...Σας βαρέθηκα...

«Λαός νά σού πετύχη, παρανυχίδα τής γής! Ζήτουλες μέ τουπέ, ψωροϋπερήφανοι τής δεκάρας, μαυραγορίτες τής ίδιας σας τής σάρκας, διατιμητές ορατών τε πάντων καί αοράτων, τελικό υποπροϊόν τής υποβαθμίσεως κάθε ενεργείας, ακόμη καί τά πιό πονεμένα σας δάκρυα είναι κροκοδείλια, ζήτε γιά νά σκηνοθετήσθε…»

«Σάς βαρέθηκα… Βαρέθηκα… Τίς μονομανίες σας… Τό συντηρητισμό σας… Τήν υποκρισία σας… Τή βλακεία σας… Την προγονοπληξία σας… Τά κόμπλεξ σας… Τήν αμορφωσιά σας… Τήν κομπορρημοσύνη σας… Τήν οίησή σας… Τήν αδιαφορία σας… Τήν εγωπάθειά σας… Τόν εθνικισμό σας… Τόν ωχαδερφισμό σας… Τήν μιζέρια σας… Την ψευτοεπαναστατικότητά σας… Τά κολλήματά σας… Τήν τσιγκουνιά σας… Τήν υπεροψία σας… Τό ναρκισσισμό σας… Τήν πλεονεξία σας… Τήν πολυλογία σας… Τήν αφασία σας… Τή διγλωσσία σας… Τήν αμφιγνωμία σας… Τήν αλεξία σας… Τήν πολυπραγμοσύνη σας… Τούς ακκισμούς σας… Τήν αγένειά σας… Τή θρασυδειλία σας… Τήν κλαψούρα σας… Τή φιγούρα σας… Τή λιγούρα σας…

Κοπανάτε ιδανικά μέ τίτλους αρχαίας καταγωγής καί υψηλές περγαμηνές, πού ποτέ δέν τά κατεβάσατε στό ατομικό πεζοδρόμιό σας – εκεί όπου διηνεκώς πεζά θα ζήτε, πεζά θά σκέφτεστε, πεζά θά κινήσθε. Μιλάτε γιά πατρίδες καλαβρέζικες, όταν τό μόνο πού σάς νοιάζει είναι ο εαυτούλης σας, κλαίγεσθε γιά τή μοίρα τής κάθε αφηρημένης εννοίας, όταν τό «συγκεκριμμένο» σας είναι μόνο τό δός ημίν σήμερον, όταν η μόνη σας πραγματική καί ουσιαστική ενδοσκόπηση είναι η γαστροσκόπηση.

Ομνύετε σέ ήθος καί σέ ύφος, προσποιείσθε τούς πυλώνες μιάς ατράνταχτης καί επί αιώνες σμιλεμένης από φιλοσόφους καί πεφωτισμένους μοραλιτέ, πού δέν είναι παρά πύργος από οδοντογλυφίδες: αρκεί νά τραβήξης μία, γιά νά σωριασθούν όλες φύρδην μίγδην.

Κι άλλωστε, αυτό τό «φύρδην» καί τό «μίγδην» αντιλαμβάνεσθε ή νομίζετε ότι είναι και η κύρια γοητεία σας: μήπως έχετε γλώσσα μέ έννοιες καί σύμβολα; Ο καθένας σας έχει γιά τήν κάθε λέξη τήν ιδιωτική του έννοια καί αντίληψη – είναι απορίας άξιον τό πώς συνεννοείσθε ακόμη καί στήν καθημερινότητα.

Μήπως έχετε δήθεν κάποιου είδους εθνική ομόνοια ή ομογλωσσία; Κάποια οργάνωση, κάποια συνοχή στή ζωή σας; Σιγά! Φατρίες καί παρεούλες είσθε – καί σάς αξίζουν φύλαρχοι, κι όχι πολιτικοί (κι αυτούς έχετε, κι ό,τι θέλουν σάς κάνουν).

Μήπως μπορείτε νά συζητήσετε; Μά, κι ο διάλογός σας ακόμη, είναι διάλογος κωφών – μέλημά σας είναι νά εκφράσετε τήν προσωπική σας κοινοτοπία σάν νά ήταν θεόθεν αποκάλυψις.

Λαός νά σού πετύχη, παρανυχίδα τής γής! Ζήτουλες μέ τουπέ, ψωροϋπερήφανοι τής δεκάρας, μαυραγορίτες τής ίδιας σας τής σάρκας, διατιμητές ορατών τε πάντων καί αοράτων, τελικό υποπροϊόν τής υποβαθμίσεως κάθε ενεργείας, ακόμη καί τά πιό πονεμένα σας δάκρυα είναι κροκοδείλια, ζήτε γιά νά σκηνοθετήσθε…».

……………………………………………………………………………..
…Kαί ποιός τήν πρόσεχε όπως φώναζε; Τήν είχαν ήδη πιάσει καί τήν κρατούσαν γερά, κάτω τό ασθενοφόρο περίμενε … «νευρική κρίση», «οξεία ψύχωση» άκουγε νά στριγκλίζουν μεταξύ τους κάποια κινητά.
«Ναί, αυτό είναι, ψυχική οξείδωση, καλά τό είπαν», σκέφτηκε μέσα στήν παραζάλη της – αλλά δέν είχε καμμιά σημασία πιά, έφευγε ήδη γιά «τά δέοντα».

Στό γκρίζο κτήριο μέ τίς γκρίζες σκάλες, τίς γκρίζες κουρτίνες, τά γκρίζα κρεμάμενα αιρ κοντίσιον, τά γκρίζα φυτά, τόν γκρίζο αέρα, τίς γκρίζες φάτσες, η τάξη είχε πλέον αποκατασταθή, γκρίζα κι αυτή (ούτε νέα, ούτε παληά, ούτε μαύρη, ούτε άσπρη).

Η ζωή συνεχίζεται …

Evilbird