Στη μικρή μας πόλη

Στη μικρή μας πόλη
Υπάρχουν μικρές ομάδες νέων και όχι μόνο, με πρωτότυπες ιδέες, χιούμορ και απίστευτη δυναμική, που δρουν ανάμεσά μας και προσπαθούν να μας κινητοποιήσουν.

Έχουμε γραφικά καραβάκια-μπαράκια στην παραλία που μας πηγαίνουν βόλτα στο Θερμαϊκό ενώ πίνουμε την μπύρα μας, χωρίς να είναι ακριβότερη απ’ τα υπόλοιπα μαγαζιά.

Έχουμε το Βαρδάρη που όταν φυσάει καθαρίζει την ατμόσφαιρα και τις ψυχές μας και αφήνει μόνο χτυπητά χρώματα κι ανακατωμένα μαλλιά.

Υπάρχουν κάποια υπαίθρια έργα τέχνης στα οποία αξίζει να σταθείς για λίγο όπως «οι ομπρέλες » του Ζογγολόπουλου στην παραλία ή εκείνο το γιγάντιο πριόνι έξω απ’ το αρχαιολογικό μουσείο (υπόγειες δυνάμεις πριονίζουν το έδαφος κάτω απ΄τα πόδια μας!).

Υπάρχουν αρκετές μικρές θεατρικές σκηνές, υπόγειες συνήθως, στις οποίες κάποιοι καταθέτουν την ψυχή τους και μερικές φορές βλέπουμε μικρά αριστουργήματα!

Υπάρχουν 2-3 σπουδαίοι ραδιοφωνικοί σταθμοί, με πραγματικά ωραίους παραγωγούς που μας συντροφεύουν, μας προβληματίζουν, μας ενημερώνουν και φτιάχνουν τη μέρα αλλά και τη νύχτα μας!

Έχουμε πολλά μουσεία, σύγχρονα, ανοιχτά στον κόσμο, με πρωτότυπες δράσεις για τα παιδιά, με ανθρώπους που ενδιαφέρονται και διοργανώνουν αξιόλογες εκδηλώσεις.

Έχουμε το Λευκό Πύργο που, πολύ εύστοχα και με καινοτόμες ιδέες, μας μαθαίνει την ιστορία της μικρής μας πόλης.

Υπάρχει το φεστιβάλ κινηματογράφου (ακόμα και με «ομίχλη»), που το αγκαλιάζει η νεολαία με αποτέλεσμα να δημιουργούνται απίστευτες ουρές στις αίθουσες προβολών και είναι μια αφορμή για να έρθουν πολίτες του κόσμου στη μικρή μας πόλη.

Έχουμε τα πανεπιστήμια που είναι περιζήτητα όχι όμως για την αξία τους αυτή καθαυτή, αλλά για τη φήμη του φραπέ και της νυχτερινής ζωής της μικρής μας πόλης, για να πραγματώσουν οι νέοι το όνειρο της φοιτητικής ζωής.

Είχαμε την καλύτερη αγορά σ’ όλη τη χώρα κάποτε…Τώρα όμως βλέπεις πολλά κλειστά μαγαζιά, βρώμικα, με σκισμένες αφίσες κολλημένες στα τζάμια. Μια αίσθηση εγκατάλειψης. Κρίμα…


Οι άνθρωποι ακόμα βγαίνουν βόλτα στην αγορά το Σάββατο το πρωί, τρώνε κάτι στα πεταχτά και μετά πηγαίνουν στην παραλία που γεμίζει κόσμο και μένουν έξω μέχρι το βράδυ!

Έχουμε τη θάλασσα, με τον Όλυμπο στο βάθος χιονισμένο (τέλειο!) που μας βοηθάει να δραπετεύουμε για λίγο απ’ ό,τι μας ζορίζει.
Ντίνα Δορυφόρου

Ζουν (και κυκλοφορούν ανάμεσά μας) υπήκοοι (ή πρώην) άλλων χωρών που την διάλεξαν γιατί τη θεωρούν υπέροχη με πάρα πολλές επιλογές να τους προσφέρει!

