Πολάκη εσείς; Πλεύρη εμείς!

Εσείς που τσακίσατε μηχανάκια τηλεθέασης με ανοίκειες ενώσεις ανθρώπων κόντρα σε κατεστημένα, σε κοινωνικά ταμπού, σε πολιτισμικές- θρησκευτικές παλινδρομήσεις, εσείς που ανοίξατε χαραμάδες ανάμεσα σε δόγματα και κοινωνικά status, για να περάσει το παθιασμένο βέλος του παμπόνηρου φτερωτού έρωτα και να λαβώσει το ξύλο και την πέτρα ταυτόχρονα, ανασκουμπωθείτε και λαξεύστε την πένα σας.

Μετά τα αιφνίδια ρομάντζα που κάρφωσαν εκατοντάδες χιλιάδες θεατές στον καναπέ τους, για να συμπορευτούν με κομμένη την ανάσα τους στις απαγορευμένες αγάπες: Μπαλαμού και Τσιγγάνας, Ιερωμένου και Λαϊκής καλλονής, Αλβανού εργάτη και μπαξεβάνισσας κυράς του, Χριστιανού και Μουσουλμάνας, κινηματογραφικού Ορθόδοξου και αμετανόητης Εβραιοπούλας στα κατοχικά χρόνια, εσείς που κάνατε πράξη το φυσικό φαινόμενο «τα ετερώνυμα έλκονται», δώστε μια ευκαιρία να μονιάσουν τα σημερινά στρατόπεδα πολιτών. Εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων. Βάλτε έναν εκ πεποιθήσεως αρνητή, έστω ανενημέρωτο για το πώς και το γιατί, να «δαγκώσει άσχημα τη λαμαρίνα» με μια εμβολιασμένη (δις) κόρη οικογενείας που επιζητά ομοθυμαδόν και τρίτη δόση, όσο πιο γρήγορα γίνεται. Η δόση και η σειρά.

Σαφώς, θα υπάρχουν – ξέρετε εσείς- αντιπαραθέσεις, ομηρικοί καυγάδες, αποκληρώσεις (γιατί, όχι;) φίλοι κι εχθροί ένθεν κι ένθεν της «αμαρτίας» , κυνηγοί και συμπαραστάτες του ζευγαριού, καμιά απόπειρα αυτοχειρίας ή δολοφονίας, τίποτα κρυφό ξυλοφόρτωμα επί πληρωμή του ανδρός, καμιά σπιούνα άσπονδη φίλης της πρωταγωνίστριας που τα ρίχνει στον όμορφο, πλην επίμονο αρνητή, αλλά και πεθερές, συμπέθεροι, κουνιάδοι και λοιποί συγγενείς, ως γαρνιτούρα στην αψιμαχία της βελόνας με το σωτήριο ή καταστροφικό υγρό (αναλόγως την ετικέτα) και αφού κτυπήσετε σαν τη λανάρα το βαμβάκι και τις δυο πλευρές, φέρτε στην οθόνη τη δικαίωση μ’ ένα «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Και στον γάμο να φοράνε όλοι μάσκες, παρακαλώ.

Πολάκη εσείς; Πλεύρη εμείς.

Ενδιαμέσως της ιστορίας κ. Μανουσάκη μου, στριμώξτε και μια σεκάνς με πρόσωπα δημοφιλή και της επικαιρότητας. Παράδειγμα: Πολάκη εσείς; Πλεύρη εμείς. Των άκρων και οι δυο. Κρητικό μαχαίρι η γλώσσα του πρώτου, γιαταγάνι μετά φόβου Θεού, στο θηκάρι του δεύτερου. Σ’ αυτή τη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας» κ. σκηνοθέτα μου, όπως φαίνεται ολοκάθαρα εδώ και χρόνια, πολλά χρόνια, δεν ενδιαφέρει το εκλογικό σώμα- λέγε με «λαό» – η οποιαδήποτε ζοφερή κατάσταση, ο οποιοσδήποτε φονικός ιός, το οτιδήποτε μπορεί να αναχαιτίσει την πανδημία, το ποιος και πού και πότε θα μεριμνήσει να ισιώσει το θεόστραβο σύστημα υγείας, αλλά το ποιος θα ανεβεί στην κυβερνητική πλατφόρμα, από ποιο πολιτικό στρατόπεδο θα είναι ο εκλεκτός που θα παλέψει σε μια ηλίθια αψιμαχία εντυπώσεων.

