> Χθες είχε ένα φεγγάρι έτοιμο λες να σε καταπιεί. Ανέβηκα στο Γεντί κουλέ και από εκεί περνώντας από την αυτοσχέδια γέφυρα στη δυτική πλευρά, ακολούθησα τη διαδρομή που τραβάει παράλληλα με τείχη που βλέπουν προς Συκιές. Αντίκρυ μια σελήνη να σεργιανάει εντυπωσιακή πάνω από το λιμάνι χρωμάτιζε ένα πανοραμικό πλάνο της αστικής Θεσσαλονίκης. Ένα θαλασσινό αεράκι που ερχόταν από χαμηλά μπερδευόταν με την ευωδιά από τα λουλούδια, τις μυρωδιές των σπιτιών και των ανθρώπων.
> Μια παρέα από πιτσιρικάδες είχανε παρκάρει τα μηχανάκια στο πλάι από τα τείχη. Ένα ραδιοφωνάκιέπαιζε λαϊκά. Σ αυτές τις γειτονιές σκέφτομαι ακούν ακόμη ραδιόφωνο. Το τραγούδι μιλούσε για χωρισμούς και γυναίκες άπονες. Ξεχώρισα κάποιον αναστεναγμό. Σεκλέτια… χαμογέλασα, κοίτα να δεις που τα πιτσιρίκια κουβαλάνε μπόλικο συναίσθημα..
> Μια νότα φάνηκε να ξεφεύγει από ένα μπαλκόνι και να πιλοτάρει χαμένη στο κενό. Την παρακολουθούσε παραδίπλα το τραγούδι της «έλα πάρε με και δικός μου γίνε στίχος που τον χορεύειο ρυθμός κι ο ψάλτης ήχος». Προ-λα-βαί-νω, σκέφθηκα να την πιάσω. Θα τη βουτήξω στο πρωινό μου ρόφημα. H δίψα ή η πείνα είναι που μας οδηγεί να οικειοποιηθούμε τις ξένες νότες; Ποιος ξέρει…Αν είχα μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή θα έστηνα τρίποδα να την παρακολουθείο φακός μήπως καταφέρει να την αιχμαλωτίσει.
> Καταγράφω τις χθεσινές σκέψεις. Παλιότερα όταν έκοβα βόλτες συντροφιά μαζί τους, τις μεταμεσονύκτιες ώρες όταν συναντούσα κάποια παρέα με αντιμετώπιζε με σκεπτικισμό. Τι σόι ανωμαλία κουβαλά κάποιος για να περπατά μόνος του μέσα στη νύχτα. Σήμερα που κάνω τα ίδια διαδρομή δεν φαίνεται σε κανέναν παράξενο αν συνοδεύω ένα σκύλο.
> Μια γάτα περνάει μπροστά και θα ορκιζόμουνα ότι χάνεται περνώντας μέσα από τα τείχη. Να είναι ένα ακόμα παιχνίδισμα των σκιών; Ίσως κάτω από εδώ που βολτάρω να περνάει η υπόγεια σήραγγα, η λεγόμενη «στοά των κάστρων». Αυτή που ανέβαινε από το Λευκό Πύργο μέχρι κά-που εδώ στο Επταπύργιο. Μια παρόμοια θα χρησιμοποιούσαν Βυζαντινοί αυτοκράτορες για τις φανταστικές εμφανίσεις-εξαφανίσεις τους (εκεί που τους έβλεπαν στον Άγιο Δημήτριο ξαφνικά σχεδόν την ίδια ώρα ορκιζότανε το πλήθος ότι εμφανίζονταν και στην Α. Σοφία).
> Παρένθεση. Δεν ζητώ να καταλάβει κανείς αυτά που δεν αναπνέει. Ξέρω ανθρώπους που ζούνε μόνο όταν ξεκινάει η μουσική στα κλαμπ, ηδονίζονται όταν παρακολουθούν μια συναυλία και χαίρονται όταν κατεβάζουν τα πρώτα σφηνάκια. Άλλους που για άρωμα έχουν το χρήμα, διασκέδαση μοναδική μια ταινία, ένα γεύμα. Αντιδρούν σαν μουλάρια αν τους πεις μια Κυριακή, πάμε μια βόλτα να χαζέψουμε τα σύννεφα ή έλα να βγούμε βράδυ περίπατο κάτω από τα άστρα.
