Κινηματογραφική μαγεία στο σανίδι
Η Μουσικο-θεατρική Ομάδα Sourliboom μας χάρισε και πάλι, μέσα σε δυο μόνο μήνες -μετά το υπέροχο «…Γιατί μ’ αρέσεις» του Δεκεμβρίου- άλλη μια μοναδική εμπειρία με το «Broadway Swings, Hollywood latins and more …», που παρουσιάσθηκε από μια «branch» Ομάδα, την Performers Quartet, αποτελούμενη από μέλη της Σούρλιμπουμ. Οι τέσσερις μελωδικοί εκτελεστές του κουαρτέτου είναι η Βιργινία Γκαϊντατζή (soprano), η Δήμητρα Αθανασάτου (mezzosoprano), η Αθανασία Θωμοπούλου (mezzosoprano) και ο Γρηγόρης Πυριαλάκος (baritone), ενώ τους συνοδεύει πολύ σωστά τονικά στο electone (organ) ο Παναγιώτης Κουντούρης, ο οποίος επιμελείται και τις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών.
Πρόκειται, αρχικά, για άτομα με παιδεία από σημαντικά ωδεία της Ελλάδος και του εξωτερικού, καθώς και εμπειρία, τόσο ως σόλο καλλιτέχνες, όσο και στη χορωδιακή πρακτική. ΄Ολοι τους ζουν και δραστηριοποιούνται στη πόλη μας. Το κουαρτέτο αυτό αρχικά ξεκίνησε ως γυναικείο σύνολο, στην πορεία όμως …δέχθηκαν και άντρες. Αυτό το στοιχείο ομόρφυνε την όλη παρουσία τους, μια και ένας άντρας, έστω και μόνο ένας, είναι ο θεατρικός αντίποδας και η εξισορρόπηση σε πολλές γυναικείες παρουσίες. Πολύ σωστό κίνητρο για τη δημιουργία του, αποτέλεσε η διαπίστωση παντελούς απουσίας ενός αντίστοιχου σχήματος από το καλλιτεχνικό τοπίο της πόλης. Το ρεπερτόριό του, το οποίο περιλαμβάνει γνωστές, τόσο a capella όσο και με μουσική συνοδεία συνθέσεις, εκτείνεται από τα jazz και latin standards έως την pop και τη rock δημιουργία.
Οι τέσσερις μοναδικοί performers, την Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013, στον κλασικό τους χώρο (Κρυστάλη 4 – Π. Αντιγονιδών – 4ος όροφος) απέδειξαν πως έχουν όχι μόνο μουσικό αλλά και θεατρικό ταλέντο, αφού σε όλη τη διάρκεια των τραγουδιών κινούντο (με πολύ καλές χορευτικές κινήσεις, αλλά και εκφράσεις του προσώπου τους) έντονα θεατρικά. Η παράσταση αυτή διαθέτει ενιαίο μουσικό ύφος, βασισμένο σε τραγούδια από κινηματογραφικές ταινίες του Χόλυγουντ και επιτυχίες του Μπρόντγουει. Λυπούμαστε, όμως, που έμειναν μόνο στο τραγουδιστικό κομμάτι και δεν επεκτάθηκαν ή βασίσθηκαν στο θεατρικό. Οι μόνες στιγμές που μας χάρισαν τέτοιες «δροσιές», ήταν εκείνες που σχολίαζαν τα τραγούδια πριν τα εκτελέσουν, μένοντας όμως σε απλές πληροφορίες για το πότε γράφτηκε το καθένα, από ποιον κλπ. Μια εξαιρετικά χιουμοριστική στιγμή ήταν εκείνη που, στο προτελευταίο τραγούδι, οι τρεις κυρίες … έδιωξαν τον μοναδικό άντρα της παρέας έξω από την αίθουσα (!..) αλλά εκείνος συνέχιζε να τις συνοδεύει τραγουδιστικά (μέσω μικροφώνου) αόρατος και από το … χωλ !! Ο ίδιος, λίγο νωρίτερα, στο τραγούδι “It’s raining men” αυτοσατιρίστηκε λέγοντας στο κοινό: «και όταν λέμε ότι βρέχει άντρες, μη νομίσετε ότι πρόκειται για άτομα του δικού μου … διαμετρήματος!! Θα θρηνούσαμε θύματα…». Αυτά τα δυο ενσταντανέ ήταν μια απλή απόδειξη ότι θα μπορούσαν να το πάνε παραπέρα, μια και το ταλέντο τους είναι πολυδιάστατο … ΄Οσον αφορά τον χώρο, πολύ «μαύρο» βρε παιδί μου! Μια τόσο ευχάριστη και γεμάτη γλυκές αναμνήσεις παράσταση, θα έπρεπε να παιχθεί σε ένα πολύχρωμο σκηνικό, ή έστω δίπλα σε μικρά αξεσουάρ (λουλούδια, πίνακες, κλπ.) που θα ομόρφυναν το σύνολο. Να ξαναπούμε (όπως με το «Γιατί μ’ αρέσεις») πως οι αριστερά καθήμενοι θεατές δεν έχουν καλή ορατότητα, όλη η σκηνοθεσία (μερικώς διαγώνια τοποθέτηση τραγουδιστών) έχει γίνει με γνώμονα μόνο τους δεξιά καθήμενους θεατές.
