Ήθελα να περπατήσω. Πριν μια ώρα έκανα βόλτες στην αυλή του Ψυχιατρείου στη Σταυρούπολη στο χώρο που όλοι μας το ξέρουμε σαν Τρελάδικο. Ήταν η πρώτη φορά που το επισκέφθηκα. Μου τηλεφώνησε, έσκαζε από βαρεμάρα «Άντε πότε θα έρθεις, είπες 5 και είναι 7… Οι “φυλακισμένοι” μπορούν να καπνίζουν ελεύθερα;» συμπλήρωσε ειρωνικά… Διπολικό σύνδρομο ήταν η διάγνωση που έκαναν οι γιατροί πριν σχεδόν 6 χρόνια. Σήμερα έχει μια καλή δουλειά σε μια πόλη στη Γερμανία.
Με αφορμή τις εκλογές ήρθε για ένα 2ήμερο στην Ελλάδα, αλλά μια κρίση, που την έφερε σε μια γιούχου κατάσταση, την κράτησε περισσότερες μέρες. Ο ψυχίατρος έκρινε πως θα της έκανε καλό ένας προσωρινός εγκλεισμός. Μερικές δόσεις από ηρεμιστικά θα επανέφεραν την ισορροπία.
Περπατούσαμε αργά, μου θύμισε μια εικόνα που είχα δει σε κάποιο χωριό κάπου στα βουνά της κεντρικής Μακεδονίας. Πάνω, κάτω, η βραδινή βόλτα της Κυριακής.Δεν διαφέραμε από αυτούς. «Ποια χώρα έχει διαφορά 6 ώρες από την Ελλάδα» με ρώτησε και ταυτόχρονα μου μετέφραζε ένα μήνυμα από τα Γερμανικά που στάλθηκε με sms. Με εντυπωσίασαν όσα έλεγε, ήταν αδιάντροπα ειλικρινής με την οξυδέρκεια ενός παιδιού, αγωνιώντας για το σήμερα και τραγικά ορθή, παραβλέποντας τα μελλούμενα. Αληθινά επικίνδυνη για τον εαυτό της.
Ήθελα να της πως όταν το μυαλό πάει να γλιστρήσει στα απάτητα εδάφη του, στα ζόρικα περάσματα, στις ακατάλληλες σκέψεις που παραβιάζουν το κοινωνικό status quo, αν δεν έχεις την ευφυΐα να το καμουφλάρεις, την έβαψες.
Κάτσαμε κανένα δίωρο κουβεντιάζοντας στην έρημη αυλή. Προσπάθησα κατά τα άλλα να είμαι ετοιμόλογος, μην αφήνοντας αναπάντητο κανένα γιατί. Αναλογιζόμουν πόσο έτοιμες απαντήσεις έχουμε -ακόμη και γι’ αυτά που δεν έχουν ακόμα λεχθεί- για όσους τους ταλανίζουν οι αμφιβολίες. «Άντε πήγαινε, λείπεις από το πρωί από το σπίτι» μου είπε τρυφερά και με αποχαιρέτισε. Υπήρχε μοναξιά στο προαύλιο της Σταυρούπολης. Εντελώς στα καλά σου να είσαι, αν βρεθείς σε ένα παρόμοιο χώρο, δύσκολα θα αποφύγεις να βουλιάξεις σε μια χαβούζα απόγνωσης. Περνώντας από την είσοδο, ένα μικρό κλικ ανακουφιστικό μου ξέφυγε. Αυτόματα τραβάμε μια διαχωριστική γραμμή ή δεχόμαστε παθητικά αυτές που υπάρχουν. Από εδώ εμείς, από εκεί αυτοί.
Οι μέρες έρχονται και φεύγουν αδιαφορώντας, αψηφώντας και δοκιμάζοντας τις δικές μας αντοχές. Η πραγματικότητα του καθενός τελεί υπό μια ιδιάζουσα κατάληψη που μας τυφλώνει. Αυτό που μας φόρεσε παρωπίδες μπορεί να είναι μια λανθασμένη επιλογή, μια άτυχη στιγμή από το παρελθόν που μας στοιχειώνει, μια επιθυμία, η ανία, το όνειρο, μια μανία, ένας ψυχαναγκασμός, μια βιοτική ανάγκη, ο,τιδήποτε. Ό,τι και να είναι όλοι μα όλοι το αποδεχόμαστε και στρεφόμαστε στην επόμενη μέρα, στον ορίζοντα της μενεξελί χαραυγής, αναμένοντας κάτι νέο που θα σου επιτρέπει να αναπνεύσεις. Και αφού κάτι αναμένουμε, πάντα κάτι θα έρθει. Με τη διαφορά όμως ότι δεν ξέρεις εκ των προτέρων αν το αντέχεις.
Τα φώτα αλλάζανε σύνθεση κάθε που τα κοιτούσα στη βροχερή μισοφαγωμένη άσφαλτο, ενώ σκεφτόμουν πως όταν οι δράκοι της φαντασίας αγγίζουν το δικό μου οπτικό πεδίο, εγώ τους στέλνω τροχάδην να αναπαυτούν μέσα σε ένα σκληρό δίσκο. Εκείνη την ώρα, το ένστικτό μου άναψε κόκκινο προειδοποιητικό σήμα. Οι κόρνες και η ταχύτητα με την οποία με προσπερνούσαν ανυπόμονοι οδηγοί το έβαλαν σε συναγερμό. Σε μια επόμενη εποχή μια μηχανική φωνή θα ζητούσε να προσέχω, εντοπίζοντας υπόνοιες κινδύνου και εξαπολύοντας γήινες απειλές για ανυπόφορες καταστάσεις που θα μπορούσα να περιέλθω, προβάλλοντας τη διεστραμμένη εικόνα από τα δύσμοιρα σκυλιά και γατιά που ισοπέδωσαν κάποιοι βιαστικοί πάνω στη φρενίτιδά τους.
O καιρός άλλαξε. Δεν μπορείς να πεις ότι κάνει κρύο, αλλά τη νύχτα ο άνεμος θρηνεί και μυρίζει το χρώμα της παγωνιάς. Αστείο δεν είναι, στη φαντασία σου να σε παγώνουν τα χρώματα;
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