> Άναψα ένα τσιγάρο. Το απόλαυσα με μεγάλη ευχαρίστηση. Στον καπνό του αιωρείται το σάουντρακ της βραδιάς, αφιερωμένο στο βωμό των γλυκών πραγμάτων. Με μαγεύει, κυνηγάω τη φευγάτη νότα. Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά για να τη δω και…
> όπως περισσεύει το γέλιο στους καλοσυνάτους ανθρώπους, σε ένα μπαλκόνι όχι μεγαλύτερο από 2Χ3 ξεχείλιζε μια παρέα. Ανθισμένα μπαλκόνια καιγελαστές φάτσες… και τραγούδια, πολλά τραγούδια, τραγούδια και γέλια. Τι ωραία…Τα πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά…
> Όταν συναντήσεις την ομορφιά σε παρασύρει. Μ’ ένα αεράκι να σου γλυκαίνει το πρόσωπο. Πόσο όμορφα επιπλέουμε έτσι! Με μια νυχτερινή μυρωδιά καλοκαιριού να περιπλανιέται ιχνηλατώντας πάνω στο δέρμα μου, αμέριμνη για τις μουσικές που βαράνε έξω και μέσα μου. Ο κόσμος βγαίνει πάλι στα μπαλκόνια. Ευτυχώς!
> Μερικές φορές σκέφτομαι πώς θα ήταν μια μέρα αν ξυπνούσα το πρωί έχοντας ξεχάσει τα πάντα, έχοντας διαγράψει όλες τις μνήμες. Βγαίνοντας στο δρόμο, ποια κατεύθυνση θα έπαιρναν τα πόδια μου, από όσα έβλεπα πού θα σταματούσα; Τι θα προκαλούσε ανατριχίλα στο κορμί μου; Σε ποια θάλασσα θα κολυμπούσα…
> Κανείς δεν αμφιβάλει ότι μπήκαμε σε έναν αναγκαστικό χορό υποχρεώσεων που θεωρεί χάσιμο χρόνου τέτοιες σκέψεις, μετράει την ώρα που κάνεις σε κάθε σου βήμα. Σε θεωρεί ευτυχισμένο με μέτρο το πόσα θα κονομήσεις, πόσα θα αποχτήσεις, πόσα θα καταναλώσεις. Φανταστείτε πόσο τρελό θα ακουστεί αν πείτε αύριο στη δουλειά, «ξέρετε δεν ήρθα χθες, όχι δεν ήμουν άρρωστος αλλά είχε μια πολύ γλυκιά νύχτα και έκανα όμορφες σκέψεις».
> Μια νύχτα σαν κι αυτή κάποιοι την αγαπάνε και άλλους ποτέ δεν θα αγγίξει. Είναι ωραία και ήσυχα σε προκαλεί να μείνεις έξω να φλερτάρεις μαζί της, να χαζέψεις από ψηλά τον ύπνο των υπολοίπων. Πώς θα γίνει να κλείσουν ερμητικά τις χαραμάδες οι κουρτίνες, να μη μας ξυπνήσει ο ήλιος… Παίρνω βαθιές ανάσες. Μυρίζει ωραία όταν είναι νύχτα και κάνει καλοκαίρι! Τέτοιες ώρες λέει μια παλιά συνταγή, όταν τα μάτια είναι έτοιμα να εκραγούν, εμφανίζονται οι απολήξεις των αισθήσεων για να κολλήσουν τα φτερά μας στην πλάτη.
> Έλα, σήκωσε τα φτερά σου, πρόσεχε μη μου σκοντάψεις, αντέχεις; λέει τρυφερά ο σκηνοθέτης ενός αόρατου θιάσου. Λοιπόν έχει πλάκα. Σε τελική ανάλυση το ίδιο φεγγάρι βλέπουμε όλοι όπου και να είμαστε, από τη Σαμοθράκη, την Πάρο, τους Παξούς, την Πάργα, τους Δελφούς, τη Θεσσαλονίκη.
> Όμορφα είναι… Με την κρυφή προσδοκία πως όταν κοιτάς το φεγγάρι την ίδια ακριβώς ώρα σε κάποια άλλα μέρη του πλανήτη, το κοιτάζουν και άλλοι. Οι ματιές που συναντιούνται εκεί ψηλά, χαμογελούνε συνωμοτικά.
> Καλές Διακοπές όπως τις εννοεί ο καθένας
(θα επανέλθουμε στις 27 Αυγούστου)
Σπύρος Σαρανταένας
ss@citymedia.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
