Πώς τό είπατε ; «Φελλινική δημοκρατία» ;

Πώς τό είπατε ; «Φελλινική δημοκρατία» ; μήπως «φελλική» ; μήπως «φιλελληνική»; καί πάλι … «δημοκρατία» ; μήπως «δεινοκρατία» ; μήπως, λίαν προσεχώς, όπως σάς βλέπω καί μέ βλέπετε, «λιμοκρατία»;
 
Οι προσδιορισμοί γιά τό πολιτικό μας βίωμα είναι άπειροι – όσοι η φαντασία μας μπορεί νά επινοήση.

Από τή μιά, η χώρα θυμίζει όλο καί περισσότερο τίς ογκώδεις καί πλαδαρές γυναίκες σέ όλες σχεδόν τίς ταινίες τού Φελλίνι : μέ τό πληθωρικό τους τοννάζ καί τό χωρίς έκφραση βλέμμα τους πρός τό θεατή, έδειχναν νά σημαίνουν «πολλά» γιά τό σκηνοθέτη, χωρίς όμως ποτέ κανείς νά μπορή νά εξιχνιάση «τί περίπου». Έτσι καί η σημερινή Ελλάδα : φορέας, υποτίθεται, ενός πλέγματος αξιών πού ξεφύτρωσαν πρίν από χιλιετίες στήν περιοχή αυτή, σημαίνει γιά όλους «πολλά», αλλά καί, στήν πράξη, «τίποτε».

Δυστυχώς ή ευτυχώς, ζούμε σέ μιά εποχή καταρρίψεως τών συμβόλων καί υιοθετήσεως νέων, καί πιά δέν έχουμε πέραση. Είναι άλλωστε καί η λοξάρα μας : όλοι οι λαοί τού κόσμου, από καταβολής λογικής σκέψεως, εδώ, σέ αυτή τή γωνιά, μάθανε ότι ο άνθρωπος πρώτα παρατηρεί, μετά σκέπτεται, εν συνεχεία αποφασίζει, καί στό τέλος πράττει. Οι έλληνες, τό πάνε αντίστροφα : τό «πράττειν» κατ’ αρχήν, παραγράφεται : ο έλληνας ρέπει στήν «απραξία» (καί στήν «αρπαξία»). Κατά τά λοιπά, πρώτα «αποφασίζει» ό,τι κατεβάση ο νούς του, εν συνεχεία «σκέπτεται» πώς αυτό πού «αποφάσισε» μπορεί νά τεκμηριωθή λεκτικά (τό «πρακτικά», όπως είπαμε, δέν μάς πολυαφορά ! Δίνουμε σπίθες πολιτισμού εδώ, τά υλικά δέν μάς ενδιαφέρουν !), καί στό τέλος, «παρατηρεί» πόσο ορθή ήταν η απόφασή του – καί συγχαίρει εαυτόν καί τούς ομοίους του.

Πώς στό καλό νά συνεννοηθούμε μέ τούς πραγματιστές αγγλοσάξωνες καί τούς πρακτικούς καί φιλόπονους τεύτονες ; έ, καθόμαστε κι εμείς, αναλύουμε τά ίδια καί τά ίδια, καί περιμένουμε τό μάννα εξ ουρανού πού θά μάς εγγυηθή ότι η χώρα μας θά ξαναγίνη αυτό πού ήταν κάποτε : μιά πελώρια πιστωτική κάρτα χωρίς πιστωτικό όριο. Έτσι, γιά τά ωραία μας τά μάτια ! Ή διότι, όπως διατείνονται καί πολλοί οικονομολόγοι μας, άν εμείς καταστραφούμε, οι άλλοι θά καταστραφούν επίσης μετά από μάς. Καί, επομένως, τό νά δουλεύη ο Γερμανός γιά νά έχουμε εμείς τήν Πόρσε μας, είναι θέμα αυτοσυντηρήσεως (τού Γερμανού). Τί παραμύθιασμα !

Κατά τόν (Σκύθη) Ανάχαρση (τί περίεργο : τίς μοναδικές αλήθειες γιά τούς έλληνες, τίς ακούει κανείς αποκλειστικώς από ξένους), στήν Ελλάδα οι σοφοί σκέπτονται, καί οι ηλίθιοι αποφασίζουν. Προφανώς, τότε καί τώρα, θεωρούμε εαυτούς υπεράνω τών «κοινών», κι ίσως γι’ αυτό πέπρωται νά καταντήσουμε λίαν συντόμως «υποκάτω τών κυνών». Αλλά μήπως θά τό πάρουμε καί αυτό χαμπάρι ; συνηθίζει κανείς στήν κατάντια, τή διαχειρίζεται ψυχολογικά, καί στό τέλος τή φχαριστιέται κι όλας, κι εδώ στήν χώρα αυτή τήν κάνουμε καί παντιέρα – π.χ., «φτωχολογιά γιά σένα κάθε μου τραγούδι» καί τά όμοια ηθικοπλαστικά.

Τί κρίμα πού δέν μπορούμε νά είμαστε κάπως λιγώτερο φελλοί, λίγο λιγώτερο έλληνες καί λίγο περισσότερο φιλέλληνες ! Τί κρίμα πού περιμένουμε τή λύση μέσα από συνδυασμούς λέξεων καί όχι από μιά λίγη δράση ! Έτσι, σάν τούς αγανακτισμένους τής περασμένης χρονιάς, πού, αφού αναγορεύθηκαν σέ «κίνημα ιστορικής νομοτελείας», κατήντησαν στό τέλος ένας εσμός ψωραλέων καί βαρεμένων, πού διεκδικούσε τό δικαίωμά του στή λαθροβίωση !

Μέρκελ πού μάς χρειάζεται …

Leo
leonline@hotmail.gr