Στη μικρή μας πόλη…

Στην πόλη μας, με το παραμικρό ψιλόβροχο όλοι οι δρόμοι μπλοκάρουν από αυτοκίνητα με μόνο επιβάτη τον οδηγό τους, λες και όλοι είναι φτιαγμένοι από ζάχαρη άχνη και φοβούνται μη λιώσουν από λίγο νερό, και παρόλα αυτά και τα λεωφορεία τιγκάρουν. Από πού μαζεύεται τόσος κόσμος όταν ψιχαλίζει;

Στην πόλη μας οι ωραίοι πεζόδρομοι που έφτιαξε ο δήμος σε σημεία όπου το να περνούν αυτοκίνητα δεν εξυπηρετούσε σε τίποτα, μετατρέπονται σε δημόσια ανθρώπινα ουρητήρια και αφοδευτήρια σκύλων με αποτέλεσμα να γίνονται «ζώνες νεκρές από ζωή». Ειδικά στις γειτονιές.

Στην πόλη μας τα πολύ ωραία θεματικά πάρκα της παραλίας καταστρέφονται ή γράφονται με σπρέι, με αποτέλεσμα όλοι να λένε αυτό που έλεγαν και οι πατεράδες τους, αν τους ρωτήσεις: «Ας μπει αστυνομία να τα φυλάει, να βάζει πρόστιμα αυστηρά, μόνο έτσι καταλαβαίνει ο Έλληνας». Η αστυνόμευση είναι ο μοναδικός τρόπος για να υπάρχει κάτι ωραίο;
Στην πόλη μας, διάφοροι νεαροί επαναστατημένοι, αλλά και πιτσιρικάδες που δεν έχουν ακούσει ποτέ την λέξη επανάσταση, υπογράφουν με ωραία γραφικά τούς τοίχους στις γειτονιές (και όχι μόνο), κατά την αμερικάνικη συνήθεια οριοθέτησης περιοχών από τις συμμοριών στις πόλεις, με τη διαφορά ότι εδώ δεν υπάρχει καμιά απολύτως συμμορία.

Στην πόλη μας, η πλειονότητα (αν όχι το σύνολο) των πολυκατοικιών δεν διαθέτουν την παραμικρή (στοιχειώδη) ηχομόνωση με αποτέλεσμα να ξέρεις με λεπτομέρειες τη ζωή του άγνωστου κατά τα άλλα γείτονά σου, με κεντρικό κόνσεπτ το ποιες εκπομπές βλέπει συνήθως στην τηλεόραση, καθώς και να μαντεύεις με επιτυχία τον κυβισμό της διερχόμενης σούπερ ντούπερ μοτοσικλέτας που μαρσάρει στο δρόμο.

Στην πόλη μας, η παραμικρή υποψία πυλωτής, ακόμα και αν στην πραγματικότητα είναι δημοτικό πεζοδρόμιο, μπορεί να μετατραπεί σε πυλωτή για τα αυτοκίνητα των ενοίκων τής από πάνω πολυκατοικίας, που βασικά κλέβουν στο παιχνίδι του «βρες πάρκινγκ» που παίζεται στην πόλη. Απλώς σπάνε το πασαλάκι του πεζοδρομίου (με βαριοπούλα το κάνουν;) και παρκάρουν άνετα κάτω ακριβώς από το σπίτι τους.

Στην πόλη μας, όλοι ανεξαιρέτως οι οίκοι τελετών διανυκτερεύουν ανελλιπώς και αδιαλείπτως με κάτι νυσταγμένους τηλεορασόπληκτους, πρόωρα γερασμένους υπαλλήλους μέσα, που μοιάζουν να κλέβουν λίγο ύπνο σε καμιά κάσα στην έκθεση φερέτρων του υπογείου. Πράγματι, ο θάνατος αντιμετωπίζεται σοβαρά, ενώ γενικώς τα φαρμακεία που είναι σε αριθμό περισσότερα, όταν σου χρειάζονται είναι κλειστά και πολλές φορές χρειάζεται να πας μακριά για να βρεις τα zanax σου, μέσα στη νύχτα.

