Δεν πιστεύω στο Πάσχα, δεν διαθέτω καμία πίστη αλλά από πάντα μια μεγάλη ανάγκη να ανακατευτώ με ευλαβείς πιστούς. Σέβομαι ιδιαίτερα πολύ, όσους μέσω της θρησκευτικής γιορτής εκφράζουν το σεβασμό τους, αλλά όχι όσους δεν νηστεύουν από επιθυμίες. Όταν ήμουν πιτσιρίκος, η χειρότερη ώρα ήταν που με ξυπνούσαν και μου φορούσαν τα καλά μου για την Ανάσταση. Εκεί με επίπλητταν να προσέχω τη λαμπάδα για να μην κάψω τη κυρία μπροστά μου που ειχε ντυθεί λατέρνα.
Με ένα διάλειμμα πολλών ετών διαπίστωσα ότι δεν άλλαξαν πολλά από τότε. Οι παπάδες ευτραφείς ήταν, υπέρβαροι γίνανε και από το κερί περάσαμε στο σύμβολο της Jabo – λαμπάδας – Barbie. (Κατά τα άλλα πάντα παραμένει το πιο μεγάλο θέατρο εθελοτυφλίας, με τους ηθοποιούς να κραυγάζουν και να ασπάζονται ο ένας τον άλλον.)
Κάποτε με οδήγησε το τρένο της φυγής στο Όρος, μακριά από τα μοναστήρια σε μια ασκητική κοινότητα. Την πρωινή λειτουργία εκείνης της Κυριακής, με το πρώτο φως-ακτίνα λέιζερ να σκίζει τα σκοτάδια, κρυμμένος σε ένα στασίδι, θες τα λιβάνια, θες οι θείες μορφές κάποιων ασκητών, θες οι μελωδικές φωνές, θέλεις κάτι άλλο που δεν εννοώ, με γέμισαν δάκρυα, τι δάκρυα… ένα κλάμα με αναφιλητά σαν μωρό παιδί για πολύ-πολύ ώρα. Ευτυχώς ή δυστυχώς, τα κατακόκκινα μάτια μου τα πήρα κι έφυγα τρέχοντας στο αμέσως επόμενο δίωρο όταν στεκόμουν αμίλητος ανάμεσα στους ευλαβείς επισκέπτες. (Από σεβασμό για όσα πιστεύουν, για αγγέλους που γίναν χτίστες και για βελζεβούλια που πετούσαν στο δωμάτιο του μοναχού, βούλωσα το στόμα μου και καθόμουν εξαντλημένος αλλά και βαθύτατα ανακουφισμένος στη γωνιά μου. Και παρακολουθούσα…)
Εκλεκτός οικογενειάρχης, πετυχημένος επιχειρηματίας, με δύο παιδιά ξεκίνησε την κουβέντα: «Εμένα αδέλφια η σημερινή μέρα με γέμισε ελπίδα, χαίρομαι που σας γνώρισα, που είμαστε έτσι εδώ όλοι παρέα». Αισθανόμουνα σχεδόν μια ταύτιση μέχρι εκείνη την ώρα… «Θα μου λείψετε τώρα που θα βγω έξω (απο το Όρος εννοούσε) και θα βρεθώ πάλι ανάμεσα σε αυτές!!!!! Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, εγώ όποιο θηλυκό συναντώ τις πρώτες ώρες, κάθε φορά που φεύγω από εδώ, βρωμάει, όλες βρωμιάρες είναι»…!!!!!!! Και όλοι συμφώνησαν προσθέτοντας και άλλα, που είναι εμετικό να ακούς από ανθρώπους 30, 40- και. Την έκανα με χίλια από τους φρενοβλαβείς. (Γκρινιάζω πολύ, το ξέρω, αλλά σκάω όταν βλέπω όλο και περισσότερα κεριά να σηκώνονται για να κρυφτούν από πίσω, όσα γίνονται αλλά δεν λέγονται)
Κατανοώ ότι πολλοί χρησιμοποιούν σαν άλλοθι τη θρησκευτική γιορτή για να βγούνε να ξεσκάσουν, να περάσουν καλά. Και η αλήθεια είναι πως μόνο στη δεύτερη κατηγορία μπορώ να εντάξω την παρουσία μου. Έχω καλές αναμνήσεις αλλά ο νοσηρός ψυχισμός μου με οδήγησε και σε μέρη που συνηθίζεται να πηγαίνεις τέτοιες μέρες και καταριόμουν την ώρα που έφυγα από το σπίτι μου. Είδα δουλικούς ανθρώπους να απευθύνονται με ύφος αφέντη προς υπηρέτη σε ταλαίπωρους σερβιτόρους. Μεγάλα τραπεζώματα που μετά το σαβούρωμα, ξεκινάνε πρόστυχα ανέκδοτα, πονηρά βλέμματα, ενώ οι γυναίκες συνειδητά αποσύρονται για να πουν τα δικά τους. («Ξέρεις τι καλό παιδί είναι; Κουβαρντάς, χωρατατζής!»)
Προτιμώ την πόλη που ερημώνει από τη θορυβώδη παθολογία της και ας καταντήσω να βλέπω στην τηλεόραση βλαμμένους να αυτομαστιγώνονται. Η αλήθεια είναι ότι πολύ θα ‘θελα να βάλω μπάρες στην είσοδο στην μεγάλη επιστροφή, για να παραμείνουν όσοι γίνεται περισσότεροι στα χωριά τους, «νοσταλγοί της φύσης». Επιλεκτικά να επιτρέπεται η επάνοδος μόνο σε όσους έχουν γράψει στο κοντέρ ώρες περιήγησης σε παραλία, πάρκα, περιαστικά δάση της πόλης. Προτιμότερο από το να κάνεις διακοπές από τη ζωή 3 μέρες για να την εξωραΐσεις τις λοιπές 355… (Τα όνειρα δεν σε κυνηγούν, εσύ πρέπει να τα πάρεις στο κατόπι)
Συν όλα τα άλλα, τέτοιες μέρες πρέπει να αποφύγεις και τους καλοσυνάτους φίλους που επιμένουν να πας μαζί τους για να μην είσαι μόνος. Συγκινητικό και επιπλέον πολύ ποθητό θα ήταν, αν μαζί δεν έσερναν καμμιά δεκαριά υποχρεώσεις. (Ανθρώπους που δεν επέλεξες να δεις όλο το χρόνο γιατί να τους φας στη μάπα σε γιορτινή συσκευασία;)
Κάποιοι σε μια απέλπιδα προσπάθεια επιλέξαμε αυτή τη ζωή από το να μας καταδυναστεύει η μετά θάνατο ελπίδα. Γι’ αυτό και μάθαμε κουπί. Δεν έχω καμία πίστη, πιστεύω πολύ σε κάποιους, έχω επιστήθιες φιλίες που με συγκινούν, ερωτεύομαι και δίνομαι σε ό, τι τραβάει την ψυχή μου, κάνω πολλά λάθη και πληγώνω ανθρώπους αναζητώντας πάντα να ανακατευτώ με την παρέα αυτών που δίνονται, που ψάχνονται, μήπως τα πράγματα είναι κι αλλιώς. (Κατανοώ όσους έχουν μια πίστη, αλλά σέβομαι μόνο όσους την εφαρμόζουν στη ζωή τους).
Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
