Όχι, δεν είναι όλες ίδιες!

Δεν είναι όλες ίδιες. Αυτές που με τραβάνε διαβάζουν τα μάτια, έχουν ενοχές, μνήμες, άρωμα, είναι ερωτικές, μοιάζουν βασανιστικές, ειρωνικές, απειλητικές, εκκωφαντικά σιωπηλές, αμήχανες, νοσταλγικές, παλαβές, αέρινες. Δεν δίνουν υποσχέσεις. Είναι συνειδητές και αδυνατούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Στέλνουν κρυφά μηνύματα και μέσα σε λίγα λεπτά μπορούν να σου καταβροχθίζουν τα σπλάχνα…
(Μετά αποκτούν ενοχικά σύνδρομα.)

Οι προθέσεις τους τις περισσότερες φορές είναι τρυφερές, γνέφουν γεφυρώνοντας τα χάσματα του νου. Κάθε απόπειρα όμως να τις εξηγήσεις ισορροπεί πάνω σε σκοινιά που τέμνονται και δημιουργούν πολύπλοκα σταυροδρόμια-αιτίες. Οι περισσότερες σε αφήνουν να υποθέσεις, μα αλόγιστα καταλογίζεις σε αυτές όσα μόνο το δικό μας κεφάλι φτάνει να καταλάβει…
(Στην πραγματικότητα είναι οδυνηρό όταν αδυνατείς να τις ερμηνεύσεις.)

Πολλές φορές ένα ταλαιπωρημένο σώμα αδυνατεί να ακολουθήσει ένα ανήσυχο μυαλό που τρέχει αφηνιασμένο άλογο, μα αυτές εκεί, υπάρχουν ερεθιστικά πλάι σου, εθιστικά χαοτικές.Περιφέρονται από το Θέατρο των Βράχων και το Ηρώδειο μέχρι το Θέατρο Γης στα παλιά νταμάρια. Στη συναυλία, στην όπερα…
(μη γελάς, λέει, στις πρόβες της ορχήστρας ακούς τα καλύτερα).


Ίσως κάποτε να είναι αυτές και όχι τα λόγια που να πονάνε περισσότερο. Είναι η εύγλωττη αδυναμία να περιγράψεις αυτό που νιώθεις: αδιαφορία, βαρεμάρα, πολύ πόνο ή μεγάλη ομορφιά.Μερικές φορές ειρωνεύονται την ανώφελη περιέργειά μας. Κάποιες είναι που ενώνονται λαίμαργα σε ένα ατελείωτο αόρατο φιλί…
 (Και κάποιες… όσες δεν σκοτώνουν, σαλεύουν το νου.)

Υπάρχουν πολλών ειδών από αυτές… Μερικές απλώνουν ένα κεντημένο πέπλο στην πραγματικότητα, με τέτοιο έντεχνο τρόπο που νομίζεις πως αυτό γίνεται επειδή αποδέχονται τα λόγια σου. Αυτό υποθέτουν όσοι δεν έμαθαν να τις εξηγούν. Είναι τόσες πολλές… Η μία διαφέρει από την άλλη και είναι τόσες όσες μυριάδες είναι οι ανάσες…
(Καμία δεν έχει το ίδιο σχήμα, το ίδιο χρώμα, την ίδια λογική.)

Άλλες προδίδουν βεβαιότητες, άλλες προστατεύουν. Άλλες αποσαφηνίζουν μια προδοσία. Διαθέτουν εντός τους ολόκληρους μύθους. Τρέχουν με χίλια το μυαλό, αποφεύγοντας να αρθρώσουν λέξεις …
(μας σώζουν από την αλήθεια αλλά συγχρόνως μας δεσμεύουν)

Κρύβουν πολλά μέσα τους γι αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να τις αποκωδικοποιήσεις. Αν τις προσεγγίσεις επιφανειακά θα κάνεις λάθος. Κάνεις υποθέσεις με αποτέλεσμα κάπου να χαθεί ένα μικρό καρφί που όμως έχει σαν αποτέλεσμα, να χαθεί το πέταλο…
(και για ένα πέταλο χάθηκε το άλογο, για το άλογο ο αναβάτης, για τον αναβάτη η μάχη, για τη μάχη ο πόλεμος και από τον πόλεμο η αυτοκρατορία).
………………
……………..
………………
……………..
……………..
και εσυ που διαβάζεις αυτό το κείμενο
αναρωτιέσαι τόση ώρα για ποια ή για ποιες μιλώ…
Κάνεις λάθος όμως σε αυτό που υποθέτεις.
Για τις σιωπές γράφω…
για τις δικές μας σιωπές.
Για τις δικές σου και για τις δικές μου.
Αυτές που όσο ανώμαλο και αν δείχνει είναι όμορφες
και ακόμη παλαβά πιο όμορφο, να τις μοιραζόμαστε…
(Όχι αυτά που λες μα όσα δεν λες και κατανοεί ο άλλος μετράνε.)

Όλες οι σιωπές είναι γοητευτικές, μα πιο πολύ ξεχωρίζει εκείνη η μία που σου χαμογελά σχεδόν με συνωμοτική διάθεση. Και όταν σε κοιτά στα μάτια, στρέφεις τα δικά σου αλλού. Κρύβεις γεγονότα που συνέβησαν σε παρελθόντες καιρούς, κρύβει θλίψη, θυμό, κυρίως όμως κρύβει πολύ μεγαλύτερο φόβο…Μα είναι αδύνατο να συγκρατήσει τα συναισθήματα. Ξεχειλίζουν λέξεις που δεν θα ειπωθούν.
(από όλες που σε άγγιξαν μόνο αυτή θέλεις).

Οι Σειρήνες έχουν ένα όπλο πιο φοβερό και από το τραγούδι:
Τη σιωπή τους…
(Και πιθανότερο, θα ήταν να γλιτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους! Φ. Κάφκα)

Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr