«Παρασκευή βράδυ», Εμμανουέλ Μπερνχάιμ (Τα αγαπημένα μας βιβλία)

«Παρασκευή βράδυ», Εμμανουέλ Μπερνχάιμ

Μία κόκκινη φούστα που δεν φορέθηκε ποτέ, τρία βιβλία που διαβάστηκαν και ξεχάστηκαν, ένα μείγμα από γοητευτικές μυρωδιές, στιγμές ηρεμίας και ζεστασιάς με μουσική, μέσα σε ένα ακινητοποιημένο, αγαπημένο αυτοκίνητο που πρόκειται να πουληθεί, ένα φλας για δεξιά που σβήνει, ένα χαμόγελο που παίρνει τη θέση όλου του προσώπου, ήχοι άγνωστοι και μια ιστορία που δεν θα ειπωθεί ποτέ σε κανέναν.
 

Η ιστορία διαδραματίζεται μια Παρασκευή βράδυ στο Παρίσι, την παραμονή μιας μετακόμισης για την κεντρική ηρωίδα, της μετακόμισης για την πρώτη συγκατοίκηση με τον καλό της, που αναμένεται με λαχτάρα. Η Λωρ, απασχολημένη με τις τελευταίες εκκρεμότητες κι έχοντας ξεχάσει την προγραμματισμένη απεργία των ΜΜΜ, ξεκινάει να πάει στο σπίτι φίλων που την έχουν καλέσει για δείπνο. Στη διαδρομή συναντάει ένα (πάντα γοητευτικό το άτιμο) Παρίσι που παραλύει χωρίς το μετρό του, κόσμο που δεν μπορεί να γυρίσει στο σπίτι του και περπατάει ατέλειωτες ώρες ή διανυκτερεύει στα καφέ, ακινητοποιημένα αυτοκίνητα στις μεγάλες λεωφόρους. Κι όλα αυτά σε μια εποχή χωρίς κινητά, όταν αρκεί να ακυρώσεις ένα δείπνο από ένα καρτοτηλέφωνο στο δρόμο και να έχεις μια βραδιά απόλυτης ελευθερίας, χωρίς να ανησυχήσει και να αναστατωθεί κανείς.

Και σε μια εποχή επίσης που είναι απλό και καθόλου περίεργο να κάνεις ωτοστόπ σε μια μεγαλούπολη χωρίς συγκοινωνίες. Ή να πάρεις στο αυτοκίνητό σου κάποιον που κάνει ωτοστόπ. Έναν Φρεντερίκ, με γκρίζα μαλλιά και δερμάτινο πανωφόρι, που φέρνει τα πράγματα άνω κάτω. Ή ίσως και όχι.

Το λέω από τώρα για να μην πάει ο νους σας αλλού: η ιστορία δεν είναι θρίλερ. Κανείς δεν πεθαίνει, κανείς δεν βγάζει μαχαίρι, κανείς δεν βιάζεται ή εκβιάζεται, κανείς δεν είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι. Δεν είναι ούτε τσόντα, σε καμία περίπτωση, ούτε καν κουλτουριάρικη. Είναι μια ερωτική ιστορία, που συμβαίνει μια Παρασκευή βράδυ. Ως εκεί.
 

Είναι η τρίτη φορά που διαβάζω αυτό το βιβλιαράκι –ούτε 100 σελίδες, μονορούφι πάει. Οι τρεις αναγνώσεις απείχαν μαζί τους περισσότερα από δέκα χρόνια. Δεν θα πω εδώ ποια ήταν η εντύπωσή μου κάθε φορά, το κρατάω για τις συζητήσεις από κοντά, έχουν άλλη χάρη. Ομολογώ πάντως πως δίστασα να το πιάσω, είχα από τη μια την περιέργεια πώς θα μου φανεί αυτή τη φορά, από την άλλη τον δισταγμό με τη φωνή αγαπημένου βιβλιόφιλου φίλου «μην ταράζεις τα βιβλία που διάβασες μικρή, είναι πιο πιθανό να χάσεις μια καλή ανάμνηση». Η τρίτη ανάγνωση πάντως ήταν με τον δικό της τρόπο απολαυστική. Αλλά ταυτόχρονα υπήρξε και η επιβεβαίωση ότι ωριμάζει κανείς αναγνωστικά στους δρόμους που έχει διαλέξει, ότι να πάρει η ευχή σου βγαίνει μερικές φορές να ρισκάρεις, ότι ένα καλό βιβλίο, ακόμα κι όταν δεν έχει τη σφραγίδα και την αποδοχή του «κλασικού», μπορεί να σου πει άλλα πράγματα ανάλογα με την εποχή, τη διάθεση, τις πρόσφατες ή σημαντικές εμπειρίες της ζωής σου, αναγνωστικής ή πραγματικής.

«Παρασκευή βραδύ»  Σε ποιους προτείνω το βιβλίο

Σε όσους αγαπούν τις μικρές, ερωτικές ιστορίες, τις ανατροπές στην πλοκή, τις ήσυχες

αφηγήσεις. Σε όσους αντιλαμβάνονται ότι η ζωή και τα συναισθήματα δεν έχουν

βεβαιότητες και απολυτότητες, ότι μπορούν να συνυπάρχουν δυνατά συναισθήματα, ότι

αυτό που βρίσκεται ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο δεν είναι γκρι (ούτε οι χίλιες

αποχρώσεις του!) αλλά πολύχρωμο. Και σε όσους αγαπούν το Παρισάκι.

Δεν το συνιστώ σε μονογαμικούς με αυτοπεποίθηση, ανασφαλείς και ζηλιάρηδες, μην το

διαβάσετε, θα τρώγεστε με τα ρούχα σας.

Προτείνει η Μαρία Τριανταφυλλάκη