Την Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012 και ώρες 11.10 π.μ. – 12.15 μ.μ. παρακολουθήσαμε μια εξαιρετική παιδική παράσταση στον συμπαθητικό χώρο του Κρουστόφωνου (Αλ. Παπαδιαμάντη 6), βασισμένη σε τρεις μύθους του Αισώπου. Οι πολυάριθμοι μικροί θεατές, αλλά και οι γονείς τους, διασκέδασαν και γέλασαν με την ψυχή τους, ενώ οι τρεις ηθοποιοί (Ιωάννα Τζίκα, Κίρκη Ιωσηφίδου, Δημήτρης Κοϊδης) απέδωσαν με κέφι και ενθουσιασμό τους λιγοστούς ρόλους της παράστασης, με πολλές εναλλαγές και διαφορετικούς τρόπους έκφρασης, τόσους που δεν μας κούρασαν. Και οι τρεις είναι νεαρά άτομα με πολύ ταλέντο, μεγάλη πλαστικότητα στο κορμί και δυναμική εκφραστικότητα στο πρόσωπο, ενώ έχουν καλή ετοιμότητα στις αναμενόμενες ή όχι ατάκες των (μικρών και μεγάλων) θεατών, που τους αιφνιδίαζαν πλειστάκις ακόμη και σε χρόνους ανύποπτους.
Ο χώρος αυτός είναι μια ζεστή, μετρίου μεγέθους αίθουσα, φτιαγμένη για καλλιτεχνικά μαθήματα και όχι για θεατρικές παραστάσεις. Ο φωτισμός της παράστασης (δυο τετράγωνοι προβολείς πάνω σε έπιπλα του χώρου) ήταν αυτός των μαθημάτων, ενώ αν υπήρχε μια καλύτερη φωτιστική προσέγγιση, σίγουρα το θέαμα θα ήταν ελκυστικότερο! Γιατί οι υπεύθυνοι του χώρου δεν φροντίζουν να μπουν κάποιοι θεατρικοί προβολείς με μια μικρή κονσόλα, μια και, απ΄ ό, τι ξέρουμε, οι θεατρικές παραστάσεις που παρουσιάζονται εκεί είναι κατ’ έτος πολυάριθμες; Και τι θα κάνουν οι τρεις συμπαθείς ηθοποιοί αν θελήσουν να παίξουν στο Βαφοπούλειο ή το ΄Ανετον, δηλαδή σε χώρους που η χρήση φωτισμών είναι το ελάχιστο αναμενόμενο από το εκεί «πάγιο» κοινό; Θα κάνουν νέα σκηνοθετική προσέγγιση;
Οι σοβαρότερες ενστάσεις μας αρχίζουν από το γεγονός ότι αναγκαστήκαμε, μετά την παράσταση, να ζητήσουμε από τους προαναφερθέντες συντελεστές τα ονόματά τους ώστε να τα αναφέρουμε στην παρούσα κριτική, ενώ θα έπρεπε να τα είχαμε πάρει τυπωμένα εκ των προτέρων, έστω και σε μορφή απλής φωτοτυπίας. ΄Ενα τέτοιο κειμενάκι θα ήταν καλό να υπάρχει κυρίως για τους ίδιους τους συντελεστές, ώστε να θυμούνται τι έκαναν, που και πότε. Επίσης λίγες λέξεις για το πως δούλεψαν και πως αντιμετώπισαν τους μύθους αυτούς, με ποια συλλογιστική τους προσέγγισαν κλπ. Να φανταστείτε πως μόνο όταν ρωτήσαμε τους συντελεστές, μετά την παράσταση, μας είπαν ΠΟΙΟΣ έκανε τη σκηνοθεσία και ΠΟΙΟΙ δούλεψαν τα επιμέρους κείμενα (π.χ. στίχους) (και τα δυο ο Τάσος Ράτζος !!). Η κριτική μας αυτή ίσως να είναι η μοναδική γραπτή μαρτυρία για μια παράσταση που αξίζει να μείνει στη μνήμη των θεατών και όχι στο ipod ή στη βιντεοκάμερα και στο κινητό τους.
