– Τι ομάδα είσαι;
– Κίτρινη, κόκκινη, πράσινη, μπλε.
Η απάντηση πληρώθηκε με αίμα. Ήταν μόνο δέκα εννέα. Οι δολοφόνοι, εποχούμενοι, δυσαρεστήθηκαν με το χρώμα που ξεστόμισε ο νεαρός κι έδρασαν αστραπιαία, σαν άλλοι τζιχαντιστές. Με δρεπάνι αφαίρεσαν μια ζωή. Κι εξαφανίστηκαν. Στην πολιτισμένη κοινωνία του 2022, στην ευρωπαϊκή γωνιά, όπου μεγαλώνουν τα κτήρια και μικραίνουν οι άνθρωποι, γίνονται τιποτένιοι, ανάξιοι ν’ ανήκουν στους homosapiέντες.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ Όλα τα νέα και οι εξελίξεις στην υπόθεση δολοφονίας του 19χρονου Άλκη
Τι αυριανές ελπίδες να έχουμε για μια κοινωνία που ανέχεται εγκλήματα; Τι αύριο ξημερώνει για τα παιδιά που μεγαλώνουν με τη λάμψη της βίας στα μάτια; Με «ρεαλιστικά» video games, που δίνουν ρόλους φονιάδων και καταστροφέων σε συνθήκες εικονικής πραγματικότητας; Με την καθοδηγούμενη βία του «οργισμένου πολίτη;».
Υπάρχουν μέσα ενημέρωσης στην επικράτεια, των οποίων οι εκπομπές ξεβράζουν οπαδική μαγκιά, μίσος οπαδικό είτε πολιτικής είτε γηπέδων, τοπικισμό και απομονωτισμό. Που διαστρέφουν συστηματικά την πραγματικότητα, που συκοφαντούν αναίσχυντα ανθρώπους, που απειλούν συγκαλυμμένα ή απροκάλυπτα, που βρίζουν τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό, που υπονομεύουν την όποια προσπάθεια να βγούμε από τον πανδημικό εφιάλτη. Αυτοί οι κατευθυνόμενοι προπαγανδιστές της ομαλότητας και όλες οι εκπομπές – σκουπιδοτενεκέδες, δεν θα υπήρχαν εάν δεν συμμετείχαν πρόθυμα (κάποιοι μάλιστα συνωθούνται) σε αυτές, επώνυμοι πολίτες, ακόμη και άνθρωποι που έχουν θεσμικό ρόλο στο κράτος. Θα ήταν απούσες όλες οι on line χειριστικές φωνές – γραφές, εάν δεν τις στήριζαν οι χορηγοί τους.
Υπάρχουν, λοιπόν, ευθύνες γι’ αυτά που συμβαίνουν στη χώρα και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε καθημερινά και, δυστυχώς, προοδευτικά θα χειροτερεύει η κατάσταση. Κι εμείς θα μένουμε στην είδηση, στον αποτροπιασμό, στις συζητήσεις και στις έρευνες που, εάν κι εφόσον, θα βγει το πόρισμα και θα αποδοθεί δικαιοσύνη.
Και θα πάμε παρακάτω, σε ήσσονος σημασίας ειδήσεις, σε θέματα που κουκουλώνουν τη δυσωδία. Στην εποχή μας, άλλωστε, ρυθμιστικός παράγοντας αποδοχής ή απόρριψης του οτιδήποτε αφορά τη χώρα μας είναι τα κοινωνικά δίκτυα. Καταλαμβάνουν εξαπίνης τους πάντες και τα πάντα. Σαρωτικά. Ασύδοτα. Άπληστα. Εγκληματικά. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, υποκαθιστούν τη δημοσιογραφία με ψιθύρους, την ευθύνη του δημόσιου λόγου με ψευδώνυμες μαχαιριές, το ρεπορτάζ με συνωμοσιολογία και την επιστημονική γνώση με θρασύτατη άγνοια.
Όσο διογκώνεται το φαινόμενο που αποδέχονται απριόρι οι πολιτισμένοι λαοί, τόσο δημιουργείται «οικοσύστημα». Τόσο αποχαλινώνεται ο αγύρτης που μένει ασυμμάζευτος , ατιμώρητος και τόσο δοξάζεται από εκείνους που του μοιάζουν στο ζεστό παχνί του «τοίχου» του. Στο τέλος εκλέγει έναν επικίνδυνο ηγέτη, όπως Αμερική. Εκλέγει την ευχάριστη χοντροκοπιά του λαϊκισμού, τη δημαγωγία των έξαλλων tweets. Διαλέγει ν’ ακούσει μέντορες που του λένε ότι «θα δροσίσει», ενώ λιώνουν οι αρχαίοι πάγοι. Του λένε ότι η πανδημία είναι γρίπη κοινή, θα περάσει, ενώ θάβει τον πατέρα του στην εκατόμβη του κορωνοϊού.
Είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγει ένας μέσος άνθρωπος από αυτόν τον φαύλο κύκλο των social media. Κάθεται μόνος μπροστά στην οθόνη, νωθρός, παθητικός δέκτης ή ενεργητικός πομπός και γράφει, επιδοκιμάζει με like, αποδοκιμάζει με οργίλες φράσεις ή σχήματα – σύμβολα , χάσκει για ό,τι εισχωρήσει αδιαμόρφωτο στον εγκέφαλό του, σπάργανα ή απολειφάδια μιας νόησης αναιμικής, που πασχίζει να επιπλεύσει ανάμεσα στις αλλεπάλληλες αναρτήσεις. Κατάσταση πολιορκίας!
Από το «μαθητικό κίνημα» που δίχασε γονείς και εκπαιδευτικούς, τα φοιτητικά κορωνοπάρτυ με τις χιλιάδες οπαδούς νεαρής ηλικίας, έως τη σύνοδο κορυφής για τα ελληνοτουρκικά, ο διχασμός γλεντάει τους Έλληνες. Στην πρώτη περίπτωση τα θύματα είναι οι ίδιοι οι μαθητές, οι διαθέτοντες τη λογική ενός ανήλικου παιδιού και τον ενθουσιασμό ή φανατισμό ενός ανώριμου χειραγωγημένου νέου. Είδαμε κι ακούσαμε αποσβολωμένοι, από λεκτικούς τραμπουκισμούς, λυκηθμούς αγέλης μεθυσμένων από ντεσιμπέλ και αλκοόλ, έως σοβαρές συγκρούσεις σώμα με σώμα.
Στο ζήτημα των ελληνονατοϊκων κινήσεων στο ζήτημα της διένεξης Ρωσίας- Ουκρανίας δε, οι επαΐοντες «ξερόλες» των κοινωνικών δικτύων αναλύουν, αναθεματίζουν ή επιχαίρουν για τα διαμειφθέντα μεταξύ Ελλάδας- Ουκρανίας στο καυτό της εμπλοκής- απεμπλοκής συμμαχικών δυνάμεων- Ρωσίας.
Διαβάσαμε ότι «Η Ελλάδα είναι υπέρ της αποκλιμάκωσης της έντασης μεταξύ Ρωσίας – Ουκρανίας. Η Ελλάδα για λόγους αρχής είναι πάντοτε υπέρ της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας όλων των κρατών, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, σύμφωνα με το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και, τέλος, ότι η Ελλάδα τάχθηκε και τάσσεται και υπέρ της αποκλιμάκωσης της έντασης στην περιοχή αυτή. Διατηρούμε διαύλους επικοινωνίας με όλους τους εμπλεκομένους».
Από εκεί και μετά οι πολίτες ανέλαβαν δράση. Ναι μεν «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά» αλλά πολλοί προτίμησαν, φρόνιμα, την απόδραση από το μέτωπο των κοινωνικών δικτύων, παρά την όποια δράση.
Πάντως, ο διχασμός είναι παρών, δίχως διακοπή, επειδή ίδιον του ανθρώπινου χαρακτήρα είναι η μονίμως ανικανοποίητη επιθυμία του. Παρότι, για παράδειγμα, το μνημείο της Ακρόπολης είναι οικουμενικό, εμείς το οικειοποιηθήκαμε, όπως καθετί παγκόσμιας εμβέλειας και σχολιάζουμε οπωσδήποτε την όποια καινούργια παρέμβαση, σύμφωνα με τις ορέξεις μας.
Αν, όμως, καταλήξουμε ότι η λογική κρίση είναι ολοκληρωτικά υποκειμενική, τότε η κοινή λογική, η φρόνηση, παύουν να έχουν λόγο ύπαρξης. Διότι προς τι να μελετάμε κάτι, να προσπαθούμε να διατυπώσουμε ορισμούς ή να επιχειρηματολογήσουμε υπέρ της μίας ή της άλλης άποψης, αν τελικά ο τόπος της ορθής κρίσης βρίσκεται αποκλειστικά στο υποκείμενο;
Περί ορέξεως, ουδείς λόγος; | Γράφει ο Παύλος Λεμοντζής | cityportal.gr
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