Στην πόλη μας, οι πολύ ωραίες γυναίκες δεν χρησιμοποιούν ποτέ λεωφορείο. Προτιμούν το ταξί ή το ΙΧ. Βγαίνουν από την είσοδο της πολυκατοικίας, φτάνουν στην άκρη του πεζοδρομίου, σηκώνουν το χέρι, σταματάει ένα ταξί, κάθονται στο πίσω κάθισμα και πηγαίνουν μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας της δουλειάς τους. Δύσκολες εποχές για τις ωραίες, δεν συμφέρει οικονομικά (fuckin’ expensive).

Στην πόλη μας, δεν υπάρχει το επάγγελμα της σερβιτόρας/σερβιτόρου σε καφέ ή μπαρ. Το επάγγελμα έχει γεμίσει από άσχετους, αδιάφορους, κακοπληρωμένους τύπους και τύπισσες, στο στιλ: «εγώ είμαι εδώ παρεμπιπτόντως ή μέχρι να τελειώσω τις σπουδές μου, οπότε χέστηκα», με αποτέλεσμα να μην μπορείς να συννενοηθείς στα βασικά.
-Παρακαλώ, ένα Calvados.
-Εδώ είναι καφέ, δεν σερβίρουμε φαγητό.

Στην πόλη μας, δεν υπάρχουν οι παλιοί μπάρμαν που να μαθαίνουν τα μυστικά των κοκτέιλ στους νεώτερους –αδιάφορους κατά τα άλλα μαθητευόμενους. Μάλλον επειδή ο κόσμος γενικώς είναι του «βάλε να πιούμε» και επειδή τα μόνα κοκτέιλ που πίνονται πια (ακόμα και από παλιούς πότες) είναι αυτά που διαφημίζονται στην τηλεόραση, δηλαδή το mojito. Αναρωτιέμαι: υπάρχει ένας ενεργός μπάρμαν στην πόλη που να ξέρει να φτιάχνει το κλασικό Dry Martini;

Στην πόλη μας, κάθε οικοδομικό τετράγωνο έχει δέκα ειδικευμένα ιατρεία και άλλα τόσα οδοντιατρεία (και μη βάλουμε και τα φαρμακεία). For Christ’s sake! Ή είμαστε όλοι άρρωστοι ή πρόκειται για lifestyle φτωχομπινέδικο φαντασιακό. Γιε μου, να γίνεις γιατρός!

Στην πόλη μας, όλες ανεξαιρέτως οι πολυκατοικίες είναι ολίγον παράνομες, σύμφωνα με αυτό που προβλέπει η οικοδομική τους άδεια. Όλοι έκλεψαν ένα μέτρο, τουλάχιστον, από το δημόσιο χώρο, και προς τα πάνω και πλαγίως και εναερίως (μπαλκόνια), με αποτέλεσμα το πράγμα να είναι στριμόκωλο. Αν αθροίσουμε όλα αυτά τα κλεμμένα μέτρα, πόσες χιλιάδες μέτρα μαζεύονται;

Στην πόλη μας, δεν υπάρχει πια το δημιουργικό θεατρικό και μουσικό κοινό που υπήρχε κάποτε. Εκείνο το δύσκολο κοινό, όπως έλεγαν, που αποτελούσε ένα τεστ για το αν θα προχωρούσε μια καλλιτεχνική δουλειά. «Αν αρέσει στη Θεσσαλονίκη, σημαίνει ότι είναι καλό». Το πράγμα έχει αντιστραφεί εξ ολοκλήρου. Εδώ πια ο κόσμος πηγαίνει μόνο στις πετυχημένες παραστάσεις των Αθηνών και του εξωτερικού και μάλιστα και στις αποτυχημένες, πράγμα που καταρρίπτει τον μύθο. Η διαφήμιση πια είναι: «Τρία χρόνια επιτυχίας στην Αθήνα! Ε, τότε να πάμε!»

Σπύρος Αμοιρόπουλος
thouhast@yahoo.com