«Ιδιωτική εταιρεία φύλαξης προσέλαβαν οι αγρότες στο μπλόκο του Τυρνάβου, προκειμένου να φυλάει τα τρακτέρ τους από ενδεχόμενες ανεπιθύμητες επιδρομές κατά τη διάρκεια της νύχτας (που εκείνοι αναπαύονται στα σπίτια τους). Όχι, δεν φοβούνται μήπως πάνε και τους ξεφουσκώσουν τα λάστιχα οι δυνάμεις της τάξης, όπως συνέβη στο παρελθόν. Ο φόβος τους είναι οι… κλέφτες. Τις προηγούμενες μέρες άγνωστοι, εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός ότι τις νυχτερινές ώρες στα μπλόκα υπάρχουν μεν τρακτέρ αλλά όχι και… αγρότες. Πήγαν λοιπόν και έκλεψαν με την άνεσή τους μπαταρίες, ραδιόφωνα, υπερσύγχρονα CD player, ακόμα και μικρές φορητές τηλεοράσεις. Το σεκιούριτι πιάνει δουλειά λίγο μετά τις 10.00 το βράδυ που αποχωρούν οι αγρότες». Αντιγραφή από ένα blog. (Αυτά και άλλα χειρότερα συμβαίνουν. Είναι κοινό μυστικό π.χ. ότι οι αγρότες μαζεύονται για να συμμετέχουν στα μπλόκα την ώρα των ειδήσεων, μπροστά στις κάμερες.)
Αβίαστα προκύπτει το ερώτημα: είναι οι αγρότες τα μιάσματα της κοινωνίας μας; Όχι βέβαια… Άνετα στη θέση τους θα μπορούσαν να ήταν οι υπάλληλοι της ΔΕΗ που κατεβάζουν τους διακόπτες, οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας που απεργούν και τα αεροπλάνα δεν πετάνε,oι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς που ακινητοποιούν τις αστικές συγκοινωνίες, οι λιμενεργάτες που αποκλείουν τα λιμάνια και φυσικά οι δάσκαλοι που κατεβάζουν τα ρολά στα σχολεία και οι γιατροί που απέχουν από τα νοσοκομεία. Δεν είναι καθόλου καλύτεροι όλοι αυτοί.
Η κάθε ομάδα χρησιμοποιεί τη δύναμή της προτάσσοντας το «δικό της καλό» και γράφοντας στα παλαιότερα της υποδήματα όλες τις συνέπειες που προκύπτουν για πολύ μεγαλύτερες μάζες. Έτσι απλά.
Αλλά το κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να βάλουμε υπεράνω τα συμφέροντα του συνόλου από τα δικά μας, φαίνεται και από τη προσωπική στάση τους καθενός μας.
Ξεσηκώνονται οι δήμοι στην περιοχή των οποίων προβλέπεται να εγκατασταθούν οι νέοι ΧΥΤΑ, απειλούν, κόπτονται για την προστασία του τόπου τους και… υποδεικνύουν το διπλανό νoμό για να μεταφερθούν τα σκουπίδια.
Έννοιες όπως ηθική, αλληλεγγύη, αλληλοσεβασμός, κοινό καλό συνθλίβονται εν μέσω των πελατειακών σχέσεων κυβέρνησης-απεργών και βαραίνουν στη συνείδηση, όσο βαραίνει μια πεταλούδα πάνω σε έναν αφρικανικό ελέφαντα.
Οπαδοί ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων (χιλιάδες ψήφοι) απειλούν ότι αν δεν γίνει το δικό τους θα μαυρίσουν το κόμμα, θα κλείσουν δρόμους, γενικά θα δημιουργήσουν αναταραχή με οιονδήποτε τρόπο.
Με απύθμενο θράσος κάθε ένας από εμάς, κάθε ομάδα και κάθε περιοχή, επιδιώκει να τοποθετήσει «το δικό της» πρόβλημα εις βάρος προφανώς κάποιας διπλανής περιοχής, μια άλλης κοινωνικής ομάδας που πιθανώς έχει και μεγαλύτερες ανάγκες αλλά διαθέτει μικρότερα «εργαλεία πίεσης», αδυνατεί δηλαδή να δημιουργήσει πρόβλημα στο σύνολο.
Εκπαιδευτήκαμε με ένα σύστημα αξιών που πάνω από όλα υπάρχει το συμφέρον, το προσωπικό ΜΟΥ συμφέρον κόντρα στο κοινό καλό! Εκπαιδευόμαστε στην κουλτούρα «τι θα κερδίσω».
Γιατί άλλωστε να μετρήσει διαφορετικά όταν η επικρατούσα λογική του πολίτη λέει (αυτή που ασπάζονται όλα τα κόμματα): Να στείλουμε «δικούς μας» ανθρώπους στο κοινοβούλιο, να προωθήσουν τα συμφέροντα της «δικής μας» περιοχής. Ισχυρισμός που προβάλλεται ανερυθρίαστα από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Ποιος υποψήφιος θα τολμήσει να πει φανερά πως αναλαμβάνοντας ένα υπουργείο θα ευνοήσει περιοχή διαφορετική από τη περιφέρεια του, γιατί έτσι επιτάσσει το Εθνικό συμφέρον. Ύστερα θα περιμένει να εκλεγεί;
Και βέβαια, εννοείται ότι πάνω σε τέτοια θέματα ο δημόσιος διάλογος τραυλίζει και πέρα βρέχει. Οι δημοσιογράφοι, οιπολιτικοί, οι διανοούμενοι, το καταπίνουν και το κάνουν γαργάρα ως κάτι εντελώς φυσικό, όπως ακριβώς στα απάτητα βουνά φύεται η ρίγανη, το θυμάρι και στις πλαγιές ευδοκιμούν τα κωνοφόρα.
Το δια ταύτα:
Από πολίτες κοινωνικά αμόρφωτους, με ελλιπείς γνώσεις, μεγαλωμένους σε μια κοινωνία που βρίθει από ιδιοτελή συμφέροντα, από προσωπικότητες που γαλουχήθηκαν με το «εγώ να είμαι καλά και οι άλλοι δεν πα να…» και που αποκτούν δύναμη μέσω μιας κοινωνικής ομάδας που ελέγχει ευαίσθητους τομείς, δεν γίνεται να περιμένεις συλλογική ευαισθησία μεγαλύτερη από αυτή που θα επιδείξει η ρόδα ενός τρακτέρ μπροστά σε μια κάμπια. «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω…» λέει σ’ ένα ποίημά της η Γαλάτεια Καζαντζάκη
Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