Λυπούμαστε που δεν βρήκαμε ένα απλό έστω φυλλάδιο με τους συντελεστές στην είσοδο, έτσι τα ονόματα που αναφέρονται ανωτέρω, η στήλη αναγκάστηκε να τα βρει στο Ιντερνετ …. Θα θέλαμε να διαβάσουμε ακόμη και τους τίτλους των τραγουδιών, αλλά ούτε αυτό το είχαμε, έστω και σαν ενθύμιο. Τέλος, θα πούμε πως πολλά τραγούδια επελέγησαν από τους ίδιους με γνώμονα την ανάδειξη των μεγάλων φωνητικών δυνατοτήτων τους και όχι το πόσο γνωστά ήταν… ΄Ετσι μερικά μας ήταν τελείως άγνωστα, αλλά και καθόλου ρυθμικά (παρότι οι συντελεστές τακτικά μας καλούσαν να … χορέψουμε μαζί τους) ενώ στο παγκόσμιο κινηματογραφικό και θεατρικό ρεπερτόριο υπάρχουν πολύ πιο γνωστά αλλά και ρυθμικότατα κομμάτια. Κακώς, επίσης, σκηνοθετικά μιλώντας, σταματούσαν σε ΚΑΘΕ τραγούδι (για να πάρουν το χειροκρότημα του κοινού ή για να μας παρουσιάσουν, λεκτικά, το επόμενο;) ενώ θα μπορούσαν να τραγουδούν ένα μέρος του κάθε τραγουδιού (ειδικά τα όχι τόσο γνωστά) ώστε να μας χαρίσουν έτσι αλησμόνητα ποτ-πουρί.
Η Σούρλιμπουμ είναι η μόνη ομάδα που επιτρέπει στους θεατές να πίνουν ποτά -από το πολύ φθηνό μπαρ της- στη διάρκεια των παραστάσεων, κι αυτό πρέπει να το διαφημίσουν όσο περισσότερο μπορούν. Τέτοιες στιγμές -που δεν βρίσκουμε εύκολα αλλού- τις χρειαζόμαστε στους δύσκολους καιρούς που ζούμε!
Πολύ καλή η ετοιμότητα και διαθεσιμότητα του Γρηγόρη Πυριαλάκου, ήταν έντονα διαδραστικός και απαντούσε σε κάθε τι που άκουγε ή έβλεπε ανάμεσα στους θεατές, με αποτέλεσμα να νιώθουμε ακόμη πιο ζεστά και κοντά στην Ομάδα… Λες και ήμασταν όλοι μια παρέα… Η παράσταση αυτή παίχθηκε μόνο τις Παρασκευές 1, 8 και 15 Φεβρουαρίου 2013 (τι κρίμα!) ελπίζουμε, λοιπόν, οι συντελεστές να αναθεωρήσουν την επιθυμία τους να μη τις συνεχίσουν, και να τις επαναλάβουν επί περισσότερο διάστημα, σύντομα. Το κοινό της ημέρας που πήγαμε τους κάλεσε, μετά το φινάλε, να πουν κι άλλα, αυτοί δεν τους χάλασαν το χατίρι (με ένα ελληνικό, επιτέλους, τραγούδι, το «Πόσο έχεις μεγαλώσει, μπέμπα»). ΄Ετσι, ελπίζουμε να κατάλαβαν πως αν μικρύνει λίγο το διάλειμμα, ίσως να «χωρέσουν» κι άλλα τραγούδια, σε μια λίγο πιο μεγάλης διάρκειας βραδιά, αφού όλοι τους είναι να τους πιεις στο «μουσικό» ποτήρι…
Η επόμενη εμφάνιση των Performers Quartet θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο των «Μουσικών Βραδιών», στο μπαρ του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης (αίθουσα Μ2), τη Δευτέρα 25 και την Τρίτη 26 Φεβρουαρίου, στη μουσική παράσταση “Passion 10” του συνθέτη Δημήτρη Μαραμή.
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
