι τα πράγματα. Ποιος ξέρει… Ως άτομα και ως παρέα είμαστε ασήμαντοι και η ζωή που κάνουμε αδιάφορη για όλους τους άλλους, εκτός από τις οικογένειες μας.

Τους θαυμάζω. Ήσυχα και αθόρυβα, αποφεύγοντας τη γελοιότητα των δημοσίων σχέσεων και τις ανούσιες συνευρέσεις, ο καθένας πέτυχε πολλά στους δύο σημαντικότερους τομείς της ζωής του, στο σπίτι του και στη διαμόρφωση των ορίων της αξιοπρέπειας του. Δεν φίλησαν καμια κατουρημένη ποδιά κανενός μαλάκα και διατήρησαν την καθαρότητα των συναισθημάτων τους. Είπαν ξεκάθαρα «αυτό αγαπώ, αυτό απεχθάνομαι και τέλος».

Είναι η περίοδος της εσωστρέφειας μου, κλείνομαι στο σπίτι, δεν αντέχω κανέναν άλλο εκτός από τους φίλους μου, περνώ πολλές ώρες στο internet μέσα στο νέο πόρταλ που με έχει απορροφήσει φανατικά. Στα διαλείμματα παίζω διαδικτυακά σκάκι, δοκιμάζω νέες συνταγές και ακούω συμβατικά βραδινό Δεύτερο Πρόγραμμα. Μέσα στα παλιά βιβλία που ξαναδιαβάζω ξετρύπωσα μια σκέψη του Μποντλέρ «Η ζωή είναι ένα μεγάλο νοσοκομείο που κάθε ασθενής λαχταρά να αλλάξει κρεβάτι». Αρχίζω να κατανοώ πόσα μου έχουν λείψει και σιγά-σιγά επιστρέφω. Μετράω τις μέρες.

Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr

Υ.Γ. Αν μου ξανάκαναν εκείνη την ηλίθια ερώτηση: «ποιους θαυμάζεις, με ποιον θα ήθελες να μοιάζεις», τώρα, μετά από χρόνια ξέρω τι θα απαντήσω. Τους φίλους μου, τον καθένα για διαφορετικούς λόγους και όλους μαζί γιατί δεν μοιάζουν μεταξύ τους.