Όταν είμαστε μαζί...

Τα δάχτυλα σφίγγονται στο λεβιέ των ταχυτήτων, ο εγκέφαλος στέλνει μηχανικά το μήνυμα αλλαγής από 4η στην 5η. Το αριστερό πόδι με μια απότομη κίνηση απομονώνει τον συμπλέκτη, το δεξί πιέζει κι άλλο το γκάζι. Μισοκλείνω τα μάτια, μια ευεξία με πλημμυρίζει. Η νύχτα καταπίνει τη κούραση μου και μεταφέρει την απόλυτη ηρεμία. Νοιώθω τη πληρότητα. Το αγαπημένο κοιμάται, δίπλα μου, κουκουλωμένο με μια κουβέρτα. Είναι απίστευτη η ηδονή να έχεις πλάι σου κάποιο πλάσμα που αφέθηκε στα χέρια σου, σε εμπιστεύεται να το οδηγήσεις κάτω από τα αστέρια. Γελώ προκαταβολικά για τη στιγμή που θα ξυπνήσει και θα ρωτήσει ξαφνιασμένο «φτάσαμε κιόλας μπαμπά;»

Η αλήθεια είναι ότι μαζί ταξιδεύουμε πολύ, μας αρέσουν τα ταξίδια, λες και είμαστε από αιώνες διψασμένοι. «Πάμε εκεί;» «Φύγαμε!» Χωρίς πολλά πως και γιατί. Και στις διαδρομές μας κάνουμε στάσεις όπου νάναι. Προχωράμε και κάνουμε όνειρα όπως νάναι . Για αυτό και ενίοτε χάνουμε το δρόμο. Αλλά τι πειράζει όταν είμαστε μαζί;

Όση ώρα οδηγώ (ξημερώνει σε λίγο) σκέφτομαι…«Φοβάμαι, ότι δεν καταλαβαίνω» μου έλεγε ένα φιλικό πρόσωπο. Μη… μη προσπαθείς να εξηγήσεις αυτό που δεν καταλαβαίνεις. ότι κρύβεται στο μέσα σου, όταν ζητάς να το εντάξεις σε μια από τις γνωστές ετικέτες και μόνο αυτό αρκεί για να το σκοτώσεις. Ζητάμε να κατανοήσουμε χάνοντας το κρυφό νόημα. Ποτέ άλλοτε δεν είχε ο άνθρωπος στα χέρια του τόσες ευκαιρίες για να δημιουργήσει και ποτέ άλλοτε δεν κατάφερε να πετύχει χειρότερα πλήγματα στη ψυχή.

Δεν είναι θέμα παραβάσεων, δεν είναι τα σύνορα που μας όρισαν, αλλά τα όρια του νου που εμείς ορίζουμε. Το μυστικό είναι να αφήνεσαι στη πορεία, να αιωρείσαι… να ρουφάς τις εικόνες, τις λέξεις, τους ήχους σαν βρέφος που πρωτοθηλάζει σε μενεξελί μαστό, ευωδιάζοντας λεβάντα. Μουσικές, κείμενα, αγώνες, εικόνες, να κρατήσεις όλα τα με πίνεις και σε πίνω. Χωρίς δισταγμούς ή ενοχές, υπό τους ήχους των πολεμικών τυμπάνων του νου.

Αν κάποιος καταγράφει τις μικρές παραβάσεις, κάθε φορά που περνώ με κόκκινο, κάθε φορά που η βελόνα αγγίζει τα κόκκινα, αν προσπαθεί να με επαναφέρει στη τάξη για τα βράδια που ξενυχτώ ή ταξιδεύω γισ λόγους σοβαρούς και ασόβαρους, αν δηλαδή φακελώνει τις μούρλες μου, τότε επιχειρεί να βιάσει ότι μέσα μου λειτουργεί εξισορροπητικά. Σαν να κλείνει τη βαλβίδα της χύτρας που επιτρέπει να φεύγει ο ατμός. Τότε κινδυνεύει να εκραγεί η ρημάδα η κατσαρόλα-ψυχή.

Το μωρό μου κοιμάται πλάι μου και ακούω την ανάσα του. Σε μια νυχτερινή διαδρομή προλαβαίνω να ζήσω ξανά όλες τις στιγμές που αποθηκεύω από χρόνια στο σκληρό δίσκο του νου. Εικόνες από καλοκαίρια, μυρωδιές από αγιόκλημα, μενεξέδες και ανεμώνες, γεύσεις που μπολιάσαν το σώμα, νύχτες δοσίματος, ώρες που επαναλαμβάνεις τι ωραία που είναι η ζωή…

Στο ράδιο παίζει ένα παλιό ρεμπέτικο. Σε λίγο φθάνουμε Θεσσαλονίκη, θα ξυπνήσει, θα πάμε σπίτι και νυσταγμένο όπως είναι θα σκαρφαλώσει στην αγκαλιά μου για να το πάω για ύπνο. Θα κάνουμε τα παιχνίδια μας και γελώντας θα ανακαλύψουμε νέα. Θέλει να με κάνει αλογάκι και όσο εγώ διαμαρτύρομαι «μη πονάει η μέση μου» τόσο αυτό ξεκαρδίζεται και δεν μ αφήνει να σηκωθώ από το πάτωμα. Ξέρει ότι  θα το τυρανισω ανάλογα, θα του γαργαλέψω τη πατούσα. Ξέρω ότι πριν κλείσουμε τα μάτια θα πιάσουμε αχόρταγα τη συνηθισμένη ψιλοκουβεντούλα μας πάνω στο στρώμα. Θα με κοιτάζει στα μάτια ή θα τα κλείνει όταν θα του λέω τα αληθινά παραμύθια μου. 
 
Εκείνη την ώρα, την ώρα, που θα μ αγκαλιάζει, λίγο πριν να κοιμηθούμε, θέλω πολύ να του ψιθυρίσω (δεν τα λέω αυτά στο ανήλικο εννοείτε) «ποιος τους γαμεί τους ψυχολόγους που σήμερα τρέχουν όλοι για να κατανοήσουν τις προσωπικές τους σχέσεις ή ασχετοσύνες, τις αποτυχίες ή τα βυθίσματα της ζωής, όταν εσύ απλώνεις το χεράκι σου και σφίγγεις το δικό μου»

Σ.
ss@cityportal.gr