Στο κέντρο, τα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα εμποδίζουν (πολλές φορές) τα οχήματα του ΕΚΑΒ, της πυροσβεστικής κλπ να φτάσουν στον προορισμό τους με αποτέλεσμα να ταλαιπωρούνται, να κινδυνεύουν ή να ακόμα και να πεθαίνουν συμπολίτες μας…

Ακόμα και με μια βροχή μισής ώρας οι δρόμοι μετασχηματίζονται σε ρυάκια- ποτάμια- χείμαρρους ενίοτε. Το δίκτυο όμβριων αποδεικνύεται ανεπαρκές με τα φρεάτια φραγμένα από τα σκουπίδια που πετάνε οι πολίτες (μήπως εμείς οι ίδιοι;)…

Υπάρχουν ακόμα, δημόσιοι λειτουργοί (δάσκαλοι π.χ.) που συνειδητοποιώντας την «κρίση μας» προτείνουν να δουλέψουν ΔΩΡΕΑΝ στην εκλογική διαδικασία αντί των δικαστικών, με σκοπό την εξοικονόμηση πόρων -«τρεις μήνες καθόμαστε, δεν χάθηκε ο κόσμος για δύο μέρες στα 2-3 χρόνια» λένε!

Τα περίπτερα έχουν γίνει μικρά πολυκαταστήματα: τσιγάρα, τύπος, ζαχαρώδη, χαρτικά, φάρμακα, είδη καλλωπισμού, παιχνίδια, είδη υποδηματοποιίας, λάμπες, μπαταρίες, καλσόν… Μόλις συνειδητοποίησα ότι επιτελούν κοινωνικό έργο: οποιαδήποτε ώρα βρίσκεις σχεδόν τα πάντα.

Υπάρχουν ακόμα δανειστικές βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία που έχουν το βιβλίο «Τα σταφύλια της οργής» του Τζων Στάινμπεκ που μας βοηθάει να αντιληφθούμε ότι «υπάρχουν και χειρότερα» σε καταστάσεις οικονομικής κρίσης και έτσι παίρνουμε κουράγιο για τα μετέπειτα!

Τα παράνομα παρκαρισμένα «μηχανάκια» επάνω στα πεζοδρόμια καταλαμβάνουν ένα πολύ μεγάλο μέρος απ’ αυτά, εμποδίζοντας πεζούς να κινηθούν εκεί που πρέπει…

Σε καιρούς χαλεπούς, ακόμα και σε περιόδους ακμής, όπως και παλιότερα, ιδιοκτήτες γειτονικών καταστημάτων με αυτοσχέδιο τραπεζάκι ένα κασόνι και δυο καρέκλες παίζουν τάβλι στο πεζοδρόμιο!

Τα μαγαζιά που συνορεύουν με φαρδύ πεζοδρόμιο ή βρίσκονται σε πεζόδρομο έχουν βγάλει προϊόντα προς πώληση ικανά να γεμίσουν δύο μαγαζιά, αφήνοντας στενή δίοδο πεζών…

Όπως λέει κι ο Chico Freeman (που ζει πλέον μόνιμα εδώ) ό,τι ώρα και να κατέβεις στο «κέντρο» θα βρεις κάτι να αγοράσεις για να φας ή κάπου να πιεις ένα καφέ ή ένα ποτό!

Οι κάθετοι στην παραλία δρόμοι λειτουργούν σαν φυσικός κλιματισμός!

Στη μικρή μας χώρα έτσι ζούμε χρόνια τώρα και τα έχουμε συνηθίσει με αποτέλεσμα να μην κάνουμε τίποτα ούτε καν να διαμαρτυρόμαστε…

Στη μικρή μας χώρα έζησαν και θα ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα (νομίζουμε).
Χρήστος Βρουλλής
vroullis@the.forthnet.gr