Ρωμαίος και Ιουλιέτα ΚΘΒΕ | Κριτική της παράστασης Αγγέλα Μάντζιου
Μοντέρνα εκδοχή του κλασσικού έργου «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», η σκηνοθετημένη ομώνυμη παράσταση του ΚθβΕ, ως εικονογραφημένη δραματουργία στον ρυθμό ενός ροκ παραμυθιού ή μιας γοτθικής ιστορίας. Την παράσταση παρακολουθήσαμε στην κεντρική σκηνή του ΚθβΕ, στο θέατρο της ΕΜΣ.
Οι ηθοποιοί ανέβηκαν στην σκηνή από τις πλαϊνές εισόδους περνώντας μπροστά από τους θεατές. Ύστερα μίλησαν με ένα τραγούδι μιας ρομαντικής ξενόγλωσσης μπαλάντας. Τραγούδησαν πολύφωνα στην κοινή των ημερών Αγγλική, σε μια σύζευξη γλωσσών (πρωτοτύπου- απόδοσης) και εποχών, μικρή εισαγωγή για να ειπωθεί αλλιώς και σε άλλο κοινό, το θεατρικό παραμύθι «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», όπως το συνέλαβε η εξασκημένη φαντασία του Άγγλου δραματουργού ποιητή Ουίλιαμ Σαίξπηρ (1564 – 1616).
Ο συμπυκνωμένος χρόνος αραίωσε σε εικόνες και πόζες ανθρώπων που κλήθηκαν να γίνουν αφηγητές και μάρτυρες μιας ιστορίας έρωτα που τον δοκίμασε η μοίρα του αναπότρεπτου θανάτου. Αυτά τα αρχετυπικά θέματα της ζωής και του έρωτα, της νιότης, της ομορφιάς, του πλούτου και της δόξας, της έχθρας, του μίσους και του θανάτου, διαπραγματεύεται αριστοτεχνικά η ξακουστή θεατρική ιστορία.
Στο πρώτο μέρος της παράστασης, εισήλθαμε στο πεδίο της δράσης σε έναν σκηνικό χώρο αποδομημένων συμβόλων: ένα αυτοκίνητο -ας ονοματιστεί δάσος, μια σκαλωσιά τομής -ας ειπωθεί δώμα-μπαλκόνι, κάμαρα ή κάστρο, δημόσιος και ιδιωτικός τόπος, μιας πόλης ή μιας οικογένειας που βρίσκεται σε έχθρα με μια άλλη, σε μια ατμόσφαιρα γιορτής σε προμάντεμα γάμων ή προοιωνισμό θανάτου. Στο δεύτερο μέρος, ο χώρος μετατοπίστηκε, η ενέργεια άλλαξε για να κλείσει ο κύκλος του σκοτεινού παραμυθιού με τον θάνατο και των δύο πρωταγωνιστών της θεατρικής ιστορίας.
Τα πρόσωπα συστήθηκαν ως χαρακτήρες– φορείς κοινωνικών ρόλων και εικόνες -σκιές και όψεις- ανθρώπων μιας μακρινής εποχής σε μια ονομαστή πόλη, την Βερόνα. Στο αφαιρετικό σκηνικό είδαμε και τον άρχοντα της πόλης ως αρχιμουσικό σε μια διασύνδεση τεχνών, μουσικής και θεάτρου, με κοινό παρονομαστή τον λόγο, ραψωδία μιας performance σε αντίστοιχη παρακολούθηση.
Η δράση όπως εξελίχθηκε σχηματικά αποτύπωσε την πλοκή του έργου και την εξέλιξη των προμηνυμάτων σε μια δυναμική κορύφωση θανάτων ανάμεσα σε θανάτους.
Οι ερμηνείες παρότι διαφορετικών εκφραστικών δυνατοτήτων και αφετηριών, ιχνογράφησαν το καθ’ εαυτό περίγραμμα και περιέγραψαν σχέσεις αισθημάτων και νοημάτων σε ικανοποιητικό βαθμό, σε ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Στο πρώτο μέρος η ύλη που παρέδωσαν είχε πιο ελαφριές ποιότητες αισθημάτων. Στο δεύτερο μέρος η ενέργεια πύκνωσε εισχωρώντας σε πιο ουσιαστικές κατόψεις της ανθρώπινης διάστασης. Τα λόγια αντήχησαν ρευστά, αφήνοντας αμφίσημες ρωγμές στις ρίμες τους και ανάσες αναλαμπών στα ποιητικά τους νοήματα, ωστόσο ακούστηκαν όχι πάντα καθαρά στην εκφώνηση ή την απεύθυνσή τους. Οι φιγούρες που είδαμε με τα σκοτεινά χρώματα των ενδυμάτων με τις ασημένιες μεταλλικές λάμψεις στις μοντέρνες εναλλακτικές κοψιές ή κάποιες αλλοτινές εικαστικές-καλλιτεχνικές ενδυματολογικές λεπτομέρειες, κρατημένες από τον οίστρο που τις γέννησε σε άλλη εποχή, συνδύασαν το παλαιό με το σύγχρονο στοιχείο της αναφοράς, μαρκάροντας ταυτότητες επιρροών, υφών, επιλογών, αισθημάτων, σε μια ενδιαφέρουσα μίξη αισθητικών γραμμών.