Επί της ουσίας – τα ξέρετε, τι σας τα λέω- δε διασταυρώνονται ξίφη ούτε από τιτλούχα υψηλά πρόσωπα ούτε από πολίτες. « Έπεα πτερέοντα» κι απ’ τις δυο πλευρές , ενώ η λύση εξοστρακίζεται μετά ιαχών και δακρύων στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό, στις διαθεσιμότητες ανεμβολίαστων υγειονομικών και στις απαράδεκτες αντιπαραθέσεις φανατισμένων κατόχων προφίλ στο διαδίκτυο.

Διαβάζουμε, κ. Μανουσάκη μου, ότι το Σύστημα Υγείας αντέχει έξι περίπου εκατοντάδες διασωληνωμένους. Πάρτε την κάμερα και τρυπώστε σε κλινικές covid-19 . Βάλτε δεύτερους και τρίτους ρόλους να δείξουν, τάχα ασθενείς, ότι δεν υπάρχει μαγική δύναμη που αυξάνει θεαματικά τις ΜΕΘ. Περάστε μηνύματα κάτω από αγκαλιές, αγάπες, αρρώστιες, απώλειες, οδύνες. Πλέξτε, όπως όλοι οι μεγάλοι, μύθο με πραγματικότητα. Φωνάξτε ότι ο κορωνοϊός δεν μπορεί να νικηθεί με λιτανείες ούτε μπορεί να αντιμετωπιστεί με έναν νόμο, ένα άρθρο.

Δώστε σε μεγάλο όνομα- γκεστ σταρ δυο σειρές να τις απαγγείλει με θυμό, ως συνήγορος του διαβόλου ανεξαρτήτως προέλευσής του: «ζούμε σε μια κοινωνία που όχι μόνο δυσκολεύεται στην ιδέα της ανάληψης ατομικής ευθύνης, αλλά μέρος της δυσφορεί και μόνο στο άκουσμά της. Πολλοί συμπολίτες μας πιστεύουν πως δεν πρέπει να μάθουμε να ζούμε εμείς με τον ιό, αλλά να μάθει το κράτος να ζει με τον ιό. Μονόπλευρο κι ανέντιμο. Σε έξαρση οι μεταλλάξεις του ιού, σε έξαρση και οι εντάσεις, οι αντιπαλότητες, οι διαφωνίες, οι κατάρες, τα αναθέματα. Όλοι αναζητούν ενόχους και όλοι καταλογίζουν ευθύνες στους «άλλους», κανείς στον εαυτό του, στην προσωπική ευθύνη. Μήπως να το μοιράσουμε το ζήτημα κι ίσως βρεθεί μια κάποια λύση;»

Μπορείτε, κ. Μανουσάκη μου, να το πείτε κι εσείς αυτό, ως άλλος Χίτσκοκ και να γλυτώσετε την αμοιβή του δημοφιλούς αστέρα, εκτός κι αν προσφερθεί να το κάνει το γκεστ δωρεάν μ’ ένα, ας πούμε, επιπλέον γκρο- πλαν. Καλή διάθεση να υπάρχει κι ο συμβιβασμός έρχεται, όπως ακριβώς και στο φινάλε της ταινίας.

Και, για να μη σας κουράζω παραπάνω, εκεί στο ευτυχισμένο τέλος της σειράς, όταν η αληθινή αγάπη κερδίζει τη μάχη με τους μεν και τους δε, αφήστε να αιωρείται ένα ερωτηματικό. Την ανοσία της αγέλης τη θέλουμε με ή χωρίς εμβόλιο;

Μήπως να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, τους άλλους, τη ζωή, τη χαρά, την ευτυχία και ν΄ αφήσουμε τους αμετανόητους να συνωμοσιολογούν μόνοι τους;

Χωρίς κοινό, χωρίς ανόητους ξιφουλκισμούς και, κυρίως, χωρίς δηλητηριώδεις πολιτικές αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που εξυπηρετούν μόνο κομματικά συμφέροντα και τίποτα άλλο;

Σκεφτείτε το!

Γράφει ο Παύλος Λεμοντζής