ποιος έχει όρεξη για φλέρτ και ζουζουνιές?

Σήμερα το πρωί στο αστικό καθώς νύσταζα πολύ και έβριζα τα ραδιόφωνα της πόλης που δεν παίζουν καμιά μουσική της προκοπής , είδα μπροστά μου την Πλατεία Ναυαρίνου. Τα απομεινάρια από το ανάκτορο του Γαλέριου , στο βάθος η Ροτόντα (η οποία, αν δεν το ξέρεις-στο λέω εγώ να το μάθεις- χτίστηκε για να γίνει μαυσωλείο του Γαλέριου, μην τον φάνε οι δρόμοι τον Αυτοκράτορα, είπε να τα έχει κοντά) και τέρμα στο βάθος τα τείχη και ξαφνικά σκέφτηκα τι όμορφη που είναι η πόλη μου και πόσο μου αρέσει να ζω εδώ. Σου έχει τύχει κι εσένα να περπατάς στην παραλία, να βλέπεις τη θάλασσα και να σκέφτεσαι πως αυτή την πόλη δεν την αλλάζεις με τίποτα, και να χαμογελάς.

Κοίταξα τριγύρω μου και είδα ανθρώπους συνοφρυωμένους και σκεφτικούς. Θα μου πεις, σε αστικό είσαι κοπελιά, τι θες να κάνουν? Να χορεύουν? Δεν είναι όμως το ίδιο, δε μπορεί να μην το έχεις παρατηρήσει κι εσύ. Όλοι ξεφυσάμε αγχωμένοι γιατί η δουλεία δεν πάει πολύ καλά, τα χρήματα τελειώνουν μέχρι να καταλάβεις πως τα πήρες και τώρα που το σκέφτεσαι δε θυμάσαι πότε ένιωσες στ αλήθεια χαλαρός και ξένοιαστος.

Με τέτοιο δυσοίωνη ατμόσφαιρα ποιος έχει όρεξη για φλέρτ και ζουζουνιές. Εδώ σου λέω δεν έχω όρεξη για τίποτα, ποιο φλέρτ να σκεφτώ. Άσε που άμα έχεις φάει τα μούτρα σου πέντε – έξι φορές, μετά διστάζεις και να μπεις σε διαδικασία. Σκέφτεσαι που πάω ο καραμήτρος, μια από τα ίδια θα είναι πάλι και στο τέλος θα μουντζώνομαι που ασχολήθηκα. Οπότε κάτσε στα αυγά σου και μην ξεθαρρεύεις. Αυτό είναι το πιο ενοχλητικό απ όλα νομίζω. Έχουμε χάσει τον ενθουσιασμό μας, τον αυθορμητισμό μας, αυτό που στα 25 σε έκανε να κάνεις ταξίδια πέντε ωρών για να πιείς καφέ με κάποιον που σου είχε λείψει, που έκανες σχέση με χιλιάδες χιλιόμετρα απόσταση γιατί σου έφτανε να ακούς τη φωνή του για να φτιάχνει η μέρα σου και τώρα έχεις σπίτι αμάξι και εξοχικό και το χειλάκι σου δε σκάει ούτε για πλάκα. Λείπει η μαγεία, λίγη χρυσόσκονη ρε παιδί μου. Κάτι να σε παρασύρει , να σε κάνει να νιώσεις πως δεν είναι όλα ίδια, βαρετά και απογοητευτικά στο φινάλε. Πως όλοι δεν είναι ίδιοι και πως όλες δεν είναι κότες.

Από την άλλη βέβαια, δε γίνεται τίποτα στη ζωή μαγικά, ούτε όλα διορθώνονται από μόνα τους χωρίς να κουνήσεις το χεράκι σου. Μήπως πρέπει να ψάξουμε μέσα μας για τον χαμένο ενθουσιασμό μας? Μήπως το να παραιτηθείς και να συμβιβαστείς με την ξενερωτίλα που μας δέρνει δεν είναι λύση? Ποιος μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου αν όχι εσύ. Είναι λάθος να περιμένεις από έναν άνθρωπο να μπει στη ζωή σου και να στην αλλάξει μαγικά. Τα μόνο που μπορεί να κάνει είναι να την ομορφύνει αλλά πες μου, ποιος θέλει δίπλα του έναν άνθρωπο παραδομένο στη ζωή και στη γκρίνια.

Όλα μοιάζουν πιο όμορφα όταν στην Αριστοτέλους έχει καθαρή ατμόσφαιρα και διακρίνεται στο βάθος ο Όλυμπος. Σου δίνει την αίσθηση ότι κάτι υπάρχει εκεί μακριά, κάτι που το βλέπεις. Αν θες να το δεις καλύτερα, πλησίασε το. Έτσι είναι όλα στη ζωή. Πρέπει να πλησιάσεις για να τα δεις καλά και όπως λέει και η γιαγιά μου, αν δεν βρέξεις τον πισινό σου, ψάρια δεν πιάνεις! Οι κινέζοι λένε πως για αν θες να βοηθήσεις κάποιον που πεινάει πρέπει να τον μάθεις να ψαρεύει και όχι να του δώσεις ένα ψάρι. Το συμπέρασμα είναι πως οι κινέζοι συμφωνούν με τη γιαγιά μου πως το ψάρι είναι άριστη πηγή ωμέγα 3 και πως πρέπει να κουνήσεις τον απαυτό σου και να αναλάβεις δράση γιατί η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου.

Cristin
(glosscristin@gmail.com)