Στην αρχή νόμιζα ότι δεν άκουσα καλά….Όσο πλησίαζα όμως γινότανε εμφανέστερος ο ήχος κιθάρας και μια φωνή βραχνή, με τζαζ χρωματισμούς.
Donnez-moi une suite au Ritz, (Δώστε μου μια σουίτα στο Ριτζ,)
Je n’en veux pas, (δεν τη θέλω,)
Des Bijoux de chez Channel,(Κοσμήματα από τη Chanel,)
je n’en veux pas…(δεν τα θέλω…)
Δεν είναι δυνατόν… Περιπλανιόμουνα κάπου δύο ώρες μέσα στο περιαστικό δασάκι της Θεσσαλονίκης και προσπαθώντας να απομακρυνθώ από τις συνηθισμένες διαδρομές περπατώντας στην τύχη, μου φάνηκε πως άκουσα μια γυναικεία φωνή να τραγουδά στα γαλλικά… Άλλο κι αυτό… Η περιέργεια με οδηγούσε προς τα εκεί που η φωνή δυνάμωνε. Προσπαθώντας να μη χάσω λέξη, μετέφραζα από μέσα μου για να κατανοήσω, ενώ καταριόμουνα τη βαριεστιμάρα που έδειχνα την ώρα των γαλλικών.
… Donnez-moi une limousine (Δώστε μου μια λιμουζίνα)
J’en ferai quoi, fafada fafa da, (τι να τη κάνω;)
Offrez-moi du personnel (Προσφέρετε μου υπηρέτες)
J’en ferai quoi, (τι να το κάνω;)
Un manoir à Neuchâtel (Μια βίλλα στο Νεσατέλ)
ç’n’est pas pour moi (δεν μου κάνει.)
Ouvrez-moi la Tour Effeil (Ανοίξτε μου τον πύργο του Άιφελ)
J’en ferai quoi fafada fafa da (τι να τον κάνω;)
και την είδα… Δύσκολο να περιγράψω τη σκηνή: ένας νεαρός με κιθάρα συνόδευε μια οπτασία, που χόρευε, σε ένα μικρό ξέφωτο. Ήταν δεν ήταν 30 χρονών. Αυτό είναι το ψέμα που έβλεπαν τα μάτια μου. Μια Γαλλίδα με μεθυστική φωνή αυτό που μαρτυρούσαν τα αυτιά μου. Βουβάθηκα… ορκίστηκα σιωπηλά πως ήταν το πιο χαριτωμένο πλάσμα του δάσους. Κάθισα σιωπηλός στην άκρη κρατώντας την ανάσα μη τυχόν και το σχεδόν εφηβικό καρδιοχτύπι μου σταθεί αιτία να τους διακόψω. Με είδε, συνέχισε αδιάφορα να χορεύει και… σιγά-σιγά άρχισε να πλησιάζει προς το μέρος μου… Από πίσω της και ο τύπος με την κιθάρα ακολουθώντας τον ρυθμό της, γιατί ήταν σαν αυτή να δινε οδηγίες στο όργανο.
Je veux d’l’amour, de la joie, de la bonne humeur
(Θέλω αγάπη, χαρά, καλή διάθεση)
Ce n’est pas votre argent qui fera mon bonheur
(τα λεφτά σας δεν θα μου δώσουν ευτυχία).
Τελείωσε το κομμάτι και με μια πολύ θεατράλε κίνηση υποκλίθηκε.
Ξέσπασα σε χειροκροτήματα.
– Merci… merci beaucoup… Έπιασε τον κιθαρίστα από το χέρι και ξαναϋποκλίθηκαν μαζί, ενώπιον στο κοινό τους, εμένα και τα δένδρα. Απολύτως όμως τίποτε δεν μπορούσε να προοιωνίσει τη συνέχεια:
– Je vous p r é s e n t e mon ami Michellll…!
