Η διάθεση αρνητική για τα πάντα. Πεζοδρομήθηκε η Αγίας Σοφίας και ακούς διαμαρτυρίες για το από πού θα περνάμε τώρα με το αυτοκίνητο μας. Έβαλε ο δήμος παγκάκια στο πεζοδρόμιο στην Τσιμισκή και τα σχόλια συναγωνίζονται σε μιζέρια: είναι κόκκινα (!!!!) δεν έχουν ντιζάιν, ποιος να κάθεται στη μέση του δρόμου (!!!), δεν είναι αναπαυτικά, δεν κολλάνε στην αισθητική του δρόμου. Χαλασμένοι από τις εξελίξεις στην οικονομία, πρόθυμα εξοστρακίζουμε το βλέμμα μας από κάθε καλό που γίνεται.
Όπου και να γυρίσεις θα ακούσεις ανάθεμα για τους 300, ενώ ταυτόχρονα θα δεις να ξεχειλίζει η απεγνωσμένη αναμονή μιας κάποιας λύσης. Αλλά είναι ως και γελοίο να μπαίνει κανείς στη διαδικασία να περιμένεις λύσεις από αυτούς που αναθεματίζει… από πολιτικούς επιπέδου Παπανδρέου, Σαμαρά, Τσίπρα, Παπαρήγα … Αν και ο καθένας έχει καλλιεργήσει το προσωπικό του προφίλ, όλοι τους είναι βγαλμένοι από το ίδιο καλούπι. Τραγικά κατώτεροι των περιστάσεων πάσχουν από κομματική τύφλωση και χρόνια αδυναμία αντίληψης την ιστορικής τους θέση. Αυτοί θα μας σώσουν;
Στεκόμαστε αμήχανοι και παρακολουθούμε τις εξελίξεις. Προσδοκώντας τι; Κάποιον εμπνευσμένο αμόλυντο ηγέτη που θα αλλάξει ως δια μαγείας τα πράγματα; Κάποιον που ορίζουν αυτοί που απορρίπτουμε; Τρελό δεν είναι; H λογική μου λέει ότι μπροστά θα μπούνε κάποιος κάποιοι που θα είναι είτε μεγάλα λαμόγια είτε θα χρησιμεύσουν ως σάκος του μποξ, μέχρι να συνηθίσουμε τη νέα κατάσταση.
“Δεν είμαι καλά αυτές τις μέρες πρέπει να πάω για ένα shopping therapy…” έτσι ονομάσαμε την καταναλωτική μανία και ηρεμήσαμε που βρήκαμε τη λέξη… Προερχόμαστε από έναν κόσμο που θεωρητικά επιτρέπονται τα πάντα, και τα πάντα δικαιολογούνται. Παρακολουθητές της ζωής μέσα από τα παράθυρα της τηλεόρασης, με λαιμαργία μάθαμε να βλέπουμε εικόνες, να δημιουργούμε επιθυμίες, για να χορταίνουμε ζωή.
Ο κόσμος και κατά συνέπεια και η ζωή μας αλλάζει, για την ακρίβεια σκάει με τη δύναμη μιας αστραπής. Αντί να αναλύεις το πώς και το γιατί καλύτερα να οραματιστείς ένα καλύτερο αύριο. Αντί να σκέφτεσαι τι θα χάσουμε, να μπεις στη διαδικασία να δεις τι μπορούμε να κερδίσουμε από αυτή την αλλαγή.
Εγώ, ποιος είμαι, τι μπορώ να κάνω, τι μας περιμένει, τι θα συμβεί, τι θα απογίνουμε… Κενές και άθλιες φοβικές γενικότητες. Όποιος μου μιλά για τους φόβους του μέλλοντος, τον κατατάσσω στους ευτυχισμένος του παρόντος που πάσχουν από άγνοια.
Όποιος πιστεύει ότι είναι δυστυχής γιατί έχει λίγα ευρώ, ότι του φταίει η άδικη μοίρα και η κακούργα η τύχη για όσα του συμβαίνουν… τότε τον προκαλώ, να πάμε μια βόλτα στο θεαγένειο (το νοσοκομείο που φιλοξενεί τους περισσότερους καρκινοπαθείς στη Θεσσαλονίκη). Να κοιτάξει κατάματα τα ερείπια που χαμένα περιφέρονται αναμένοντας τις επόμενες ακτινοβολίες που ελπίζουν να τους δώσουν ζωή. Αν πιστεύει ότι είναι σε χειρότερη μοίρα, ας αλλάξει θέση μαζί τους. Και αν αυτό φαίνεται βαρύ, ας αλλάξει θέση με έναν που στερείται το φως ή είναι καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καρότσι.… Αλλιώς πρέπει να ξανασκεφτεί πολύ, πια θα είναι η επόμενη φορά που θα δηλώσει δυστυχής…
Σημασία έχει ότι και να συμβαίνει, να συνειδητοποιείς πως είσαι ακόμη ζωντανός και για αυτό έχεις δικαίωμα να παλεύεις και να ελπίζεις. Κανείς πολιτικός δεν θα σε σώσει, κανείς δεν πρόκειται να σου στρώσει το δρόμο, παρά μόνο εσύ ο ίδιος. Αρκεί να πιστέψεις ότι μπορείς να αλλάξεις πολλά και να κάψεις αυτά που σε κάνανε δυστυχή, να διαλύσεις τους τεχνητούς παραδείσους που σε κοίμισαν και να γκρεμίσεις από το θρόνο τους, όλους αυτούς που αποδείχτηκαν λιγότεροι από το καθήκον τους. Και πάνω σε αυτά τα ερείπια να χτίσεις…να χτίσω, να χτίσουμε.
Κάθε φορά που σκοντάφτω σε μια θλιβερή αντιξοότητα επαναλαμβάνω συνέχεια ότι μπορώ ακόμα να περπατώ, να μιλώ, να ακούω, να βλέπω, να μυρίζω, να σκέφτομαι, πράγματα απλά συνηθισμένα προβλέψιμα … και μέσα στους ρύπους και το κυκλοφοριακό να απολαμβάνω σαν ανάσα τη λιακάδα, το ανθισμένο γιασεμί, τον πρωινό καφέ. Ασήμαντα πράγματα για τη πλειοψηφία, αλλά ένα ολόκληρο σύμπαν για όποιον συνειδητοποιεί ότι έστω και σε εποχές που επανέρχεται ο κανιβαλισμός του “ο θάνατος σου η ζωή μου (σε αξίες, φίλους, ερωμένες, εραστές)” είναι παρόλα αυτά μεγάλη ευτυχία να ζεις και να αγωνίζεσαι.
θα μπορούσε κάποιος πολύ εύκολα να διαστρεβλώσει το νόημα αυτού του κειμένου, βάζοντας πάνω του, τον μανδύα ενός παλιομοδίτικου ρομαντισμού… Αλλά ακριβώς αυτό είναι που λείπει. Απουσιάζει ο ρομαντισμός από την πολιτική, την κοινωνική μας ζωή. Αυτός αποτελεί την κινητήρια δύναμη για να έχεις ένα όραμα, να πιστεύεις σε κάτι καλύτερο.
Αντιρρήσεις;
Σ.
ss@cityportal.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
