«Ρου» Κιμ Τούι | Εκδόσεις: Άγρα | Μετάφραση: Δάφνη Κιούση
«Η Ιστορία του Βιετνάμ, αυτή με κεφαλαίο Ι, ματαίωσε τα σχέδια της μητέρας μου. Πέταξε τα τονικά σημάδια των ονομάτων μας στο νερό όταν μας ανάγκασαν να διασχίσουμε τον Κόλπο του Σιάμ, πριν από τριάντα χρόνια. Ξεγύμνωσε επίσης τα ονόματά μας από το νόημά τους, περιορίζοντάς τα σε ήχους ξένους όσο και παράξενους στη γαλλική γλώσσα».
Οι λέξεις δεν φέρουν το ίδιο ακριβώς νόημα ούτε και την ίδια βαρύτητα από γλώσσα σε γλώσσα. Το ίδιο ισχύει και για τα έθιμα, τα ήθη, τις χειρονομίες και πολλές άλλες καθημερινές συνήθειες ενός λαού. Όταν αναγκάζεσαι να ξεριζωθείς από τον τόπο καταγωγής σου, ξεριζώνονται, εν πολλοίς, και πολλά από τα παραπάνω που δεν αποτελούν κομμάτι των ορατών συνεπειών της προσφυγιάς για τους τρίτους. Πέρα από την χώρα, η άλλη γλώσσα στην οποία καλείσαι να κατοικήσεις, διαθέτει μια διαφορετική δυναμική η οποία αλλάζει ακόμη και την έννοια ή την κληρονομιά που μπορεί να κουβαλάει το όνομά σου. Αυτό υπογραμμίζει ήδη από την δεύτερη σελίδα του «Ρου» η Κιμ Τούι.
Ρου σημαίνει στα παλιά γαλλικά «μικρό ρυάκι» και μεταφορικά «ροή δακρύων, αίματος, χρημάτων». Στα βιετναμέζικα ru σημαίνει «νανούρισμα, νανουρίζω».
Το Ρου είναι η αποσπασματική αφήγηση μιας Βιετναμέζας προσφυγοπούλας από τη Σαϊγκόν, που μαζί με άλλους boat people εγκατέλειψαν με πλοιάριο το Νότιο Βιετνάμ στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν η χώρα ζούσε τον εμφύλιο σπαραγμό, κατάφεραν να διασχίσουν τον κόλπο του Σιάμ και να φτάσουν σώοι αλλά απογυμνωμένοι στη Μαλαισία, κινδυνεύοντας από τις θαλασσοταραχές και τους πειρατές. Η αφηγήτρια και η οικογένειά της βρήκαν καταφύγιο στον Καναδά. Τριάντα χρόνια αργότερα, ενσωματωμένη στη νέα χώρα, η συγγραφέας αφηγείται τη ζωή στην παραδείσια και τραυματισμένη γενέθλια χώρα, μαζί με τη σταδιακή και δύσκολη ενηλικίωση και ενσωμάτωση στη χώρα υποδοχής.
«Χάρη στην εξορία, τα παιδιά μου δεν υπήρξαν ποτέ προεκτάσεις του εαυτού μου, της ιστορίας μου. Ονομάζονται Πασκάλ και Ανρί και δεν μου μοιάζουν. Έχουν ανοιχτόχρωμα μαλλιά, λευκό δέρμα και πυκνές βλεφαρίδες’.
Με λιτή γραφή, χωρίς μελοδραματισμούς ή την παραμικρή προσπάθεια εντυπωσιασμού, η Κιμ Τούι καταγράφει την ιστορία της με τρόπο που δεν χωράει αμφισβήτηση και ταυτόχρονα μεταφέρει την κουλτούρα και την διαφορετική οπτική ζωής του λαού της. Συγγενεύουμε μαζί του, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τόσο τα πάθη όσο και τις αντιλήψεις του. Μια βαθιά εξερευνητική ανάγνωση που οδηγεί τον αναγνώστη σε μια ευρύτερη κατανόηση των ανθρώπων και των συμπεριφορών τους.
Τα κεφάλαια σύντομα, κάποια ακόμη και μισής σελίδας, είναι τόσο περιεκτικά, έως ποιητικά, που αισθάνεσαι ότι ούτε μια λέξη δεν θα μπορούσε να αφαιρεθεί ή να προστεθεί.
Η συγγραφέας πατάει στα πρωτογενή βιώματα και μνήμες, όπως και στην δύσβατη πορεία μέχρι τον Καναδά, χωρίς εμπάθεια, και εντέλει φθάνει στη διττής φύσης προσωπικότητα του σήμερα, όπως ζυμώθηκε και σχηματοποιήθηκε μέσα από δυο διαφορετικούς πολιτισμούς και γλώσσες, από την μίξη των οποίων προκύπτει ένας εαυτός με ενσυναίσθηση και των δυο κόσμων. Ακολουθεί το «ρυάκι» και την «ροή των δακρύων» για να φτάσει στο «νανούρισμα».
Το «Ρου» είναι ένα βιβλίο μικρό, ευκολοδιάβαστο αλλά τόσο πλούσιο σε νοήματα, που αξίζει πραγματικά της αναγνωστικής προσοχής μας. Εξαιρετική, βέβαια και η μεταφορά του στην ελληνική γλώσσα από την Δάφνη Κιούση.
«…Πορεύτηκα στα χνάρια των βημάτων τους σαν σε ονειροπόλημα όπου το άρωμα μιας ανθισμένης παιώνιας δεν είναι πια μια μυρωδιά αλλά μια πλήρωση, όπου το βαθύ κόκκινο ενός φύλλου σφενδάμου το φθινόπωρο δεν είναι πια ένα χρώμα αλλά μια χάρη, όπου μια χώρα δεν είναι πια ένας τόπος αλλά ένα νανούρισμα».
«Ρου» Κιμ Τούι | γράφει η Μαρία Ψωμά Πετρίδου | cityportal.gr
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