Υποκλίθηκε αυτός και εγώ άφωνος τον μιμήθηκα στο πιο άχαρο, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω αν όντως το ξωτικό μίλησε ελληνικά ή η φαντασία μου έκοβε εισιτήριο για τα ανίατα
– Je suis chanteuse, τραγουδίστρια, χορεύτρια, παίζω θέατρο, λέω μοίρα, αγαπώ Ελλάδα, μου αρέσει κιθάρα, διαβάζω χέρι, διαβάζω άστρα, je suis gitane-τσιγγάνα, λατρεύω χρώματα τόξο ουρανό. Μ αρέσει κολύμπι νύχτα, να μιλώ φεγγάρι, μυρίζω βροχή.
Ο.Κ…οι εκπλήξεις πολλαπλασιάζονταν…
– Ελληνικά πώς έμαθες;
– Από internet! Διαβάζω Όμηρο, Αριστοτέλη, έχω φίλους Ελλάδα, mais je me viens ici pour la première fois.. Έμαθα από βιβλία Ελλάδα, Δίας θεός, Άρης, Ήρα, Απόλλων, Αφροδίτη, όπως les gitanes, ζωή Όλυμπος, ουρανός σκεπή.
– Πώς βρεθήκατε εδώ πάνω; Γιατί εδώ μέσα στο δάσος;
– Έχω καλό σπίτι, αμάξι, καριέρα, mais je me souviens qui se suis, d? où je viens δεν ξεχνώ ποια είμαι, από που ξεκίνησα. – Θέλω χορό, τραγούδι κάτω από ουρανό, δεν μ αρέσει studio, merde… Δεν μ αρέσει hotel, είδα δάσος και voilà… και συνέχισε στα γαλλικά. Από ότι κατάλαβα κάτι έγινε με τη πτήση τους και κατέβηκαν στη Θεσσαλονίκη. Αναχωρούσαν την επόμενη μέρα για να εμφανιστούν εκεί που τους περίμεναν. Δεν τους άρεσε στο ξενοδοχείο, αρνήθηκαν να πάνε σε ένα στούντιο που προσφέρθηκε να τους εξυπηρετήσει…Λίγο που κάνει άνοιξη…λίγο που το Σέιχ Σου μοιάζει με δελεαστική αγκαλιά, τα δύο Γαλλάκια το διάλεξαν για υπαίθρια πρόβα. Ωραίοι!
-Donnez-moi χέρι σου, πρόσταξε… Και άρχισε να το διαβάζει… Σοβάρεψε, έκλαψε και γέλασε εναλλάξ, μου είπε αρκετά, κατάλαβα περισσότερα. Δεν γίνονται αυτά θα μου πείτε. Μοιάζει με παραμύθι, το ξέρω, μα η ζωή πάντα έχει τρόπο να σε ξαφνιάζει όταν δεν το περιμένεις.
Ύστερα δώσανε παράσταση με αποκλειστικό θεατή και ορκισμένο πλέον οπαδό, εμένα…
J’parle fort et je suis franche (Μιλάω δυνατά και είμαι ειλικρινής)
Scusez-moi (συγνώμη)
Fini l’hypocrisie, moi, (Τέρμα η υποκρισία)
j’me casse de là (γουστάρω να «την κάνω»)
J’en ai marre des langues de bois (Βαρέθηκα τις ξύλινες γλώσσες)
Έχω κουραστεί με αυτούς που γραπώνονται από την επιτυχία, τη θέση τους και τις συγκυρίες που τους ανέβασαν σε μια κοινωνική κλίμακα. Γι? αυτό και η αναπάντεχη συνάντηση με δύο ανθρώπους αλλιώτικους στο πλέον απίθανο μέρος δείχνει απίστευτη. Ευτυχώς υπάρχουν κάποια ξωτικά (αφού πλέον στα δάση τα συναντάς) που δεν μένουν στις ετικέτες και κυρίως δεν ξεχνούν από πού προέρχονται. Αυτά τα πλάσματα, για να λάμψουν, δεν χρειάζεται να πέσουν πάνω τους προβολείς.
Το φως βρίσκεται μέσα τους, ήλιος είναι η καρδιά τους!
Α bientot!
Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
Ακολουθείστε το Cityportal.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλα τα τελευταία νέα
Cityportal.gr Live ενημέρωση: O κορωνοϊός λεπτό προς λεπτό στην Ελλάδα και παγκοσμίως