Στα μονοπάτια του Σέιχ-Σου

Είχα μήνες να διασχίσω τα μονοπάτια του Σειχ Σου. Από τον Αύγουστο που στα ξαφνικά έκλεισα τα μάτια του σκύλου μου δεν έκανα κέφι να περπατήσω στα μέρη που κάναμε τις βόλτες μας. Αυτό μόνο κάποιος που έχασε το σκυλί του μπορεί να το καταλάβει. Ανεβαίναμε στο δάσος τουλάχιστον 2 με 3 φορές την βδομάδα και εκει τον άφηνα ελεύθερο να τρέχει να τον χαίρομαι…

Λίγο η Ανοιξιάτικη μέρα, λίγο η διάθεση, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω βρέθηκα μετά από πολύ καιρό να μαρσάρω στους χωματόδρομους, να κάνω παιχνίδια ανάμεσα στα δένδρα, να ανοίγω το γκάζι όπου υπήρχε ανοιχτωσιά, να ανακαλύπτω νέες διαδρομές χρησιμοποιώντας αντιπυρικές ζώνες με λίγο πιο ζόρικη πρόσβαση, εισπράττοντας όλη αυτή η υπέροχη αίσθηση που σου δίνει μια μηχανή εκτός ασφάλτου. Χαλαρωτικό και αγχολυτικό πολύ περισσότερο από οτιδήποτε.

Σταμάτησα σε ένα από τα δεκάδες κιόσκια που είναι σπαρμένα στο δάσος για να απολαύσω ένα τσιγάρο και να συνεχίσω από εκεί με το πόδια. Μια παρέα από τρία παλληκαράκια είχαν στρωμένα παραδίπλα και πίνανε, τσιμπολογώντας διάφορα καλούδια. Για μια στιγμή ο ένας από τους τρεις σηκώθηκε με ένταση και ανέβηκε πάνω στο κορμό που λειτουργούσε σαν τραπέζι. Άρχισε να απαγγέλει στα ρωσικά. Σάστισα και έμεινα για λίγα δευτερόλεπτα ακίνητος στέλνοντας του όλη τη προσοχή μου. Την ίδια ακριβώς όμως ώρα, ένα πανέμορφο ροντβάιλερ έφυγε από τη παρέα τους και με πλησίασε γρυλίζοντας
-Γιουρι… ήσυχα… Πρόσταξε ανήσυχα ο ένας σαν τον είδε να με πλησιάζει
-Αστον δεν πειράζει, του είπα
Ο σκύλος χαϊδεύτηκε στο χέρι μου…
-Συνήθως τον φοβούνται είπε χαμογελαστός
Χαμογέλασα με τη σειρά μου χωρίς να πω κάτι… Η προσοχή μου ήταν στραμένη στον φίλο τους που εξακολουθούσε με ένταση  να αφήνει σαν λάβα τις λέξεις να αιωρούνται στα γύρω δένδρα, σε μας και ενώπιον ενός φανταστικού ακροατηρίου
-Τι λέει; ρώτησα σ αυτόν που φώναξε τον σκύλο
-Πούσκιν… Απαγγέλει, Αλιξάντρ Σιργκιέγιεβιτς Πούσκιν, είναι ο μεγάλος μας ποιητής, είπε με Ρώσικη προφορά και τα μάτια του έλαμψαν.
– θέλεις να σου μεταφράσω;
Έγνεψα ναι…

< Ελάτε γρήγορα!  Κάνει θόρυβο το κάλεσμα
Τρικυμία έφερε στα  υπόγεια  νερά
Τρικυμία που ξύπνησε τον λαό από τον ύπνο του
και  την  Ύδρα  μιας ελευθερίας που μισοκοιμάται… >

-…Είναι για σας, πρόσθεσε παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, το έγραψε για την Ελληνική επανάσταση του 1821.. Ήταν ένθερμος οπαδός του Λόρδου Μπάιρον…
Δεν ήξερα τι να πω, είχα χάσει τα λόγια μου…
– Καλά και εσείς ανεβήκατε στο βουνό και μετά το φαγητό και αυτά που ήπιατε, απαγγέλετε Πούσκιν; ρώτησα περισσότερο για να το συνειδητοποιήσω, παρά για να ρωτήσω.
Με κοίταξε στα μάτια…
-Μεγαλώσαμε χωρίς φροντιστήρια, κινητά, λάπτοπ, διακοπές, γκατζετάκια και γεμάτα ψυγεία. Χαρτζιλίκι δεν υπήρχε. Αλλά μας μάθανε να υπακούμε σε κάποιες αξίες, να σεβόμαστε τον πολιτισμό κάθε λάου και την ιστορία του. Εμείς είμαστε φιλοξενούμενοι σας στην Ελλάδα…
…Και συνέχισε και άλλο να μου μιλά, πως αγαπάνε τα δάση, τις εκδρομές, πως παθιάζονται με τα ποιήματα, για το ιδιαίτερο σεβασμό που έχει ο Ρώσικος λαός για την Ελλάδα και άλλα πολλά… για τη Ρώσικη ψυχή, τα ερέβη και τους θρήνους τους …τον αέναο διάλογο ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Όταν τους ρώτησα τι δουλειές κάνουν,  μου απάντησε: εγώ κι αυτός μερεμέτια, ότι βρούμε, ζόρικα τώρα που η οικοδομή σταμάτησε και ο άλλος, αυτός που απαγγέλει, βοηθός σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων

Tους αποχαιρέτισα λίγο ζαλισμένος… Δεν έφταιγε η βότκα… Σκεφτόμουν ότι εμείς έχουμε το  υπόδειγμα του υπεραπασχολούμενου και αγχωμένου γονέα, που τρέχει ολημερίς για να  σταλούν τα  βλαστάρια στα κολέγια  και αν δεν τους κάτσει το πανεπιστήμιο στο εξωτερικό. Για ποίηση και λογοτεχνία ούτε λόγος, απουσιάζει από το σύστημα αξιών της σύγχρονης Έλληνικής οικογένειας. Αντίθετα, τα υλικά αγαθά ξεσκιζόμαστε να μη μας λείψουν.

Μετάνιωσα δεν ήθελα να περπατήσω πλέον, ήθελα να με φυσήξει ο αέρας γι αυτό και ανέβηκα πάνω στη μηχανή. Σημάδεψα ένα μονοπάτι που δεν είχα ξαναπάρει… 

Δεν θα είναι εύκολο να γίνω πιστευτός για την επόμενη σκηνή που ακολούθησε την ίδια μέρα…

(συνεχίζεται)