Το έργο της Δέσποινας Καλαϊτζίδου «Οι Καιόμενοι»(Β΄κρατικό βραβείο συγγραφής θεατρικού έργου 2010), σε σκηνοθεσία Θωμά Βελισσάρη, παρουσιάζεται στο Θέατρο Τέχνης Ακτίς Αελίου(Χριστοπούλου 12) κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21.15. Το έργο με συμβολοποιημένους ρόλους, σε μια απροσδιόριστη εποχή και τόπο, αναφαίρεται σε μια αδιέξοδη πραγματικότητα που εγκλωβίζει τους ήρωες στη δίνη της,αλλά και στη συνειδητή ή ασυνείδητα ενστικτώδικη προσπάθεια απόδρασης από αυτήν, με τη βοήθεια της φαντασίας, της μεταμόρφωσης της τέχνης,τ ης επιστροφής στην παιδικότητα της αθωότητας,στη μεταμφίεση των κοινωνικών ρόλων, στη συναίσθηση, στο σινιάλο των υψωμένων χεριών (Είμαστε εδώ),στο χειροκρότημα(Αναγνώριση),στην αντιστροφή.
Ο σκηνοθέτης ανέδειξε τον σύνθετο λόγο του μη θεατρικού κειμένου και με ευστροφία οδήγησε τους ηθοποιούς στην ουσία των συμβόλων και στο διαχρονικό ρόλο του θεάτρου που σαν σε είδωλο καθρέφτη, φωτίζει πλευρές της πραγματικότητας με τόσο μοναδικό και αξεπέραστο τρόπο. Οι τέσσερεις ηθοποιοί Χριστίνα Γαρμπή,Τάσος Ροδοβίτης, Μαργαρίτα Κούτοβα, Θωμάς Βελισσάρης ανέδειξαν αυτό το κείμενο στην συναισθηματική του διάσταση,στη διαπλοκή των σχέσεων του αδιεξόδου και της ελπίδας, στον πολιτικό του πυρήνα.Φώτισαν μέσα από τους διπλούς τους ρόλους, τα αντιθετικά σύμβολα των δύο «στρατοπέδων» του Λοχαγού, της Μαντάμ,του Παπά, της Γριάς, του Στρατιώτη, του Φρουρού, του Αγοριού και του Κοριτσιού και με την αναφορά στον «Καιόμενο» Άρη, ένωσαν το μίτο του μύθου με θεατρική καθαρότητα, συνέπεια, μελετημένο βάθος και κράτησαν το θεατή στην ένταση της αδιέξοδης σκέψης, στην πραγματικότητα του ζοφερού που ανατρέπει η φαντασία του θεάτρου, τονίζοντας την υπερβολή του.
Η μουσική επιμέλεια της Αθηνάς Γκούμα ένα ρέκβιεμ για ό,τι χάνεται και επιμένει στη μνήμη, σαν προσευχή αθωότητας σ΄ό,τι γεννιέται και πεθαίνει οδηγώντας μας στην ενηλικίωση, έδωσε στην παράσταση το μελαγχολικό τρικύμισμα της γαλήνης. Το λιτό σκηνικό με πινελιές ανέμελης παιδικότητας αλλά και πολιτικής έμμεσης αναφοράς (πράσινα μπαλόνια)καθώς και τα κοστούμια με στοιχεία του τσίρκου της Μαρίας Μυλωνά,έδωσαν μια ρελιστική χροιά στους αντισυμβατικούς ρόλους αλλά και αποδόμησαν τους εξουσιαστικούς ρόλους στα ξεφτισμένα τους σύμβολα. Οι φωτισμοί του Πολύβιου Σερδάρη δημιούργησαν την ατμόσφαιρα του αδιεξόδου και του ονείρου στο βλέμμα των ηθοποιών και στα σκηνικά αντικείμενα και η κινησιολογική επιμέλεια της Χριστίνας Μπήτιου έδωσε τα αδρά χαρακτηριστικά των συμβολοποιημένων ρόλων με έξυπνη και λεπτή παρατήρηση. Η οργάνωση παραγωγής ανήκει στην Ευτυχία Καβαλίκα, βοηθού σκηνοθέτη επίσης.
Συγχαίρουμε τους ηθοποιούς και τους συντελεστές αυτής της παράστασης για το ήθος τους και τον σκηνοθέτη Θωμά Βελισσάρη για την ευαίσθητη ματιά του στον τρόπο με τον οποίο διάβασε το κείμενο ως θέατρο της διαχρονικής πραγματικότητας που ανατρέπει η ευγένεια της φαντασίας και της τέχνης του Θεάτρου.
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
Ακολουθείστε το Cityportal.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλα τα τελευταία νέα
Cityportal.gr Live ενημέρωση: O κορωνοϊός λεπτό προς λεπτό στην Ελλάδα και παγκοσμίως