Πως νιώθεις όταν βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη?

Πως νιώθεις όταν βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη? Σε αναγνωρίζεις? Οι πιο πολλοί άνθρωποι όταν κοιτάνε στον καθρέφτη τους, βλέπουν κάποιον άλλον. Κάποιον άλλον, που είναι όλα όσα θα ήθελαν οι ίδιοι να είναι. Κάτι σαν τον Tyler στο fight club. Βλέπεις το είδωλο σου με όλα τα χαρακτηριστικά που ονειρεύεσαι να έχεις , που νομίζεις πως σου λείπουν και όλα όσα θα σου άρεσε να έχεις μελλοντικά, λες και πάντα το μόνο που έχεις να περιμένεις είναι το μέλλον. Μεταθέτεις τη στιγμή της ευτυχίας σου στο μετά (μετά από τι ακριβώς?) και ποτέ δεν την κάνεις παρόν. Θα είμαι ευτυχισμένος όταν χάσω κιλά, βάλω μαλλιά, ψηλώσω δέκα πόντους (άμα τα καταφέρεις, πες μου πως) , όταν γίνω διευθυντής/ λεφτάς /σταρ Ελλάς/ καθηγητής Πανεπιστημίου και δεν αντιλαμβάνεσαι πως το παρόν σου είναι μίζερο και κλειστοφοβικό, γιατί ζεις με την προσδοκία πως κάποτε θα είσαι όλα όσα θα θελες να είσαι ή τουλάχιστον έτσι θα πιστεύεις και ξεχνάς να ζεις την κάθε μέρα σου.

Όταν ήμουν μικρή, ήθελα όταν θα μεγαλώσω να γίνω ψηλή, ξανθιά με βιολετί (αμέ) μάτια. Γύρω στα 12 το πήρα απόφαση πως δεν υπάρχει περίπτωση να γίνω ξανθιά, για βιολετί μάτια ούτε λόγος και πάλι καλά που έγινα ψηλή και παρηγορήθηκα κάπως. Δεν είναι εύκολο να δεις τον εαυτό σου όπως είναι ή ακόμα πιο δύσκολο να δεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια των ανθρώπων που σε αγαπάνε, σε θαυμάζουν ή απλά σε βρίσκουν υπέροχο γιατί βλέπουν σε σένα όλα αυτά που δε βλέπεις ή απλά δε θες να δεις.

Ένας έξυπνος άνθρωπος πρέπει να είναι σε θέση να αναγνωρίσει τις αδυναμίες του και να συγχωρεί τις αδυναμίες των άλλων ή τουλάχιστον να τις κατανοεί. Δεν είσαι το αυτοκίνητο που οδηγείς, δεν είσαι η δουλειά σου, δεν είσαι ο τραπεζικός σου λογαριασμός, δεν είσαι τα ρούχα σου, είσαι μια όμορφη μοναδική νιφάδα χιονιού που δε μοιάζει με καμία άλλη. Μόνο όταν το καταλάβεις αυτό, θα μπορέσεις να είσαι όλα πάντα ήθελες γιατί δε θα είναι αυτοσκοπός το να γίνεις κάποιος. Θα ξέρεις ποιος είσαι και θα μπορείς να έχεις όλα όσα θες σήμερα και όχι αύριο.

Έχουμε μάθει να μεταφράζουμε τις αξίες με αντικείμενα, τα αισθήματα με δώρα μεγάλης αξίας και την ευτυχία με πεντάστερα ξενοδοχεία και γρήγορα αμάξια. Ξεχνάμε πως τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν και μπορείς να είσαι αυτό που πάντα ήθελες να είσαι όταν καταλάβεις πως ίσως τελικά και να είσαι αυτό που ονειρεύεσαι αλλά δεν το έχεις συνειδητοποιήσει.

Είναι βαρετό, θλιβερό και κουραστικό να προσπαθείς να πιάσεις μια χίμαιρα που όλο απομακρύνεται. Είναι μάταιο να προσπαθείς να αφομοιώσεις κανόνες που λένε πως θα έπρεπε να ζεις για να είσαι κάποιος, και όχι πώς να είσαι ελεύθερος.

Cristin
(glosscristin@gmail.com)