(Ούτε καν) απόφοιτοι Λυκείου!

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία (και εν πολλοίς δικαίως) για τους (μη) «απόφοιτους Λυκείου». Τα ζήτημα συναρτάται με τα επαγγελματικά δικαιώματα των εξεγερμένων καλλιτεχνών (πάσης φύσεως και κατηγορίας). Και αυτό έχει, ασφαλώς, την σημασία (και την αξία) του. Σε έναν κόσμο όπου τα «τυπικά» προσόντα, τα πτυχία, οι βεβαιώσεις, οι «πιστοποιήσεις», τα «χαρτιά» γενικώς μοριοδοτούνται και ισούνται με το … το ψωμί μου ή η πείνα σου, ο αγώνας για απόκτηση και κατοχύρωση ποικίλων τίτλων σπουδών και γνώσεων είναι (ευλόγως) αδυσώπητος και λυσσαλέος.

Ισούται, όμως, η Γνώση, πάντοτε ή εν πολλοίς, με τα «χαρτιά» ; Είναι (όλοι) οι «αγράμματοι», άχρηστοι και απλώς «ανειδίκευτοι» εργάτες; Υπάρχουν σήμερα «αγράμματοι» και δη ούτε καν απόφοιτοι Λυκείου, που αξίζουν ίσως όσο δεκάδες πτυχιούχοι;

Πριν δώσουμε μια απάντηση θα πρότεινα να σκεφτούμε : Είχε (ανάγκη να) «σπουδάσει» θέατρο και κινηματογράφο π.χ. ο Θανάσης Βέγγος ; Ή οι ερμηνείες του ήταν αποτέλεσμα φυσικού ταλέντου και πολύ σκληρής (πρακτικοθεωρητικής) δουλειάς («αυτοεπιμόρφωσης» θα το λέγαμε σήμερα) ;

Είχαν (ανάγκη να) «σπουδάσουν» και να λάβουν «χαρτιά» Αρχιτεκτονικής οι αρχιμάστορες («με τους εξήντα και μαθητάδες») που έχτισαν π.χ. τα Ζαγοροχώρια της Ηπείρου ;

Είχε (ανάγκη να) «σπουδάσει» για να επιβεβαιώσει την πολεμική του δεινότητα π.χ. ο Σαρακατσάνος (νόθος γιός της καλογριάς) Γεώργιος Καραϊσκάκης;

Είχε π.χ ένας Χρήστος Ζώτος ή έχουν π.χ. ένας Κώστας Ζέρβας, ένας Κυριάκος Γκουβέντας, ένας Παναγιώτης Λάλεζας (ανάγκη να) «πιστοποιήσουν» εγγράφως και δια Νόμου (ή έστω δια … Π.Δ.) τις απύθμενες και ουσιαστικές τους γνώσεις στο πεδίο (και όχι μόνο στα αμφιθέατρα) της Τέχνης τους;

Κοντολογής, το πρόβλημα συνάπτεται με το μέγα ζητούμενο : Προφορικότητα και βιωματική γνώση VS/ή «εγγραμματοσύνη» και ακαδημαϊκότητα. Κείται δηλ. πολύ πέραν της επικαιρότητας (και των σκοπιμοτήτων της). Και σε αυτό το μέγα ζητούμενο ο καθένας, πολίτης και πολιτεία, οφείλει να σκεφτεί και να δώσει τις αρμόζουσες απαντήσεις.
Σε όσους, τυχόν, ήθελαν υποστηρίξει ότι δήθεν «παρελθοντολογώ» σημειώνω, προεισαγωγικώς, ότι πολλά Ιδρύματα του Εξωτερικού εξετάζουν και αξιολογούν πλέον όχι τόσο/μόνο τα τυπκά «χαρτιά», όσο τις ουσιαστικές δεξιότητες των υποψηφίων τους.

Υ.Γ.
Αφορμή για το κείμενο έλαβα από αυτό το 6΄ βιντεάκι του «Λάλεζα των βουνών» (όπως ο ίδιος αυτοχαρακτηρίζεται με αρκετή δόση ειρωνείας και πικρίας, νομίζω, διότι -εξ όσων γνωρίζω- αυτός μαζί με άλλους «αγράμματους», που προανέφερα δίδαξαν, ως «εμπειροτέχνες», στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση και δη στο «στήσιμο» νέων θεσμών της ειδικότητάς τους, πριν εξοβελιστούν από τους ποικίλους «φαναριώτες» του είδους). Φρονώ, όθεν, ότι το μικρό αυτό βίντεο ισούται με διδακτορική διατριβή κατάφορτη βιβλιογραφικών αναφορών και άλλων «τυπικών» εγκυρότητας και «σοφίας».

[ (Ούτε καν) απόφοιτοι Λυκείου ! του δρα Γιάννη Βρύζα. ]

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2023 | Φωτογραφία από το Pixabay