Σιμόν ντε Μποβουάρ:Οι αναμνήσεις μιας καθωσπρέπει κόρης. Απόσπασμα

Μου είχαν μάθει ότι η ματαιοδοξία είναι μάταιη και η μηδαμινότητα μηδαμινή.

Ήταν ντροπή να δίνω σημασία στα στολίδια και να κοιτάζομαι με τις ώρες στον καθρέφτη, πάντως όποτε μου το επέτρεπαν οι περιστάσεις, παρατηρούσα το είδωλο μου με ικανοποίηση.

Παρόλη την έμφυτη δειλία μου, φιλοδοξούσα όπως και άλλοτε, να είμαι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος.

Την ημέρα της πρώτης μου μετάληψης, πετούσα από τη χαρά μου εξοικειωμένη καθώς ήμουν από καιρό με την αγία τράπεζα, μπόρεσα να χαρώ χωρίς κανένα ενδοιασμό τις ανόσιες απολαύσεις της τελετής.

Το φουστάνι μου, που το είχα δανειστεί από κάποια ξαδέλφη μου, στο κεφάλι όμως αντί για το κλασικό τούλινο σκουφάκι, στο σχολείο φορούμε ένα στεφάνι από τριαντάφυλλα….Άρχισα να ενδιαφέρομαι για τη μελλοντική μου εικόνα.

Εκτός από τα σοβαρά βιβλία και τα περιπετειώδη μυθιστορήματα που δανειζόμουν από το σπουδαστήριο, διάβαζα επίσης και τα μυθιστορήματα της συλλογής “Η βιβλιοθήκη της κόρης μου” με τα οποία είχε γαλουχηθεί η μητέρα μου στην εφηβεία της….Ήταν όμως κι ένα βιβλίο όπου πίστεψα ότι ανακάλυψα τον εαυτό μου και τη μοίρα μου. ήταν το “Μικρές Κυρίες” της Λουίζας Άλκοτ.

Οι μικρές κυρίες ήταν διαμαρτυρόμενες, ο πατέρας τους ήταν πάστορας κι η μητέρα τους τους έδινε να διαβάσουν κάθε βράδυ στο κρεβάτι την “Πορεία του προσκυνητή”. ..Ταυτίστηκα απόλυτα με την Τζο την διανοούμενη.

Απότομη, κοκαλιαρα, η Τζο διάβαζε σκαρφαλωμένη στα δέντρα. Ήταν ένα πραγματικό αγριοκόριτσο και με ξεπερνούσε σε τόλμη. Είχαμε την ίδια αντιπάθεια για το ράψιμο και το νοικοκυριό και την ίδια αγάπη για το διάβασμα. Επιπλέον, ασχολιόταν με το γράψιμο, για να τη μιμηθώ επανασυνδέθηκα με το παρελθόν μου κι έγραψα δυο τρεις νουβέλες.