Η παράσταση ήταν βασισμένη κατά 30 % στη δημιουργική διάθεση των μικρών θεατών, διότι οι τρεις ηθοποιοί τους καλούσαν να επαναλάβουν, να σχολιάσουν ή να κριτικάρουν, με το δικό τους, αθώο τρόπο, όσα έκαναν οι ίδιοι λίγο πιο πριν, και μετά από τους δυο τελευταίους μύθους (Αλεπού και Κόρακας, Λαγός και Χελώνα). ΄Ομως η συμμετοχή των μικρών θεατών σύμφωνα με το στυλ «Κάνε ό, τι κάνω» ίσως να μην ευνοεί τα έξυπνα και δημιουργικά παιδιά, αλλά να ψάχνει όσα απλά αρέσκονται στο να μιμούνται. Αυτό όμως είναι ο στόχος ενός θεάτρου; Μήπως θα έπρεπε να είναι πιο….ρηξικέλευθος; Εκτός τούτου, όταν σταματάς στα καλά καθούμενα τη γρήγορη μέχρι τότε δράση και ζητάς τη συμμετοχή των μικρών -αμήχανων συχνά- θεατών για 5 και πλέον λεπτά, χάνεται η συνεκτικότητα της δράσης και δημιουργούνται «κοιλιές» στη σκηνοθεσία (βέβαια, έτσι, ίσως κάποιοι να βρίσκουν ευκαιρία για … τουαλέτα). Στον τετράγωνο αυτό χώρο που δεν υπάρχει υπερυψωμένη σκηνή, ένα “μετωπικό” θέατρο χάνει πολλά, σε σχέση μάλιστα με ένα κυκλικό, δηλαδή με δράσεις που διαρκώς θα ευνοούσαν την άμεση και τακτική επέμβαση –ακόμη και απρόκλητη- των μικρών θεατών σε θεατρική συμμετοχή. Περιμέναμε, επίσης, μεγαλύτερη και ποιοτικότερη χρήση μουσικών οργάνων ή ήχων, έστω και σε πλέι-μπακ, σε ένα χώρο που φημίζεται για τις μουσικές του επιτυχίες. Μια κιθάρα παίχθηκε κι αυτή για μισό λεπτό πέρασε απαρατήρητη ….. Καλό το μικρό κουκλοθέατρο, γιατί όμως δεν χρησιμοποιήθηκε και στους άλλους μύθους ; ΄
Οσον αφορά την δραματουργική-καλλιτεχνική δημιουργία, έχουμε να πούμε πως δεν συμφωνούμε με την σκηνική απόδοση του ΄Ανεμου ως … μποξέρ ή του ΄Ηλιου ως εκπρόσωπου μιας … ανατολικής θρησκείας, διότι έτσι χάθηκε όλο το νόημα της αντιπαράθεσης δυο φυσικών δυνάμεων, οι οποίες αντιστοιχούν σε καθημερινά μας ζητήματα και συναισθήματα (κακία-αγάπη). ΄Ενα μικρό παιδί ίσως να μπέρδευε το μποξ με την κακία, ενώ πρόκειται για μια σύγκριση ψυχικών δεδομένων. Ούτε συμφωνούμε με τη διπλή απόδοση του ρόλου της Αλεπούς (με ταυτόχρονη εκφορά των λόγων της από τις Τζίκα και Ιωσηφίδου – μια πολύ μπανάλ τεχνική στο θέατρο πλέον), ενώ η μια θα μπορούσε να παίξει το ρόλο του πωλητή που πουλά το τυρί και απ’ όπου η Αλεπού το κλέβει. Στο «Λαγό και Χελώνα» δεν θα έπρεπε να χτυπά και να αναποδογυρίζει ο πρώτος τη δεύτερη για να δείξει τη δύναμή του, ήταν αρκετή η θεατρική επίδειξη της ταχύτητάς του. Η ηθοποιός που έπαιξε την Χελώνα, τακτικά μπέρδευε τις ταχύτητες, άλλοτε μιλούσε ή εκινείτο γρήγορα και άλλοτε άργα!
Παρά τις ανωτέρω ενστάσεις μας, ευχόμαστε καλή συνέχεια και επιτυχίες στην Ομάδα «Μικρός Βορράς», η οποία μοιάζει να έχει σοβαρό λόγο ύπαρξης στην πόλη μας, ενδεχομένως και πιο «μακριά».
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