Η μουσική που συνόδεψε τα λόγια ήταν κατά περίσταση θορυβώδης και ήσυχη, δυνατής έντασης και ήρεμης ταλάντωσης, συνυφαίνοντας δυναμικές αισθημάτων.
Ανάμεσα στους κάποιας ηλικίας θεατές ήταν και πολλοί νέοι. Το θέατρο ήταν γεμάτο μέχρι και τον δεύτερο εξώστη, θυμίζοντας τις παλαιές καλές εποχές. Το χειροκρότημα των θεατών ήταν θερμό και η γραμμή των ηθοποιών γέμισε την σκηνή με χαρούμενες ανταποδοτικές αποχαιρετιστήριες υποκλίσεις.
Ύστερα βγήκαμε στην ήσυχη νύχτα σχολιάζοντας την επικαιρότητα και όσα είδαμε. Ανοίξαμε τα κινητά. Είδαμε τα νέα μηνύματα. Τα δημόσια μηνύματα για το κάλεσμα συμμετοχής-διαμαρτυρίας της Κυριακής 26/1/2025 σε μεγάλες πόλεις εντός κι εκτός συνόρων, στο χρέος δικαίωσης της μνήμης των αδικοχαμένων νέων, για το αποτρόπαιο έγκλημα που συντελέστηκε στα Τέμπη, μες στην κοιλάδα των μουσών εκεί που έχασαν οι απαρηγόρητοι γονείς τα νεαρά παιδιά τους… αντιπαλεύοντας στον Γολγοθά της χλεύης…
Ρωμαίος και Ιουλιέτα ΚΘΒΕ
Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης
Σκηνοθεσία – Χορογραφία – Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος
Δραματουργική επεξεργασία: Έρι Κύργια
Συνεργάτιδα Σκηνογράφος – Αρχιτέκτονας: Μαίρη Τσαγκάρη
Ενδυματολόγος: Διδώ Γκόγκου
Μουσική: Γιάννης Τσεμπερλίδης
Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας
Βοηθοί σκηνοθέτη: Άγγελος Παναγόπουλος, Γιάννης Τσεμπερλίδης
Βοηθός χορογράφου: Αναστασία Κελέση
Οργάνωση παραγωγής: Μαρίνα Χατζηϊωάννου*Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης): Αναστασία Μαρκέλλα Νεαμονίτη
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά):
Λίλη Αδρασκέλα (Πέτρος, Υπηρέτης), Ιορδάνης Αϊβάζογλου (Καπουλέτος), Νεφέλη Ανθοπούλου (Κυρία Καπουλέτου), Γιάννης Γκρέζιος (Τυβάλδος), Παρασκευή Δουρουκλάκη (Ιουλιέτα), Αλέξανδρος Ζαφειριάδης (Μονταίγος), Κωστής Καπελλίδης (Ρωμαίος), Νίκος Κουσούλης (Μερκούτιος, Πατήρ Ιωάννης), Εύη Κουταλιανού (Αβραάμ, Αντώνης), Τίτος Μακρυγιάννης (Σαμψών, Φρουρός), Μάρα Μαλγαρινού (Κυρία Μονταίγου), Φαμπρίτσιο Μούτσο (Μπενβόλιο, Ακόλουθος Πάρι), Βασίλης Μπεζίρης (Γρηγόρης, Βαλτάσαρ), Μπέττυ Νικολέση (Νένα), Ορέστης Παλιαδέλης (Πατήρ Λαυρέντιος), Γιάννης Τσεμπερλίδης (Έσκαλος), Γιάννης Χαρίσης (Φαρμακοποιός), Στέλιος Χρυσαφίδης (Πάρις)
Φιγκυράν: Παναγιώτης Βασιλακάκης, Αρίστη Γεροντίδου, Αντώνης Γκλαβάς, Κοσμάς Καλαϊτσίδης, Ρέα Καραδέδου Ισούα, Θωμαή Κρεμλίδου, Κλειώ Λάγιου, Γεώργιος Μάρκος, Αγάπη Ουζούνη, Μιχαήλ – Άγγελος Χωρινός
«Ρωμαίος και Ιουλιέτα» – ΚΘΒΕ | Κριτική της παράστασης Αγγέλα Μάντζιου
